22 กุมภาพันธ์ 2546 10:47 น.
ต้น
ศัพท์: แหลง = พูด, เหม็ด = หมด, สาไหร = มีดี
เพียงแทนคำสักคำลงว่ารัก..ก็มิพักเสียใจอะไรหรอก
แต่นี้มีเพียงแค่แจกันดอก..แทนใจบอกให้ไว้แต่หนหลัง
ด้วยเอาภาพมาลีมาเป็นสื่อ..แทนใจซื่อให้ไว้คือคาดหวัง
เพียงเพื่อผูกไมตรีให้จีรัง..แต่ก็ยังมิวายมาคลายคลอน
ด้วยสมัครรักน้องประคองกอด..มาตลอดดวงใจไม่เคยถอน
ให้เจ็บปวดสัมพันธ์ไม่เหมือนก่อน..ต้องเก็บซ่อนน้ำใสใสลงในคอ
เพราะใจตัวเองกับปากไม่ตรง..ทำให้หลงใจแข็งข้ามพ.ศ.
เหลือแต่ตัวไร้ใจคอยเฝ้ารอ..คงไม่พอที่จะทำให้บรรเทา
ก่อนคิดว่าคงไม่มีเป็นเราสอง.. จนพบน้องจึงหายซึ่งความเหงา
แรกเริ่มไม่ได้นึกทึกทักเอา.. คิดว่าเราไม่ควรมาด่วนมอง
เพราะเคยพลาดเจ็บปวดเป็นเวรกรรม..มันตอกย้ำอยู่ทั่วหัวสมอง
จึงสร้างเกราะป้องกันตามครรลอง..แต่ก็รักน้องไม่เคยคลายมาหลายปี
มันเริ่มเรื่อยเรื่อยไม่รู้ว่ารัก.. ให้แปลกหนักไม่เคยเป็นถึงเพียงนี้
จนเบ่งบานย่างเข้าถึงขวบปี.. พอจะมีถึงสัญญาให้อาทร
ไม่เคยเอ่ยว่ารักออกให้ก้อง..ก็เลยน้องคิดว่าใจพี่ไม่มีศร
รักรู้อยู่เต็มอกคือบังอร.. แต่กาลก่อนพี่เคยได้เชยชม
เชื่ออยู่เห็นก็รู้ว่าน้องรัก.. มีญาติทักสร้างปัญหาว่าไม่สม
ทั้งกราดเกรี้ยวเขี้ยวเข็ญและอบรม.. ทุกระทมเก็บกันไว้ตั้งหลายที
ค่อยค่อยบางเบาเพราะเราทั้งสอง.. ทำไม่มองยามพบหน้ากันบัดสี
เส้นกั้นห่างคืบคลานเข้าทุกที.. แต่สุขมีเมื่อยามพบคบกันมา
พี่ต้องจากห้องหับขยับขยาย.. จำต้องย้ายออกไปกันครหา
เพราะไม่เหมาะอยู่ร่วมเรียงชายคา.. วันเวลาก็ห่างหายลับลง
อนาถแท้ทำได้แค่มาหา.. เห็นชายคาแต่อย่าหมายได้ประสงค์
สิ่งเดียวที่ด้นมาเพื่อโฉมยง..แต่ยังคงไม่ละเมื่อผละงาน
เจอบ้างแต่ไม่เห็นเหมือนเช่นก่อน.. ใจนั้นร้อนคอยคิดจะประสาน
ไม่ได้แก้ผิดแต่ทุกทีก็มีงาน.. ให้รำคาญทำน้องงอนเจ็บใจ
เสียน้ำตาเข้าใจว่าพี่ไม่รัก.. คอยจะหักสัมพันธ์นั้นไฉน
เพราะพี่พูดมิได้พูดออกจากใจ.. เพราะปากไวใจเอียงโกหกตัว
น้องรวบรัดตัดความเอาตามคิด.. สำคัญผิดว่าลืมได้หมดทั้งหัว
อันคนเรารักกันใช่แต่ตัว.. ให้หมดทั่วทั้งตัวและหัวใจ
พี่ระทมอมทุกข์หัวใจขาด.. ของคมบาดพิการตัวยังทนไหว
แต่นี้หมดสิ้นทุกสิ่งพิการใจ.. จะมีอะไรเหลือเพื่อทำงาน
หลายปีพันผูกอยู่ในความจำ.. ทุกข์โศกขำหัวเราะทั้งหนุกหนาน
นั่งลงคิดเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวาน.. แต่มันนานรวมเหม็ดตั้งเจ็ดปี
พี่เป็นคนรักยากแล้วลืมยาก.. สำคัญมากเพราะรักไว้ฝากผี
แต่มลายหายสิ้นเหมือนไม่มี.. ช้ำชีวีสุดที่ทำใจทัน
เคยเก็บเงินเอาไว้เที่ยวกับน้อง.. ทั้งหอห้องก็เคยคิดวาดฝัน
ย่างอายุเท่าที่คิดไว้สร้างทัน.. ก็มาพลันมลายลงหมดแรง
น้ำตาตกบอกน้องว่าพี่รัก.. ไม่อาจหักห้ามใจไม่ให้แหลง
แม้นบุญมีดลใจอย่าให้แกล้ง.. ตอนยังแรงและยังรักกลับคืนมา
น้องมาด่วนจวนจัดตัดสินใจ.. ก็ด้วยวัยนั้นอ่อนซึ่งชันษา
พี่ไม่โทษโกรธเกลียดขอขมา.. เอาเป็นว่าไถ่ปาบและอภัย
ด้วยว่าเราด้วยกันนั้นทำผิด.. กลับมาคิดแล้วน่าน้ำตาไหล
มาประมาทพลาดพลั้งตอนเลยวัย.. เกาะกินใจทุกข์ระทมทั้งสองคน
เป็นธรรมดาสามัญของมนุษย์.. ไม่สิ้นสุดซึ่งเรื่องที่สับสน
คิดให้ดีนี่น้องก็คือคน.. ไหนเลยพ้นคิดพึ่งแค่เวลา
ขอลดทิฐิลงมาอีกนิด.. แล้วให้คิดว่าพี่ไม่ถือสา
ลืมเรื่องเก่าก่อนตั้งใจคืนมา.. สร้างเวลาสร้างชีวิตกับคนรอ
แต่ถ้าคิดว่าไหนๆถึงเพียงนี้.. ต้องทิ้งพี่ไปหน้าก็อยากขอ
ควรพินิจคิดดูถึงคนรอ.. น้ำตาคลอทำงานไปนานวัน
ยังอยากให้น้องนั้นได้หวนคิด.. ถึงชีวิตสักช่วงเพียงสั้นสั้น
ตอนมีสุขมีทุขอยู่ร่วมกัน.. มันสำคัญแล้วจะลืมได้อย่างไร
ถึงแม้น้องถลำลงล้ำลึก.. ความรู้สึกพี่ยังอภัยได้
แม้นหากยังอยู่แค่เพียงกลางใจ.. ไม่เป็นไรควรรอถึงแต่งงาน
อีกสามปีเวลาที่ยังเหลือ.. ก็ยังเชื่อรอยร้าวได้ประสาน
ขอน้องอย่าทำร้ายพี่ให้นาน.. ให้สงสารคนไร้ซึ่งหัวใจ
เขาเป็นคนใหม่น้องเข้าเกี่ยวข้อง.. ใช่ว่ามองแล้วเขาไม่สาไหร
ต้องมีดีทำให้น้องเทใจ.. ไปได้ไกลเกินคิดจะกลับทาง
แต่เชื่อเถอะเพราะน้องนั้นหุนหัน.. ยังกลับทันหวนหาทางสว่าง
ขอตั้งใจอย่าคิดว่าหมดทาง.. ตาสว่างรับรองไม่มีภัย
ถ้าจำใจถูกพรากจากกับน้อง.. จะไม่มองหาคู่สู่หญิงไหน
หากไม่ข้ามชาติให้ต้องอาลัย.. จะรอไปชั่วนิรันดร์จนวันตาย
จะก่อร่างสร้างตัวอยู่กับที่.. สั่งสมความดีไม่ให้หาย
จะรอคนที่ยังรักจนชีพวาย.. บูชาไว้เหนือเหตุผลกับน้ำตา..
ต้น.. 19-ก.พ.2546
30 พฤษภาคม 2545 12:04 น.
ต้น
ผมก็เชื่อว่า ความรัก เป็นสิ่งที่สวยงาม และมันจะต้องสะลายไปตามกาลเวลา กฎธรรมชาติ
และผมอยากให้คุณ คุณ...คุณคนน้น น่ะ หรือ คุณ... พยายามเก็บรักษา ก่อน
ถึงเวลาที่มันจะจากไป เหมือนคุณ นั้นแหละ
30 พฤษภาคม 2545 11:54 น.
ต้น
เฒ่าผู้เจ็บป่วยด้วยจิตละโมบ เดินข้างถนน สายตาแน่นิ่ง
สำนึกเหตุการณ์ที่ผ่านมาหมดเปลือก เพียงแค่ขอโทษ
การสำนึก...ต้องการอะไร?
30 พฤษภาคม 2545 10:10 น.
ต้น
เสพ ได้ เสพ ไป เสพ รัก
เสพ รัก เสพ ดี เสพ ได้
รัก เสพ รัก เสพได้ เสพ ดี คลั่ง หลง
ติด เสพ ติด แสน ดี แสน รัก
เสพ ได้ เสพ ดี ชอบ
วัน หนึ่ง วัน นั้น หยุด หายใจ หยุด รัก หยุด หลง
เสพ รัก จึง หายไป ตัด สิ้น วาง ว่าง เปล่า มารยา
28 พฤษภาคม 2545 12:46 น.
ต้น
ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ ผู้หญิงคนนั้นที่เรารักและเขารักเรา
ก่อนอื่นต้องแสดงความดีใจและเสียใจว่า ถ่อยคำที่ผมเขียนลงไปก่อนหน้านั้นเป็นสิ่งที่น่าอ่าน แต่บังเอิญว่ามันคงจะไม่อยากจะให้ใครได้รับรู้มั่งว่าเป็นอย่างไร เอาเถอะพูดไปก็เท่านั้นแหละครับจะไปมีใครรู้เรื่องกับผมละ คุณว่าจริงไหมครับท่านคุณผู้หญิงและท่านผู้ชายทั้งหลาย ชั่งเถอะมันก็เป็นเรื่องกระจอกๆ เรื่องหนึ่งเท่านั้นที่มันเกิดขึ้นมาในช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งมันก็จะเปลี่ยนไปธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตาย วงเวียนและวนอยู่อย่างนี้เป็นหน้าที่ของธรรมชาติ วันนี้คุณอ่านเรื่องผมได้ วันต่อไปคุณก็อ่านเรื่องคนใหม่ที่มันเกิดและโผล่มาตรงนี้ให้คุณๆ ทั้งหลายที่สนใจอยากอ่านมัน มันมีคุณค่าต่อคุณก็ต่อเมื่อคุณรู้สึกรักและประทับใจมัน แต่ตรงกันข้ามมันสูญสิ้นราคาเมื่อคุณรู้สึกเฉยชาไม่ใยดีต่อมัน อะไรไม่รู้เรื่อง
แปลกใจใช่มัยละว่าทำไมต้องพูดอย่างนี้ขึ้นมาก่อน ผมก็รู้ว่ามัน ไม่เข้ากับหัวข้อเลย ดีครับข้อความที่เขียนก่อนหน้านั้นผมเสียดายมากและผมไม่อาจจะนำความคิดนั้นกลับมาอีกแล้ว มันยุ้งยากและมันหมดและจบลงแล้ว ถึงคุณจะไม่ทราบก็ไม่เป็นไรหรอกครับเพราะนั้นมันเป็นเรื่องของผมไม่เกี่ยวกับคุณเลย
ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ผู้คนนั้น ที่เรารักและเขาก็รักเรา นั้น เป็นเรื่องที่มีอยู่ว่า ความขี้ขาดกลัวจนไม่เกล้าที่แบ่งปันความรักให้คนอื่น หรือคนอื่นไม่รักมองได้หลายทาง แต่ในที่นี้มองว่า ยากมีผู้ที่เรารักและเขาก็รักเรา มันง่ายที่สุด เพียงลมปากที่สะท้อนความคิดที่ฝั่งอยู่เบื้องหลังลึกอันเน่าๆ เท่านั้น ผมรักคุณ คุณรักผมหรือเปล่า เบื่อไหมละ คุณ คุณคงจะชอบก็ได้แต่ก็ไม่แปลกอะไรใช่มัยละและผม คงไม่ไปบอกหรือกางกันสติปัญญาอะไรของคุณๆ หรอกนะครับ รู้ตัวดีว่า โง่
ยากและยากมากที่สุดกว่าที่จะมีความเข้าใจกัน บ้างที่คุณอาจจะเจอ หรือมิอาจค้นมันพบหรอกครับทั้งชีวิต คุณอาจจะได้ของปลอมและก็มีบ่อยด้วยซ้ำไป เสียใจด้วยครับผมช่วยอะไรคุณไม่ได้เลยครับ ถ้อยคำห่วยของผมคงจะเพียงพอบันเทาให้คุณๆ หลายหายเจ็บปวดได้หรอกนะ และผมก็ไม่หวังด้วยซ้ำไป
เช้าวันหนึ่ง ผมนั่งอยู่ระเบียงหน้าหอมหาวิทยาลัย ต้นไม้สูงใหญ่ ที่เขียวสวยสด และมีดอกไม้สีเหลืองดอกเล็กๆ ตกหล่นลงยังกับห่าพายุฝนทับทมมายังโต๊ะ หนังสือ และตัวของผมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ มีสี เหลืองสวยงามมาก ถ้าคุณคิดไม่ออกนึกถึงตอนที่มีพายุฝนลมพัดเป็นละลอกเป็นผืนแพอย่างนั้นละครับ คงลำบากชิน่ะ บ้างคนบอกว่าไอ้บ้าเปล่าว่ะ ใช่คุณอาจจะมองแบบหยาบๆ เพราะมันไม่มีคุณค่าต่อคุณไงคุณถึงคิดอย่างนั้น แต่สำหรับผมมันมีคุณค่าต่อผมมากผมประทับใจสุดซึ้ง ต่อเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น อาจจะหนึ่งปีมีแค่ครั้งเดียว ผมเห็นแต่คนไม่เห็นก็เท่านั้นเอง ผมคงจะไม่ใช้ชีวิตผมทั้งชีวิตทิ้มอยู่กับงานหรอกนะ และก็ไม่ได้วิเศษอะไรหรอกกับการทำงาน แห้งชาม เย็นชาม ไม่สนุกหรอกครับคุณๆ ครับ
ตน รัก ตน มิอาจพอเพียงที่ผู้หญิงคนนั่นที่รักเราและเราเขาก็รักเรา เริ่มตนแล้วจากจุดตรงนั้น แต่คนไหนละที่จะแท้จริงอันนี้ยากก็ยากง่ายก็งาย แต่ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นอย่างไรเพราะไม่มี แต่ก็กำลังเกิดและไม่มั่นใจด้วยว่าถูกต้องหรือไม่ ฮ้า เหนื่อยนะ
แต่สิ่งหนึ่งรู้ว่า ตนรัก ตน ไม่พอเพียงหรือเทียบเท่าผู้หญิงคนนั้น รักเรา และเราก็รักเขา ผมมีเรื่องหนึ่งจะสารภาพว่า แม่ครับผมคิดถึงแม่ครับ
แหล่งที่มา : คิด รัก คิด จึงเขียน
หน้าส่วนตัว
1389
