ปัดไข้

ต้นทิวา

พระสุรีย์สุดสิ้น                     สูญสมัย
เมื่อม่านหมอกหทัย               ทบเถ้า
จิตยึดหยั่งอาลัย                    รุมรุ่ม
อกบ่ร้าวกลับเร้า                    รวดร้าวอกไฉนฯ

หวาดว่าฟ้าก่ำคล้ำ                 หทัยหมอง
เนตรหนึ่งจึ่งคล้ำมอง             เมื่อไหม้
หวาดหวามวาบแปลบปอง      ป้องปก
วอนพระให้หักไห้                  หักให้บ่สนองฯ  

สิ้นสุรีย์รุ่งรุ้ง                        ละออฉาย
มวลจิตเจียนมลาย               ล่วงแล้ว
รอนรอนตะวันกลาย            กลับฟาก
ด้าวดั่งสิ้นก่องแก้ว               กลัดกลุ้มอกผวาฯ

ร้อยภพบุญเบิกไว้                บำเพ็ญ
อุทิศจิตเช้าเย็น                    ขัดไข้
วันพรุ่งรุ่งยามเห็น                หายห่าง โรคนา
วอนคเณศสถิตย์ใกล้           ปัดป้องมฤตยูฯ