9 กุมภาพันธ์ 2550 13:32 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ดวงตะวัน เลื่อนคล้อย ลอยลงต่ำ
ยามพลบค่ำ สนธยา ฟ้าเปลี่ยนสี
แสงแสดจ้า ท้องฟ้าแดง แรงฤทธี
สิ้นสุรีย์ ฟากฟ้าหม่น อนธกาล
สายธารน้อย คอยสะท้อน ยอกย้อนแสง
ตะวันแดง ส่องแสงใส ให้แตกฉาน
สาดแสงสวย สะท้อนน้ำ ณ ลำธาร
ให้เบิกบาน กับเพ-ลา ฟ้าอัสดง
มืดค่ำแล้ว เสียงแก้ว หมู่นกกา
ร้องเรียกหา กลับรัง มิไหลหลง
ฟ้ามืดแล้ว สิ้นแล้วแสง สุริยง
พวกเจ้าจง กลับรัง ที่เรืองรอง
บ้างบินเดี่ยว บินคู่ เป็นหมู่ฝูง
บ้างก็จูง เล่นจิก สนุกสนอง
หากตัวใด บินเดี่ยว เปลี่ยวคู่ครอง
อยากมีสอง ครองคู่ เป็นคู่ใจ
รังหญ้าน้อย ด้อยค่า กายาอุ่น
นุ่มละมุน ยามนอนหนุน อุ่นละไม
สุขนักข้า รังนกน้อย คอยฝันใฝ่
เติมเต็มใจ สุขยิ่งนัก รังหญ้าคา
รุ่งอรุณ เบิกฟ้า ณ ยามเช้า
นกน้อยเจ้า หลับไหล สุขหนักหนา
แสงเจิดจ้า สุริยง ยลแยงตา
ได้เวลา จากเรือนรัง สู่พงไพร
นี่แหละหนา วัฏจักร แห่งชีวิต
มืดสนิท แห่งราตรี เจ้าหลับไหล
สว่างจ้า รุ่งเช้า เจ้าต้องไป
ดำเนินใจ สู่ชีวิต ลิขิตตน...
8 กุมภาพันธ์ 2550 12:23 น.
ต้นไม้ของอ่วง
นางวันทอง นางสองใจ ใจแสนชั่ว
มีหนึ่งผัว ยังปันใจ ให้ใครอื่น
นางแสนเลว ขึ้นชื่อเลว ต้องกล้ำกลืน
มิอาจฝืน ก้มหน้ารับ คำประนาม
ดั่งตัวฉัน หวั่นหวาดกลัว กลัวเลวนัก
ทอดทิ้งรัก ทิ้งหัวใจ ให้เหยียดหยาม
ฉันจากไกล กับชายอื่น รักยังตาม
หนึ่งในสาม ระหว่างเรา เศร้าเหลือเกิน
ฉันรักเธอ เธอก็รัก จักต้องพราก
ต้องจำจาก จำใจ ให้ห่างเหิน
ฉันมีคู่ กับชายอื่น ไร้เพลิดเพลิน
ต้องเผชิญ ความจริงนั้น รักฝังใจ
เชื่อฉันไหม ไม่มีใคร ในโลกนี้
อยากสูญสิ้น ความดี ให้เหลวไหล
ทุกคนรัก มีห่วงรัก ห่วงดวงใจ
รักจริงไซร้ รักแท้ แค่หนึ่งคน
จำจากรัก หักใจจาก พรากจำใจ
ร้างรักไกล จำใจยอม ยอมเหตุผล
รักคนนี้ แต่จำต้อง แต่งอีกคน
ให้สับสน จนใจฝืน เป็นวันทอง...
6 กุมภาพันธ์ 2550 14:18 น.
ต้นไม้ของอ่วง
เพราะปีกหัก บินไกล ไปไม่ถึง
ได้เพียงครึ่ง ของใจ ไร้จุดหมาย
โบยบินไป เพราะใครหนอ จุดประกาย
ฝันสลาย สุดท้าย แค่ครึ่งทาง
คิดว่ารัก คิดว่าหลง คงยังคิด
คงเป็นสิทธิ์ ของใจ อันอ้างว้าง
อดีตหวาน นึกว่าหวาน ไม่จืดจาง
แต่ความห่าง หนทางกั้น กั้นรักเรา
รักติดปีก โบยบินไป สุดขอบฟ้า
รักจากลา ฉันโหยหา ให้เงียบเหงา
ตามทางรัก ยังหารัก เหลือเพียงเงา
ปีกใจเศร้า ปีกรักพัง พังรักเอย...
2 กุมภาพันธ์ 2550 12:02 น.
ต้นไม้ของอ่วง
เหนื่อยเหลือเกิน กับทางเดิน ที่หนาวเย็น
สิ่งที่เป็น ทางที่ไป ใช่ใจเลือก
มองเห็นไม่ ทางไกลโพ้น กระสนเสือก
ยะเย็นเยือก เลือกแล้ว ทางสายเศร้า
ใจลอยล้า ให้ว้าเหว่ เดินเซซวน
ให้โหยหวน ร่ำไห้ พาใจเหงา
ทางสายนี้ ที่เราเลือก มีเพียงเรา
อีกหนึ่งเงา ความโดดเดี่ยว ที่คุกคาม
ก้าวเดินย่าง สู่เส้นทาง ที่ไร้รัก
ไร้เพิงพัก เพิงใจ ใครเหยียดหยาม
จากมาแล้ว พรากมาไกล ไกลเกินตาม
เกินหักห้าม ปรามใจ ให้หยุดเดิน
ที่จากจร ใช่ว่าใจ อยากจรจาก
จำต้องพราก จากจอมใจ ให้ห่างเหิน
ไกลคนรัก หักห้ามใจ ไร้เพลิดเพลิน
เหงาเหลือเกิน ยามคิดถึง ให้ปวดปร่า
ยังคงก้าว แม้นปวดร้าว ยังก้าวต่อ
ไม่ย่นย่อ ย่างก้าวไป ให้ห่วงหา
บอกตัวเอง ออกมาแล้ว ไกลสุดตา
เพื่อไขว่คว้า สัญญา และกตัญญู...
หน้าส่วนตัว
1877
