ความรักไซร้...คล้ายน้ำหวาน...ในชานอ้อย เคี้ยวบ่อยๆ...รสของอ้อย...ก็หมดหวาน คนรักคน...เคียงคู่ใจ...ไปเนิ่นนาน ของที่หวาน...กลับเป็นขม...ระทมใจ ใช่ว่าเรา...จักไม่เคย...เผยใจรัก แต่เพราะอก...ชายนี้หัก...รักกลัดหนอง รักหวานชื่น...รื่นรม...บ่มเรืองรอง มีอันต้อง...ร้างรา...ระอาใจ รักเคยมี...ที่เคยรัก...นานหนักหนา แม้เวลา....ล่วงเลย...มิเคยหาย เป็นแผลใจ...ติดตัว...ล่วงวันตาย คงมิคลาย...จากน้ำหวาน...ชานอ้อยเอย...
หน้าส่วนตัว
991
