8 กุมภาพันธ์ 2546 22:38 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
เธอเป็นแม่น้ำ...เธอไม่มีวันเข้าใจ
เพราะชีวิตเธออยู่กับการรินไหล ที่แปรเปลี่ยนไปมานานเนิ่น
วันนี้เดินผ่านความทุกข์เศร้าอย่างเหลือเกิน
พรุ่งนี้ก็จะเพลิดเพลิน กับสิ่งที่บังเอิญพบเจอต่อไป
เพราะเธอไม่ได้เป็นทะเลอย่างฉัน
ทะเล...ที่ไม่ว่าสักกี่วัน ก็ไม่อาจไปไหน
เฝ้าหมุนวนกลับคืน...ให้จดจำความขมขื่นในหัวใจ
กลายเป็นเกลียวโศกซ้ำไป
...แล้วสะท้อนเป็นเสียงร้องไห้...ซ้ำมา
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:34 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ฉันคือ เม็ดทรายร้าว
เพียงสายลมเบาๆก็ปลิวไหว
อ้างว้าง...เกินกว่าใคร
บอบช้ำกว่าสิ่งใดจะเยียวยา
ฉันจึงเจ็บหนักอยู่ที่นี่
ฟังเสียงคลื่นที่มีอย่างเหว่ว้า
และหลั่งรินน้ำใสในสองตา
ให้ไหลมา...แข่งน้ำเค็ม เต็มทะเล
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:22 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ถ้าโลกนี้ไม่มีทะเล
ฉันจะเอาน้ำตาไปเทได้ที่ไหน
ในโลกนี้ยังจะมีแห่งใด
ที่รองน้ำตาฉันที่รินไหล ได้พอ
เมื่อความร้าวรนยังล้นอก
ให้หัวใจไหวสะทก จนทุกข์ท้อ
พลักทุกหยาดหยดน้ำตาให้พล่าคลอ
แล้วที่ไหนยังจะพอให้ซับน้ำตา
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:16 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
เม็ดทรายกับฟองคลื่น
ปลุกหัวใจให้ตื่นอย่างช้าๆ
ต้นมะพร้าวมากมาย สุดสายตา
คือ รางวัลที่คนเหงา พอจะหา พอจะมี
ลมแรง กับ แดดร้อน
ดื่มน้ำมะพร้าวอ่อน ฉันผูกเปลนอนตรงนี้
ท่ามกลางธรรมชาติ อากาศก็ดี
เสียแต่ว่าความรักไม่มี ที่หัวใจ
4 กุมภาพันธ์ 2546 21:06 น.
ทะเลสีน้ำเงิน
ในความเป็นทะเล
แปรปรวน รวนเร เป็นร้อยหน
เช่นเดียวกับความเป็นคนของบางคน
ก็ยืนอยู่บนความวกวน และลวงตา
คน...ให้ความรัก ให้ความหวัง
ทะเล...ซัดคลื่นเข้าหาฝั่งอย่างช้าๆ
คลื่นซัดสาด แล้วเลือนลา
คนให้รักมา...แล้วเอาคืน
หน้าส่วนตัว
915
