
รานร้าว...ดาวดับ
เดือนลับ...อับแสง
เหมือนชีวิตคนยามสิ้นแรง
คอยหรี่แสง..แล้วลับ
.....กับดาวเดือน....

คิดถึงใคร..คนหนึ่ง..ซึ่งไกลห่าง
สุดอ้างว้าง..แสนอาลัย..ใจเพ้อหา
คิดถึงคน..ใกล้ใจ..แต่ไกลตา
ในอุรา..ร้าวระบม..สุดข่มใจ
คิดถึงเธอ..คนดี..ที่ฉันรัก
สุดจะหัก..ห้ามใจ..ไว้ไม่ได้
คิดถึงเธอ..คนดี..ยอดดวงใจ
ว่างเมื่อไหร่..จะไปหา..ในทันที

เพียงรู้สึก..เศร้า..เศร้า
เหงา..เหงา..เมื่อถูก..เมินหมาง
อ่อนไหว..เพราะ..ใจบอบบาง
อ้างว้าง..ลึก..ลึก..ภายใน
คล้าย..คล้าย..ตัวเองโดดเดี่ยว
เหลียว..เหลียว..แลใคร..ไม่เห็น
เคยพบ..เห็นหน้า..เช้าเย็น
บัดนี้..เจ้าแปรเปลี่ยนไป

คืนนี้..จะหลับตาลงไหม
ความคิดถึงมันรุมเร้าอยู่ในใจ
ข่มตานอนอย่างไรก้อไม่ลง
ความเงียบ ความเหงา ความว้าเหว่
ปนเปในอารมณ์..คนอ่อนไหว
เพียงเพราะว่า..คืนนี้ไม่มีใคร
คอยห่วงใย..โอบกอด..ยามนิทรา

ในวันที่มีน้ำตา
ในวันที่ฟ้าหมองหม่น
ต้องการแค่ใครสักคน
มาเป็นเพื่อนมาปลอบใจ
ในวันที่ฝนพรำๆ
ในวันที่ท้องฟ้าไม่สดใส
ต้องการแค่คนคอยห่วงใย
มีบ้างไหม..คนที่เฝ้าคอย
เป็นเธอใช่ไหม?
ที่ฉันเฝ้าคอย..ในวันนี้
เธอ..มอบหัวใจและไมตรี
ที่ฉัน..ไม่เคยได้รับจากใคร