เจ้านกขมิ้นเหลืองแก่

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

๏  เจ้านกขมิ้นเหลืองแก่

                                                    เจ้ายักแย่ยักย้อนไปนอนไหน

                                                    อยู่เมืองกรุงเล่าก็จัญไร

                                                    อยู่บ้านนอกไซร้ก็อัปรีย์

 


                                                    บินร่อนอ่อนแรงฝ่าแสงจ้า

                                                    เนิ่นนานแล้วอ้าจึ่งหมองสี

                                                    จากเหลืองอ่อนอ่อนอยู่ดีดี

                                                    บัดนี้เหลืองไหม้คล้ายนกเทียม  ฯ

  



                                                    ๏  แผ่นดินถิ่นเกิดแต่ปางเก่า

                                                    ก็ไร้เงาเจ้าเยื้อนมายาตรเยี่ยม

                                                    หรือหลงป่าฝาบ้านอะลูมิเนียม

                                                    เหนียมเหนียมอย่างเจ้าเล่าอยู่เป็น

                                                         


                                                   หรือหลงใหลไพรป่าพนากว้าง

                                                    อ้างว้างโดดเดี่ยวไม่เหลียวเห็น

                                                    คืนค่ำย่ำดึกให้ลึกเย็น

                                                    ด้วยน้ำค้างแล่นเล่นอยู่บนกาย  ฯ

 



                                                    ๏  พี่เที่ยวค้นเที่ยวหาทั่วหล้าโลก

                                                    ไม่เห็นเจ้าเศร้าโศกโตรกใจหาย

                                                    แต่ค่อนคืนตื่นเช้าเข้าจำงาย

                                                    เปล่าดายเสาะหามานานปี  ฯ

  



                                                    ๏  โธ่โถโอ้เจ้านกขมิ้น

                                                    เจ้าสิ้นเสียแล้วหรือนี่

                                                    ปีกหางงามเหลืองเรืองรวี

                                                    ไป่มีงามเหลือระเรื่อแล้ว  ฯ

 



                                                    ๏  นกขมิ้นเหลืองอ่อนร่อนเวหา

                                                    จนกายาเหลืองแก่เสียแน่แน่ว

                                                    ไร้ชื่อไร้เสียงไร้วี่แวว

                                                    ไร้แก้วมณีที่เฝ้าควาน  ฯ

 

 

   ขณะนี้บ้านบทกวีหลังใหม่สมบูรณ์แล้วเชิญแวะเข้าไปเยี่ยมชมได้เล ยนะครับ

ที่ http://tuephar.cjb.ne