31 พฤษภาคม 2552 12:38 น.
ธันยาทร
เพราะโลกกว้างถูกย่อใส่จอแคบ
คนเคยแอบมุมอับเลยสับสน
ความจริงกับความฝันพลันปะปน
คละเคล้าจนแทบเจือเป็นเนื้อเดียว
คนที่เหมือนเกิดมาเพื่อว้าเหว่
ป่วยการเร่หารักแม้สักเสี้ยว
ทนนั่งจ้องหน้าจอท้อจริงเชียว
ใจห่อเหี่ยวตาละห้อยนึกน้อยใจ
เธอที่เหมือนเกิดมาเพื่อน่ารัก
อยากรู้นักตอนนี้อยู่ที่ไหน
อกคนรอร้อนรุ่มราวสุมไฟ
อยากถามไถ่ทุกข์สุขเหมือนทุกที
ระหว่างความคิดถึงซึ่งล้นหลาม
บรรจุความห่วงใยไว้เต็มปรี่
ยิ่งต้องรอไม่รู้จบยิ่งทบทวี
จนตอนนี้ถึงขนาดแทบขาดใจ
คนที่เหมือนเกิดมาเพื่ออาภัพ
จมอยู่กับความเหงา..เศร้า..หวั่นไหว
สะพานรุ้งบนลานดาวทอดยาวไกล
หนอทำไมมาจางจนรางเลือน
ระบบพักหน้าจอเริ่มทอภาพ
น้ำตาอาบแก้มหม่นจนเปรอะเปื้อน
ตื่นจากความเพ้อฝันอย่างฟั่นเฟือน
มือเผลอเลื่อนเลยมา..ปิดหน้าจอ
18 พฤษภาคม 2552 15:04 น.
ธันยาทร
วันที่เหมือนจุดหมายอยู่ปลายฟ้า
แล้วพบว่าเรี่ยวแรงเหือดแห้งหาย
ใจเหนื่อยท้อกระทั่งซังกะตาย
จมฝันร้ายเคว้งคว้างกลางมืดมน
เพียงหัตถ์แห่งเทพธิดายื่นมาปลอบ
เอารักมอบกำลังใจให้อีกหน
คอยเมตตาอาทรตอนทุกข์ทน
ช่วยกล่อมคนเสียขวัญหลับฝันดี
ฝันเห็นแสงสวยงามของความหวัง
โลกสะพรั่งด้วยความสุขทั่วทุกที่
สายรุ้งสวยโอบฟ้าใสอุ่นไมตรี
ดอกไม้คลี่กลีบนุ่มจุมพิตตะวัน
ต่อให้เหมือนจุดหมายสุดปลายฟ้า
ภัยขวางหน้าแค่ไหนก็ไม่พรั่น
มีเรี่ยวแรงแห่งรักช่วยผลักดัน
ชีวิตฉันส่วนที่เหลือ...สู้เพื่อเธอ
11 พฤษภาคม 2552 19:46 น.
ธันยาทร
ตราบเลือดเนื้อทุกอณูยังรู้สึก
และส่วนลึกของหัวใจไม่ตายด้าน
ทุกนิ่งเฉยแปลว่าเก็บอาการ
มิให้พล่านจนเผลอเพ้อพ้อไป
กระทบกระเทียบก็จะกระทบกระทั่ง
ระมัดระวังว่ารักแตกหักได้
จึงเป็นน้ำเมื่อเห็นเธอเป็นไฟ
คอยทำใจยอมรับ "ลิ้นกับฟัน"
หากแอบเห็นน้ำตาก็อย่าห่วง
แค่เป็นช่วงอ่อนไหวของใจฉัน
ใจที่เคยเก่งกล้าเรื่องสารพัน
นาทีนั้นจำเพาะมาเปราะบาง
เธอสำคัญแค่ไหนอยากให้รู้
หายใจอยู่เพราะเพียงเธอเคียงข้าง
หัวใจซึ่งซื่อตรงบรรจงวาง
อยากทิ้งขว้างตรงไหนตามใจเธอ
คนที่ยอมเป็น "ลิ้น" จนชินแล้ว
ใจแน่แน่วยืนยันรักมั่นเสมอ
แม้ไม่ใช่ใครที่ดีเลิศเลอ
จะไม่เผลอทำคล้ายทำร้ายกัน
เพราะเลือดเนื้อทุกอณูยังรู้สึก
บางส่วนลึกของหัวใจจึงไหวหวั่น
กลายเป็นเรื่องที่ต้องขอร้อง "ฟัน"
..อย่าถึงขั้นกัดลงอย่างจงใจ..
9 พฤษภาคม 2552 21:51 น.
ธันยาทร
ไม่มีหรอกคฤหาสน์ปราสาทหรู
ไม่มีผู้คอยมาล้อมหน้าล้อมหลัง
ไร้งานเลี้ยงครื้นเครงเสียงเพลงดัง
ไร้กระทั่งถ้อยร่ำคำหวานใด
เธอคงต้องพยายามทนความเหงา
นานตราบเท่าปุถุชนจะทนไหว
เพียงคนเดียวตรงที่ไม่มีใคร
กลางหัวใจรักมั่นของฉันเอง
หน้าส่วนตัว
1017
