11 พฤศจิกายน 2551 01:36 น.
นทธี ศศิวิมล
ริมถนนพลุกพล่าน ใต้สะพานบังเงา
เขาจะมาแต่รุ่งเช้า มาเป่าเพลงประโลมคน...
++ไม่มีมนต์เหมือนปี่พระอภัย
จะเป่าเอาดวงใจคงขัดสน
ยูนิฟอร์มไม่ถูกตาประชาชน
คำว่าจนยังเกินค่าวณิพก
++มาพร้อมปณิธานอันยิ่งใหญ่
จะล้างหูล้างใจคนสกปรก
ไล่ตั้งแต่คนชราถึงทารก
เขาจะพกเพลงฝันไปบรรเทา
++ประจงเป่าบทเพลงประโลมโลกย์
ให้มนุษย์สร่างโศรกสิ้นเศร้า
พรมนิ้วพลิ้วแผ่วตามลำเลา
เป็นลำนำเริงเร่าปัดเป่าทุกข์
++ความหวังเมลืองมลังอหังการ์
อาบฉายดวงหน้าเปื้อนสุข
จะเป่าจนสิ้นแรงเป็นแสงแห่งยุค
จากในคุกมืดมนอนธการ
++บอดมืดก็แค่ดวงนัยนา
แต่ดวงใจยังศรัทธาสะอาดสะอ้าน
ผู้ใดฟังว่าเพียงเพลงคนพิการ
ใจเขาก็คงกร้านพิการฉะนั้น
++พรมพลิ้วบรรเลงเพลงพิสุทธิ์
งามประดุจแก้วบันไดไต่ฟากฝัน
หวานกว่าหวานใสกว่าแสงแห่งอำพัน
ชะโลมใจใครทั้งนั้นที่ได้ยิน
ข้างถนนคนเดิน หากบังเอิญพบพาน
เถิดหนาอย่าเพียงผ่าน ลองฟังเพลงประโลมใจ....
28 กันยายน 2551 12:54 น.
นทธี ศศิวิมล
...โอม....ดวงใจข้า...
ลงกลอนแล้วเสกคาถาอย่าหวั่นไหว....
อย่าอ่อนเอื้อเชื่อคำของชายใด...
ปิดสลักกลอนหัวใจในชาตินี้...
น้ำมนต์ใดอย่าทำลายให้กลอนกร่อน...
น้ำลายใครอย่ามาป้อนให้บัดสี...
น้ำตาชายอย่ามาหมายเป็นเครื่องพลี...
น้ำใจนี้จงปิดไว้อย่าได้พลั้ง...
ร้อยมนต์พันคาถา...
จงระดมกันมาให้เข้มขลัง...
เจอคำหวานหว่านใจให้ระวัง...
จำความหลังความช้ำเขาย่ำใจ...
ดวงใจนี้ขอปิดตายไม่รับรัก...
ดวงใจนี้ขอบอกผลักคนมักง่าย...
ดวงใจนนี้ขอด่าก่นคนหลายใจ...
ดวงใจนี้ขอเป็นไทไม่ผูกรัก...
โอม...ด้ายใยสายสิญจน์...
ผู้ใดหมายพังภินทร์ให้กลอนหัก...
ผู้ใดป้อนคำหวานหว่านคำรัก...
คาถานี้จงสลัก ผลักออกไป!
11 สิงหาคม 2551 01:08 น.
นทธี ศศิวิมล
กระป๋องมนุษย์
เรียงแขน...
แขวนราว...
ราวเนื้อ...
เนื้อเบียดเนื้อ...
นมเบียดหลัง...
ขาเบียดขา...
หายใจเข้า...
หายใจออก...
อึดอัด...
อับชื้น...
เหงื่อชุ่มเสื้อ...
สาบเนื้อฟุ้งกระจาย..
เปิดหน้าต่าง...
ไอร้อน,ไอพิษ...
ฝุ่นควันรุมรม...
เบรก...เร่ง...
กระแทกกระทั้น...
กระชากกระชั้น...
จุดหมาย...
ยังมองไม่เห็น...
ยังมาไม่ถึง...
บนถนน...
กระป๋องมนุษย์...
ติดขัด...เหยียดยาว....
11 สิงหาคม 2551 01:07 น.
นทธี ศศิวิมล
น้ำผึ้ง
เหนื่อย...
กลัว...
หิว...
แสงไฟ...
เสียงรถ...
ผู้คน...
ย่อขา...
คำนับ...
ร้องอ้อน...
หนูหิวจัง...
ขอได้ไหม...
กล้วย...อ้อย...
หนูเหนื่อยจัง...
หยุดเดิน...
ได้ไหม...
หนูกลัว...
กลับบ้าน...
หาแม่กันเถอะ...
หนูเจ็บ...
อย่าตีหนูเลย...
หนูเดินแล้ว...
ย่อขา...คำนับ...ร้องอ้อน...
แม่จ๋า...
หนูอยากกลับบ้าน...
เหนื่อย...
กลัว...
หิว...
แสงไฟ...
เสียงรถ...
ผู้คน...
เที่ยงคืน...
รายได้...
ไม่ถึงสามร้อย...
หนี้สิน...
กับข้าว...
รายจ่าย...
20 บาทครับ...
กล้วย...
อ้อย...
อ๋อ ครับ...
ขวบกว่าๆ...
ชื่อน้องน้ำผึ้ง...
ที่บ้าน...
ไม่มีเงิน...ไม่มีงาน...
จะเอาอะไรเลี้ยงช้าง...
อย่าจับผมเลย...
คุณตำรวจ...
ผมก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน...
(สีลม 2547)
30 กรกฎาคม 2551 22:29 น.
นทธี ศศิวิมล
ล่วงเลยแล้วหรือวัยแห่งความฝัน
เราใช้วันอย่างไร้ค่าไร้ความหมาย
เมื่อค้นหาช่วงเวลาที่หายไป
กลับพบใจหล่นหายระหว่างทาง....
จะเกิดอะไรขึ้นอีกพรุ่งนี้หรือ
เราจะยื้อสิ่งใดไว้ได้บ้าง
ไขว่คว้าความหลังอันเลือนลาง
พบเพียงความอ้างว้างในหว่างใจ....
หวังและฝันผันผ่านไปแล้วหรือ
ใครคือผู้พรากมันจากหาย
ใช่เพียงวัยและวันจะผันกาย
วัยและวันยังผันใจให้ผันตาม.....
หน้าส่วนตัว
2499
