9 เมษายน 2550 16:24 น.
นภานุภาพ
ย่ำสุริยาเปิดฟ้าเข้าวันใหม่ สะบัดชัยกึกก้องทั่วเวหน
สรรพสัตว์ส่งเสียงสำเนียงปน เคล้าละคนเสียงคนอลเวง
แสงสวรรค์สีทองทาขอบฟ้า หมู่เมฆาดำคลึ้มเริ่มจางหาย
มวลดอกหญ้าล้อลมดูพริ้งพราย ระยิบพรายดาราจะล้างแรม
ลมละเริงวู่หวิวทิวขอบฟ้า อร่ามตาสุริยาประกาศแสง
เหล่านักธรรมย่างเดินทะมัดแมง จัดแจงบิณฑบาตรโปรดหมู่ชน
หยดน้ำค้างค้างคงลงใบหญ้า สวยจับตาต้องประกายจรัสแสง
ปวงดอกไม้ยั่วเย้าหมู่แมลง ดุจจะแข่งสีสันตระการตา
ธารธาราแล่นลิวเข้าดงใหญ่ ระยิบไพรเสนาะก้องในทิวสน
ธรรมชาติบรรเลงอลวน ทุกข์โศกปนไปมาไม่เปลี่ยนแปลง
อัสนีเปลวฟ้าจรัสจ้า สุริยางามตาน่าไหลหลง
เหล่ามนุษย์เลี้ยงชีพไร้ตรอมตม ให้ระคนความสุขสนุกจริง
8 เมษายน 2550 13:41 น.
นภานุภาพ
สงกรานต์งานบุญใหญ่ เหล่าชาวไทยดำหัวกัน
ปู่ย่าตายายอัน เลี้ยงชีวันพวกเรามา
ร่วมก่อเจดีย์ทราย ช่วยขนทรายเข้าวัดวา
อิ่มบุญกันถ้วนหน้า ทั้งพาราสามัคคี
สงกรานต์ปัจจุบัน มรณะอันมากมี
กินเหล้าดับชีวี ลวนลามมีเห็นทุกวัน
สงกรานต์ชนกันพัง ไม่รู้ฟังรัฐท่านเตือน
เมาขับแล้วแชเชือน ตายกันเกลื่อนทั้งพารา
สงกรานต์มุ่งโลกีย์ ประเพณีเคยดีมา
สงกรานต์เมาแก้ผ้า โอ้มันน่าอนาถใจ
สงกรานต์แต่ก่อนเก่า น่าแสนเศร้าหายไปไหน
สงกรานต์ของเมืองไทย มันช่างไร้ศีลธรรม
5 เมษายน 2550 18:57 น.
นภานุภาพ
ทิพยโสตเสนาะพิณสวรรค์ รุจีรัตน์ไพเราะอันส่องหล้า
เทพเทวาบรรเลงกึกก้อง ปาริชาติฟุ้งหอมยั่วเย้ายวนใจ
ศีลธรรมประจำกายะจิต ณ ลิขิตศาสดาทรงสร้างไว้
นำแรงบุญสู่ฟ้าสุราลัย ศรีอริยเมตตรัยในนานกาล
เหล่านางฟ้าอัปสรสรวงสวรรค์ งามล้ำอันมณีรัตน์แจ่มหล้า
เทพเทวาสง่าอมตะอยู่นา ทั่วขจีชั้นฟ้าอาบจ้าแสงทอง
ปราสาทเทวา ธ สถิต นฤมิตใหญ่ตระการกว่าสิงขร
เป็นเมืองแมนใหญ่แคว้นแดนนคร แดนธรรมปองส่องทางสร้างปัญญา
ราชรถสรวงสวรรค์ลอยล่องเมฆ ดั่งเทพเสกสิบภพสบสมัย
ม้าสวรรค์โจนข้ามเมฆาไป เห็นสัตว์ใหญ่องค์ช้างเอราวัณ
คชสารพาหนะราชะสถิตย์ สะกะรินอินทรนุภาพสูง
ใหญ่ในแคว้นครองด้าวแดนนคร เข้าปกครองเมืองฟ้านภาดล
ครุฑธราชาปักษาใหญ่ เหินข้ามไปเวหควายุเหิน
เหนือปักษาจอมโลกาประทับยืน ใช่เทพอื่นองค์นารายณ์ฤทธิรณ
เสียงกึกก้องฟ้าลั่นน่าเกรงขาม จอมเทพนามอิศวรเสด็จหนอ
ฤทธิรณองค์พระมากเกินพอ กี่ล้านโลกบ่พอต้านแรงองค์
ถึงยอดสุดเทวาแดนสวรรค์ รุจีรัตนมณีอันส่องโลก
แดนไร้โศกศีลธรรมประจำใจ อบอุ่นใจสวรรค์ชั้นแดนพรหม
4 เมษายน 2550 15:15 น.
นภานุภาพ
ลมฟ้าแว่วเสียงดังวังเววหวิว ระยับพริ้วเปลวแดดต้องไอฝน
สรรพสัตว์ส่งเสียงสำเนียงปน ให้ระทมไร้รักพักวิญญา
เหงาในใจเหงาใดจะเหงาเท่า เหงาเร่งเร้าหารักมาสมาน
หวังมีที่พักใจทุกวันวาน หวังคำหวานกล่อมใจหายระทม
กี่ฤดูผันเปลี่ยนชีพเวียนผ่าน ยังคงว้างห่างรักเหงาทุกข์ถม
รอนางฟ้าบันดาลพ้นระทม รอเทพส่งคู่แท้มาประทาน
ระเริงริ้วดอกหญ้าคาระยาบ ในระนาบทิวเขาแนวไพรสณ
หมู่เมฆาระเริงเล่นไร้ระทม นำไอฝนน่าภิรมย์อิจฉาจัง
อาทิตย์ส่องอัสดงพงวิเวก นคเรศป่าใหญ่ทิวดงสน
หนึ่งมนุษย์เดินอยู่ใจระบม ต้องฝืนข่มหารักที่พักใจ
เจ้าไก่ฟ้าหยอกล้อนกยูงแก้ว เสียงเจื้อยแจ้วไพเราะเสนาะฝัน
แต่ใจข้าหารักทุกคืนวัน คงดั่งฝันไม่มีวันมาเป็นจริง
กระรอกโดดแล่นลิ่วในดงใหญ่ เจ้าบ่างไพรลงร่อนสนั่นหู
นกเงือกใหญ่บินเข้าสู่ในรู เข้าหาคู่นำเหยื่อมากินกัน
บทบรรเลงเพลงป่าน่าสนุก ไร้ทุกข์สุขกันตามประสา
แต่ยังไม่มีเธอยอดชีวา ชีวิตข้าหารักให้เปลี่ยวใจ
3 เมษายน 2550 17:44 น.
นภานุภาพ
ใจเอยใจใฝ่เฝ้าหมายสูง
นวลจันทร์เจ้าดุจหงษ์ทองเริงร่าย
บุญข้าบ่ถึงแต่ปองอกไข้
กระต่ายหมายจันทร์ไซร้ บ่ไปบ่ถึง
วาสนาชายใฝ่เฝ้าเดือนงาม
แหงนผ่อหมายตาตามติดต้อย
เดือนสูงส่องแสงวามวาดโลกงามนอ
แต่อกใจข้าท้อข้าแท้ตรอมตรม
หงษ์ทองเอยเริงร่ายระบำ
ณ ฟากฟ้าอันตระการห่างเศร้า
ได้ยลได้ชื่นตาเรา
อยากจะเอ่ยคำเว้ากลัวเจ้าบ่ได้ยิน
วาสนาดินต่ำต้อยห่างจันทร์
ผิเทียบหงษ์ทองอันห่างลิ่ว
ดินก้อนรองรับบาทบาทา
ยามใดเจ้าอ่อนล้าอย่าร้างลืมดิน
หน้าส่วนตัว
1454
