9 พฤษภาคม 2553 20:27 น.
นักดาบ
ห้าพฤษภา เวียนมาครบบรรจบ
ศิษย์พานพบพร้อมหน้า พุทไธสวรรย์
คิดถึงครู มีโอกาส แล้วถึงวัน
มาพร้อมกัน วันนี้มาบูชาครู
ลำลึกถึง วันวานเมื่อครั้งก่อน
ครูเล่าสอน วิชาข้าฝึกฝน
ทั้ง หอก ดาบ พลอง ง้าว พล่ำฝึกตน
มิมืดมน ให้วิชาพารอดตาย
ทุกท่วงท่า ทุกลีลา กระบวนดาบ
ปราบราบคาบ ทุกข้าศึก ทั่วทิศศา
ดำรงไว้ อยู่คู่แผ่นดินมา
มิร้างลา ผู้สืบไซร้ให้มั่นคง
พวกเราศิษย์ จะสืบสานวิชาต่อ
จะมิรอให้อับเฉา รื้อฝื้นใหม่
เราจะอยู่ คู่วิชาด้วยจิตใจ
จะมิให้ชาติใดมาดูแคลน
ศิษย์ ขอพรจอมมุนี เหนือใต้ล้า
ประสิทธิ์มา เพื้อครู พุทไธสวรรย์
อายุยืนมีความสุขทุกคืนวัน
ยืนหยัดฝันท่านพ่อครูนานเท่านาน
จาก ศิษย์ สำนักดาบ พุทไธสวรรย์ ที่รักและเคารพ ครูยิ่ง
พิธีไหว้ครู ๕ พฤษภาคม ๒๕๕๓
1 เมษายน 2552 23:19 น.
นักดาบ
แอบรักเขามานานเมื่อแรกสาว
ดูพริ้งพราวน่ารักแสนสดใส
เห็นวันนั้นมานานแสนต้องใจ
เหมือนแก้วใสช่างงดงามชวนให้มอง
จากนั้นมาเก็บเจ้าไว้ในดวงจิต
อยากใกล้ชิดคอยดูแลทำไงหนอ
ด้วยความอายนานแสนนานจำต้องรอ
อยากจะขอให้เขารักเขาเข้าใจ
นานเป็นปีที่อยู่ไกลไม่ได้เห็น
ก็ใจเย็นเก็บอารมไม่หวั่นไหว
อยากเรียนจบแล้วบวชเรียนพ่อดีใจ
ก็ทำให้ได้ดั่งใจท่านเข้าที
มาบัดนี้ได้ลาสิกขาแล้ว
แม่ดวงแก้วของข้าเป็นไงหนอ
เพราะคิดถึงกลับสามวันไม่ช้ารอ
จึงได้ขอโทรไปอีกสักที
ข้าดีใจที่แม่นี้ได้รับสาย
อยู่สบายสุขดีหรือข้าขอถาม
แม่เนื้อเย็นเสียงเจ้าช่างงดงาม
เอื้อนเอ่ยนามตอบข้าเราสุขดี
เจ้ามีสุขข้าดีใจเป็นยิ่งนัก
คนข้ารักตอบข้าด้วยเสียงหวาน
โทรมาหาทุกวันได้มิรำคาญ
ข้ามิคร้านพยายามโทรทุกวัน
บางวันเหนื่อยมีธุระโทรมิได้
เพราะปัจจัยไม่เอื่อเฟื้ออย่างที่เห็น
เสมอต้นเสมอปลายเลือดตากระเด็น
ขอจงเห็นใจพี่หน่อยเถอะนาง
กว่าจะบอกว่าชอบน้องยากหนักหนา
หลายเพลาพยายามเหมือนเลือนหาย
มันจุกอกหมดลมคลายจะตาย
ฝันสลายคุยมานานแค่เพื่อนกัน
ความในใจเก็บเป็นปีได้แค่นี้
ก็ยังดีไม่เป็นไรยังทนไหว
เหมือนดั่งอกร้อนรนดั่งต้องไฟ
ให้มันไหม้ลลายหายดั่งธุรี
หากน้องมีคนที่รักดีกว่านี้
พี่ยินดีหลีกหนีไม่ให้เห็น
ปาดน้ำตาที่ไหลไม่กระเซ็น
ข้าจะเป็นคนแอบรักอยู่ห่างไกล
5 กุมภาพันธ์ 2551 20:38 น.
นักดาบ
พี่รักน้องด้วยดวงใจใคร่คิดถึง
พี่คนึงถึงตัวเจ้ารักพี่ไหม
พอน้องมาแล้วก็ลาจากพี่ไป
เป็นเช่นไรใยน้องเจ้าจึงแกล้งกัน
ตัวพี่นี้อยู่เดียวดายใจน้องรู้
น้องไม่อยู่ไม่มาหาไปอยู่ไหน
ครั้นจะมามีน้ำตาเรื่องเสียใจ
นี่กระไรคงเห็นพี่ตัวสำรอง
ความจริงใจในตัวน้องพี่ยังคิด
ในดวงจิตพี่อยากรู้รักจริงไหม
ทุกวันนี้น้องเห็นพี่ที่พักใจ
พอสดใสรู้สึกเย็นเป็นจากพลัน
หรือเก็บพี่ไว้ต่อรองคนน้องรัก
มีเรื่องหนักเขานอกใจได้มาหา
เธอมีได้ ฉันมีได้ ก็เข้ามา
อันตัวข้าพี่คนนี้เป็นเครื่องมือ
หากตัวน้องคิดอย่างนี้พี่เจ็บนัก
ถ้าไม่รักก็จากไปใยกังขา
ไม่จริงใจก็ทิ้งไปไม่ต้องมา
ถึงตัวข้าต้องเสียใจจำอดทน
26 มกราคม 2551 14:42 น.
นักดาบ
ถึงสูงใหญ่เยี่ยมเทียมฟ้าอย่าดูถูก
ครูเคยปลูกวิชามาแต่หลัง
ศิษย์ไร้ครูอยู่ได้ไม่จีรัง
อย่าโอหังลบหลู่ครูอาจารย์ (กลอนที่สำนัก)
อันลูกศิษย์ในโบราณแต่การก่อน
เปรียบดั่งครูคือหมอนถึงจุดหมาย
ถ้าเปรียบเรือครูนั้นคือผู้พาย
คอยส่งศิษย์ถึงจุดหมายสวัสดี
ศิษย์รุ่งเรืองด้วยเงินทองตาววิสัย
ด้วยดวงใจของครูคอยพล่ำสอน
ศิษย์สำนึกทั้งยามตื่นและยามนอน
แล้วก็ย้อนมาก้มกราบพร้อมมาลัย
มีพามพุ่มดอกไม่ธูปเทียนหอม
มาห้อมล้อมกราบเท้าครูครูสดใส
เพราะความรักกตัญญูในจิตใจ
ลูกศิษไซร้จึงเจริญทั่วทุกคน
แต่ครานี้ปัจจุบันใช่กาลก่อน
ครูพล่ำสอนศิษย์อย่างไรก็ไร้ผล
เพราะกระแสค่าวัตถุเข้ามาปน
แต่ละคนยึดติดไว้ด้งใจมาร
เหนือสิ่งใดใครจะรู้ซึ่งความคิด
ด้วยดวงจิตดวงวิญญาณครูผู้สอน
โดนศิษด่าย้อนกลับไปไม่สังวร
ครูร้าวรอนนอนกอดหมอนน้ำตาริน
ด้วยความรักความห่วงใยในทั้งสิ้น
ทั้งร้อยลิ้นสิ้นคำที่ครูสอน
เด็กย้อนคำเถียงคำกลับตัดรอน
ครูนั้นสอนด้วยเยื่อใยใครจะฟัง
ครูเสียใจเพียงไรศิษย์จะรู้
จงคิดดูเอาเถอะศิษย์โอหัง
หากแม้นเจ้าตกลำบากชีวาพัง
แล้วจะนึกย้อนกลับฟังคำพล่ำครู
ให้ครูที่เคยช้ำทุกผู้ทุกนาม และครูพี่สาว
(ศิษสำนักดาบ แห่งกรุงเก่า แต่งไว้เพื่อขอบูชาครูด้วยหัวใจ)
15 มกราคม 2551 14:02 น.
นักดาบ
มองใบไม้พริ้วสบัดลงจากต้น
ฟ้าใกล้หม่นยามเย็นค่ำลมสยาย
ฤดูหนาวหนาวเย็นยับจับต้องกาย
กำลังเรือนลางรายใกล้หมดวัน
เฝ้าทบทวนถึงความหลังเมื่อครั้งก่อน
ที่รานรอนร่อนเล่มาแต่หลัง
พลัดบ้านมาเหมือนนกที่หลงรัง
ตามฝั่งฝันให้ได้สมดั่งใจ
ที่ผ่านมามีทั่งรักทั้งตีจาก
จำต้องพรากจากกันมิสมหมาย
จำต้องอยู้คนเดียวเปลี่ยวทั้งกาย
ก็ทนได้ทนเอาเขาไม่แล
มีคราหนึ่งพึงต้องใจหญิงแสนสวย
แม้ไม่รวยมีฐานะเหมือนใครเขา
แต่ใจงามตามนิสัยต้องใจเรา
แต่ตัวเจ้ามีรักอยู่จำต้องไป
มีหญิงหนึ่งอีกคนในชีวิต
พรหมริขิตได้มาเจอน่าสงสัย
เขาผ่านมาแล้วเขาก็ผ่านไป
นี่กระไรอยากรู้ถึงใจนาง
เรียนวิชาโบราณแต่กาลก่อน
ต้องราญรอนหาความรู้ดั่งใจฝัน
แต่โอกาสไม่อำนวยต้องกัดฟัน
อดทนนั้นถ้ามิได้มิเป็นไร
อีก หนึ่งเดือน สองอาทิตย์ต้องจากถิ่น
คงต้องดิ้นคงต้องรนถึงจุดหมาย
อยากสำเร็จในชีวิตไม่อดตาย
จำต้องย้ายกลับไปยอมเสี่ยงดวง
หน้าส่วนตัว
6133
