27 ธันวาคม 2550 16:48 น.
นักดาบ
สองปีแล้วที่พลัดมาจากถิ่นเกิด
เพื่อมาเปิดทางความรู้ที่กรุงศรี
มาศึกษาหาความรู้ปริญญาตรี
เพราะเป็นที่ที่ที่ต้องมาหาวิชา
ทั้งตำราวิชาการข้าอ่านเขียน
ทั้งบทเรียนกระบวนดาบข้าฝึกฝน
ทั้งบุ๋นบู้มีไว้ประดับตน
ไม่มืดมนเอาตัวรอดให้รอดตาย
ใกล้เวลาสองเดือนที่ต้องจาก
เวลาพรากวันวานน่าใจหาย
ทั้งโรงเรียนทั้งสำนักอบรมกาย
ข้าต้องยายกลับถิ่นที่จากมา
ข้านึกถึงคำทุกคำครูพล่ำสอน
ข้าก่อนนอนนึกถึงรำพึงหา
เจ้าจะทำอะไรใช้ปัญญา
แล้วจะพาตัวของเจ้าไม่อับจน
18 ธันวาคม 2550 19:16 น.
นักดาบ
วันเวลาผ่านมาให้ชวนคิด
แต่ก่อนจิตแม่พระจันทร์สีนวลใส
เอาใจใส่หมาวัดให้ดีใจ
เพลานานผ่านไปเขาคงลืม
แม่พระจันทร์ไม่มองหมาแต่เก่าก่อน
เขาไม่ออ้นไม่ดูแลเหมือนแต่หลัง
ไม่ดูแลหมาน้อยปล่อยในรัง
ปล่อยให้ฝังอยู่ไปในกองทราย
เขาคงลืมเราจริงเป็นแน่แท้
หรือจะแค่กลั่นแกล้งไม่มาหา
หรือจะเป็นแค่ยามทุกข์เขาถึงมา
พอหมาทุกข์เขาไม่หาปล่อยตามกรรม
หมาตัวน้อยแอบน้อยใจในส่วนลึก
เขาไม่นึกถึงหมาเหมือนวันเก่า
ปล่อยให้หมาแอบเสียใจไม่ทุเรา
หรือว่าจันทร์เจ้าดวงนี้เกลียดข้าจริง
25 ตุลาคม 2550 20:28 น.
นักดาบ
ไม่เคยลืมวันเวลาที่ผันผ่าน
ไม่เคยลืมตำนานของเราสอง
แต่ความรักของเราไม่สมปอง
เพราะตัวน้องเจ้ามีใจคิดแบ่งปัน
จากวันนั้ถึงวันนี้ปีกว่าแล้ว
รักก็แคล้วตัดขาดแน่แท้หนอ
มีคนใหม่เข้ามาดีกว่ารอ
เพราะข้าขอจากเจ้าไปเรียนวิชา
ผ่านมาแล้วเจอกันอาทิตย์ก่อน
เจ้าไม่ออ้นเอื้อนเอ๋ยและถามหา
สุกทุกข์ดีหรือไม่ไร้เมตตา
เพราะตัวเจ้ากีดกันข้าออกจากใจ
เจอทุกครั้งก็เหมือนมาแต่เก่าก่อน
ไม่เคยออ่นความคิดให้เข้าหา
มีปากเสียงทุกครั้งทุกเวลา
เหมือนตัวข้าไร้แล้วซึ่งความดี
แต่ครานี่ตัวเจ้าทำข้าเจ็บ
เหมือนเอาเล็บปลายแหลมกรีดเลือดไหล
ว่าเราได้ยุ่งแฟนเขาชอบหรือไร
เหมือนตัวข้าคนจัญลัยน้ำตาริน
ที่ไปหาคือเขาของไปคืนให้
ที่ลืมไว้บ้านข้าสองปีก่อน
ไม่อยากเก็บเอาไว้ใจร้าวรอน
เหมือนดั่งหมอนโยคีมาทิ่มแทง
และไปดูอยากรู้อยู่ดีไหม
ว่ามีใครมารังแกหรือเปล่าหนอ
เป็นไงบ้างแฟนเก่าหรือเขารอ
หรือจะขอความช่วยเหลือสิ่งอื่นใด
แต่สิ่งที่ได้กลับมาไม่ใช่มิตร
คือจริตคำด่าข้าเศร้าหมอง
ว่าข้าได้แค่ห่วงใยจึงไปมอง
แล้วเอาของที่เจ้าลืมส่งคืนไป
เมื่อเจ้าด่าข้าแบบนี้ข้าขายหน้า
จะไม่มาให้เห็นหน้าครั้งที่สอง
จะไม่เหลียว จะไม่แล จะไม่มอง
จะไม่เกียว จะไม่ข้อง จะหายไป
ขอเจ้าจงโชคดีทุกทุกสิ่ง
คือความจริงใจสุดท้ายที่ข้าให้
เอาไปเถิดความจริงใจเจ้าเอาไป
ข้านั้นไรสิ่งใดมาทดแทน
19 ตุลาคม 2550 13:52 น.
นักดาบ
อันความรักหางไกลที่ปลายฟ้า
ไกลเกินตาไกลเกินมือจะเอื่อมถึง
อยากมีรักกับเขาบ้างเฝ้ารำพึง
อย่าจะดึงเขาคนรักอยู่ด้วยกัน
15 ตุลาคม 2550 08:20 น.
นักดาบ
แรกรักจำตัดใจ
แหงนมองฟ้าเห็นดวงดาวพราวไสว
มองขึ้นไปเห็นพระจันทร์สีนวลสวย
เคล้ากลิ่นหอมของดอกไม้แสนระรวย
เพราะความสวยของพระจันทร์ในวันเพ็ญ
เจ้าหมาวัดตัวน้อยแอบมองฟ้า
มองดูจันทร์ดาราสวยสดใส
หมาแอบมองพระจันทร์เพราะต้องใจ
มันแอบมองมาไกลถึงสองเดือน
ในวันหนึ่งเจ้าหมาน้อยได้รู้จัก
กับดวงพักษ์ของดวงจันทร์สีนวลใส
เจ้าหมาน้อยที่แอบมองก็ดีใจ
เพราะในใจหมารู้จันทร์เมตตา
แต่ไม่นานหมาน้อยต้องผิดหวัง
เพราะพระจันทร์ดวงนี้มีเจ้าของ
หมาก็เลยทำใจแต่ก็มอง
แต่ตัวน้องพระจันทร์ก็มีใจ
ใจยามน้องเป็นทุกคิดถึงพี่
ตัวพี่นี้ได้แต่ให้คำปรึกษา
ก็เพราะรักจึงอดทนตลอดมา
เหมือนดั่งฟ้ากลั่นแกล้งไม่เห็นใจ
ตัวพี่เองทุกครั้งที่เจ้าเห็น
พี่ก็เป็นคนเจ็บไม่พูดถึง
มีครอบครัวพี่ตระหนักพี่รำพึง
สุดจะดึงความรักจำตัดใจ
น้องรู้ไหมในบางครั้งคำปรึกษา
พี่เอ่ยมาจากใจคอยพร่ำสอน
พี่เจ็บเองทุกครั้งใจร้าวรอน
เพราะต้องสอนให้น้องรักรักครอบครัว
ชายคนนั้นเขารักและหวงเจ้า
เพราว่าเขาคอยดูแลเอาใจใส่
เขาทำผิดบางครั้งจะเป็นไร
ให้อภัยเขาเถอะน้องอย่าชิงชัง
ตัวพี่เองจำต้องตัดใจจากเจ้า
อย่าให้เขานินทาคอรหา
พรากคนรักผู้อื่นจากจรมา
รวมทั้งด่าสาบแช่งฟ้าลงทัน
อันความฝันของพี่หยุดแค่นี้
สุดนธีสุดขอบฟ้าน้ำตาใหล
รักคนมีเจ้าของต้องตัดใจ
สุดอาลัยทำไปเพื่อน้องเอง
สุดท้ายนี้ขอให้น้องมีวามสุข
อย่าได้ทุกโศรกเศร้าเรื่องใจหาย
ขอให้ร่มเย็นเป็นสุขดั่งพระพลาย
เทวาร่ายรดน้ำสังฆ์หลั่งอยวพร
ขอให้น้องมีความสุขทุกอย่างก้าวที่เดิน และทุกลมหายใจเข้าออก
หน้าส่วนตัว
1640
