18 มกราคม 2550 14:21 น.
นักเขียนพิการ
เหม่อมองฟ้าวันนี้ดูสีเศร้า
ฟ้าคงเหงาเศร้าใจเหมือนใครหนอ
ฟ้าคงหวงห่วงหาน้ำตาคลอ
ฟ้าคงรอใครคนนั้นเหมือนฉันนี้
ตั้งแต่เธอจากไปไกลเหินห่าง
ก็อ้างว้างห่วงใยไปเหลือที่
เหม่อหม่นใจในราตรี
ค่ำคืนนี้เธอรู้ไหม มีใครคอย
ฝากลำนำผ่านฟ้าพาไปให้
บอกคนไกลว่าคนนี้ที่เหงาหงอย
ยังคงนับเวลาตั้งตาคอย
มิเคยน้อยความคิดถึงซึ่งคนไกล
18 มกราคม 2550 10:56 น.
นักเขียนพิการ
บ้านหลังนี้มีแต่ความอบอุ่น
หอมละมุนไอรักจากเพื่อนผอง
บ้านหลังนี้มีแต่ความปรองดอง
พี่และน้องแผ่เผื่อเอื้อไมตรี
เช้ายันค่ำมีแต่คำกำนัลจิต
เชิดชีวิตชูใจให้สุขศรี
ทุกถ้อยคำกล่อมหัวใจให้เปรมปรีดิ์
ให้ชีวีก้าวต่อไปไม่ย่อท้อ
บ้านหลังใหญ่หลังนี้มีแต่รัก
มีแต่ภักดีให้ที่ใจขอ
ทุกดวงใจส่งรักให้ไม่รีรอ
หากใครท้อบ้านใหญ่นี้ยินดี........... ให้กำลังใจ
18 มกราคม 2550 10:15 น.
นักเขียนพิการ
แต่ละคนตอบมาน่ารักยิ่ง
จากใจจริงหรือเปล่าเฝ้าประสงค์
ดอกสร้อยนี้ร้อยให้ด้วยบรรจง
จักวางลงไว้ให้เจ้าเฝ้าเด็ดดอม.............
18 มกราคม 2550 00:24 น.
นักเขียนพิการ
ดอกเอ๋ยดอกสร้อย
เจ้าช่างร้อยถ้อยเรียงเป็นบุบผา
หอมกลิ่นสิ้นถ้อยคำเป็นมายา
เปรียบบุบผาถ้อยคำลำนำกลอน
ชิดชิดชื่นในในหัวใจเศร้า
เล้าละโลมโทรมสิ้นสโมสร
อุดระย้าคว้าใบให้ไขว่กร
ไหวแนบนอนชมชื่นรื่นฤดี
ว่าแม่เอยเชยชื่นรื่นชมกลิ่น
หอมระรินระตีพร่างสร่างสุขศรี
โอ้ระย้าคว้าใบไม่เปรมปรีดิ์
ดอกฟ้านี้เจ้าใยไม่หมายปอง
เปรียบเจ้าดังดอกฟ้าปริมาเกิด
ก่อกำเนิดล้วนภักดิ์อดิสร
ฟ้าเจ้าเอยเอื้อมอาจญาติอาทร
ข้าเคยวอนขอดอกฟ้ามาให้ชม
เมื่อเจ้าเป็นดอกฟ้าหมายมาเกิด
ก่อกำเนิดดอกฟ้ามาให้สม
จึงมองดินมองดาวร้าวอารมณ์
คิดขื่นขมดวงใจให้พอเพียง
ก็อยากอยู่เพียงดินสิ้นฉะนี้
อยู่ในที่เพียงจันทร์ตะวันเฉียง
ไม่เคยอยากเคล้าคลอดกอดเจ้าเคียง
ขอสำเนียงเพียงเจ้าไม่คร้าวคลาย
โอ้ว่าดอกสร้อย...กลีบน้อยน้อยเจ้ายังมีความหมาย
แม้จากกันจากนี้ทั้งใจกาย
เดือนและดาวไม่ย้ายคล้ายรักเธอ.
17 มกราคม 2550 11:24 น.
นักเขียนพิการ
ผ่านชีวิตผ่านวันเวลาล่วง
ใจทั้งดวงก็เหงาและเศร้าหมอง
วันล่วงเลยเคยนึกให้ตรึกตรอง
ใจยังครองความเหงาเศร้าเดียวดาย
เคยผ่านวันเวลาอันหนาวเหน็บ
เคยผ่านความเจ็บปวดรวดร้าวหมอง
เคยผ่านช้ำกลืนกล้ำน้ำตานอง
เคยหมายปองดอกฟ้าคว้ามาชม
และแล้ววันเวลาก็มาพบ
มาประสบพบฝันพลันเศร้าหาย
เปลี่ยนเป็นความสุขในใจและกาย
เมื่อใจได้พบเธอที่เพ้อปอง
แต่วันนี้มีเธออยู่เคียงข้าง
ความอ้างว้างห่างไกลไร้ขื่นขม
ปล่อยความเศร้าเหงาใจไปตามลม
ไม่ตรอมตรมหัวใจเมื่อใกล้เธอ.
หน้าส่วนตัว
852
