31 มกราคม 2550 05:46 น.
นักเขียนพิการ
หยาดน้ำค้างพร่างมาเวลาเช้า
เหน็บและหนาวในจิตคิดสับสน
ให้คิดถึงซึ่งใครอีกบางคน
ที่อยู่หนทางไกลใครคนนั้น
น้ำค้างพราวหยาดเช้านี้มีลมพัด
หนาวหัวใจแสนสงัดพัดลมหวน
เดือนก็คล้อยลอยลับดับสิ้นดวง
แสงดาวร่วงจากฟากฟ้าจะลาจร
หยดน้ำค้างยังหยาดไม่ขาดสาย
เหมือนดูคล้ายจะสถิตมิคิดถอน
ตอกย้ำใจแสนเศร้าเหงาอาวรณ์
บอกว่าคนคอยอ้อนมิถอนใจ
เหมือนน้ำตาค้างใจไม่หมดรัก
คอยสลักรอเธอมิเผลอไผล
หยาดหยดเหมือนน้ำค้างค้างคาใจ
บอกคนไกลว่าคนนี้ที่ยังรอ............
30 มกราคม 2550 14:05 น.
นักเขียนพิการ
สิ่งเก่าเก่าเตือนใจให้หวนคิด
ถึงสิ่งผิดสิ่งพลาดที่ขาดหาย
เป็นสิ่งซึ่งคอยเตือนในใจและกาย
ให้มองซ้ายมองขวากว่าเดินไป
แม้จะเคยตอกย้ำทำสิ่งผิด
แม้สะกิดติดเตือนคอยเคลื่อนไหว
แต่บางทีก็เคยมีที่เผลอใจ
ที่เผลอไปทำผิดคิดอย่างเดิม
ทางชีวิตคดเคี้ยวเลี้ยวลัดเลาะ
สิ่งที่เหมาะอาจนำใจกลับไปเริ่ม
อยากทำสิ่งดีดีมีเพิ่มเติม
อยากจะเริ่มทำสิ่งใหม่ที่ใจปอง
แต่บางคราเวลาก็กำหนด
ให้ใจจิตจดจ่อคอยจับจ้อง
คิดและทำสิ่งเก่าเก่าเฝ้าตรึกตรอง
กลับไปมองสิ่งเก่าเก่าที่เข้ามา
จงเตือนตนคอยให้ใจแข็งแกร่ง
พลังใจรุนแรงคอยฟันฝ่า
เอาชนะสิ่งเก่าเก่าโถมเข้ามา
แล้วมุ่งหน้าฝ่าฟันวันใหม่เอย...............
18 มกราคม 2550 14:21 น.
นักเขียนพิการ
เหม่อมองฟ้าวันนี้ดูสีเศร้า
ฟ้าคงเหงาเศร้าใจเหมือนใครหนอ
ฟ้าคงหวงห่วงหาน้ำตาคลอ
ฟ้าคงรอใครคนนั้นเหมือนฉันนี้
ตั้งแต่เธอจากไปไกลเหินห่าง
ก็อ้างว้างห่วงใยไปเหลือที่
เหม่อหม่นใจในราตรี
ค่ำคืนนี้เธอรู้ไหม มีใครคอย
ฝากลำนำผ่านฟ้าพาไปให้
บอกคนไกลว่าคนนี้ที่เหงาหงอย
ยังคงนับเวลาตั้งตาคอย
มิเคยน้อยความคิดถึงซึ่งคนไกล
18 มกราคม 2550 10:56 น.
นักเขียนพิการ
บ้านหลังนี้มีแต่ความอบอุ่น
หอมละมุนไอรักจากเพื่อนผอง
บ้านหลังนี้มีแต่ความปรองดอง
พี่และน้องแผ่เผื่อเอื้อไมตรี
เช้ายันค่ำมีแต่คำกำนัลจิต
เชิดชีวิตชูใจให้สุขศรี
ทุกถ้อยคำกล่อมหัวใจให้เปรมปรีดิ์
ให้ชีวีก้าวต่อไปไม่ย่อท้อ
บ้านหลังใหญ่หลังนี้มีแต่รัก
มีแต่ภักดีให้ที่ใจขอ
ทุกดวงใจส่งรักให้ไม่รีรอ
หากใครท้อบ้านใหญ่นี้ยินดี........... ให้กำลังใจ
18 มกราคม 2550 10:15 น.
นักเขียนพิการ
แต่ละคนตอบมาน่ารักยิ่ง
จากใจจริงหรือเปล่าเฝ้าประสงค์
ดอกสร้อยนี้ร้อยให้ด้วยบรรจง
จักวางลงไว้ให้เจ้าเฝ้าเด็ดดอม.............
หน้าส่วนตัว
978
