8 พฤษภาคม 2551 15:24 น.
นักเขียนพเนจร
วันเวลาผ่านไปแสนนาน
เธอเดินไปจากฉันแสนไกล
แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
ความเจ็บนั้นไม่หายไปสักที
ไม่รู้ต้องทนอีกนานเท่าไร
กว่าใจจะชาชินกับเจ็บนี้
อยากจะลืมมันไปจากใจสักที
แต่ทำไม่ได้สักทีแสนเศร้าใจ
เราเคยรักกันมาก็หลายปี
อยากจะลืมกันสักทีมันก็ยาก
ใจเจ้ากรรมดวงนี้ไม่อยากจาก
ความรักที่มีมากหมดหัวใจ
ไม่รู้ว่าอีกนานสักเท่าไร
กว่าจะลืมเธอไปจากใจนี้
คงต้องหมดลมหายใจสุดท้ายที่มี
เพื่อลืมเธอจากใจนี้ตลอดไป
22 มิถุนายน 2550 19:19 น.
นักเขียนพเนจร
บนท้องฟ้ามีดวงดาวพราวระยับ
สอดสลับวับวาวสกาวใส
มีดวงจันทร์คอยส่องแสงอยู่แสนไกล
เปล่งแสงใสให้ท้องนภาดูน่าชม
บนท้องฟ้าที่กว่าใหญ่ไกลสุดแสน
ยังไม่แม้นเดียวดายเหมือนกายฉัน
บนท้องฟ้ามีเดือนดาวอยู่นับพัน
คอยสร้างสรรเปล่งแสงให้สวยงาม
แต่ตัวเรายามนี้ไม่มีใคร
ที่จะให้คอยคิดถึงคอยห่วงหา
ขาดสีสันปั้นแต่งจำนรรจา
เปรียบเหมือนว่าอยู่คนเดียวเปลี่ยวหัวใจ
มองท้องฟ้าน่าอิจฉาจริงหนอเจ้า
มีเดือนดาวคอยส่องแสงสว่างใส
ถึงจะหายวับวาวเป็นคราวไป
แต่ไม่นานก็มาใหม่อีกไม่นาน
ต่างกับตัวของเราเศร้าที่สุด
มีความรักก็สดุดกลิ้งล้มหงาย
รักกับใครได้ไม่นานก็เดียวดาย
หรือสงสัยอยู่คนเดียวไร้เหลียวแล
อยากมีคนเคียงคู่อยู่ไม่ห่าง
เมื่ออ้างว้างไหวหวั่นคอยไถ่ถาม
มีความรักและไออุ่นอยู่ทุกยาม
และคอยเป็นแสงสว่างส่องทางใจ
ไม่ต้องสวยเริดหรูเหมือนนางฟ้า
ไม่ต้องเป็นเทพธิดามาจากไหน
ไม่ต้องเป็นเจ้าหญิงจากแดนไกล
เพราะฉันไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดี
ของแค่เพียงมีรักแท้ไม่เปลี่ยน
มีความรักไม่หมุนเวียนเหมือนกับฉัน
และก็พร้อมที่จะร่วมกันฝ่าฟัน
สู่จุดหมายและปลายฝันเท่านั้นพอ.........โทษครับเพ้อเจ้อไปหน่อยนะครับ
22 มิถุนายน 2550 19:14 น.
นักเขียนพเนจร
บนท้องฟ้ามีดวงดาวพราวระยับ
สอดสลับวับวาวสกาวใส
มีดวงจันทร์คอยส่องแสงอยู่แสนไกล
เปล่งแสงใสให้ท้องนภาดูน่าชม
บนท้องฟ้าที่กว่าใหญ่ไกลสุดแสน
ยังไม่แม้นเดียวดายเหมือนกายฉัน
บนท้องฟ้ามีเดือนดาวอยู่นับพัน
คอยหสร้างสรรเปล่งแสงให้สวงาม
แต่ตัวเรายามนี้ไม่มีใคร
ที่จะให้คอยคิดถึงคอยห่วงหา
ขาดสีสันปั้นแต่งจำนรรจา
เปรียบเหมือนว่าอยู่คนเดียวเปลี่ยวหัวใจ
มองท้องฟ้าน่าอิจฉาจริงหนอเจ้า
มีเดือนดาวคอยส่องแสงสว่างใส
ถึงจะหายวับวาวเป็นคราวไป
แต่ไม่นานก็มาใหม่อีกไม่นาน
ต่างกับตัวของเราเศร้าที่สุด
มีความรักก็สดุกกลิ้งล้มหงาย
รักกับใครได้ไม่นานก็เดียวดาย
หรือสงสัยอยู่คนเดียวไร้เหลียวแล
อยากมีคนเคียงคู่อยู่ไม่ห่าง
เมื่ออ้างว้างไหวหวั่นคอยไถ่ถาม
มีความรักและไออุ่นอยู่ทุกยาม
และคอยเป็นแสงสว่างส่องทางใจ
ไม่ต้องสวยเริดหรูเหมือนนางฟ้า
ไม่ต้องเป็นเทพธิดามาจากไหน
ไม่ต้องเป็นเจ้าหญิงจากแดนไกล
เพราะฉันไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดี
ของแค่เพียงมีรักแท้ไม่เปลี่ยน
มีความรักไม่หมุนเวียนเหมือนกับฉัน
และก็พร้อมที่จะร่วมกันฝ่าฟัน
สู่จุดหมายและปลายฝันเท่านั้นพอ.........โทษครับเพ้อเจ้อไปหน่อยนะครับ
22 มิถุนายน 2550 04:00 น.
นักเขียนพเนจร
เจ้าเด็กเอ๋ยเด็กน้อยไร้เดียงสา
เจ้าเกิดมาด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่
จากพ่อแม่ที่รักเจ้ากว่าดวงใจ
เลี้ยงเจ้ามาจนโตใหญ่ให้วิชา
สอนเจ้าพูดให้อ่านเขียนเรียนชีวิต
เชิดชูเจ้าทั้งชีวิตไว้บนบ่า
ส่งเสียเจ้าให้ได้ดีมีวิชา
ไม่เคยว่าเคยบ่นจนช้ำใจ
แต่เจ้าสิเคยคิดไหมว่าใครเล่า
ที่อดทนเลี้ยงเจ้าจนเติบใหญ่
ให้เงินทองและความรักเจ้ามากมาย
แม้เลือดเนื้อยังให้ได้ถ้าต้องการ
เคยคิดไหมท่านหวังได้อะไรคืน
แค่อยากเห็นเจ้ายืนอยู่คนเดียวได้
เพราะท่านรู้ว่าวันหนึ่งต้องจากเจ้าไป
เจ้าจะเดินต่อไปได้ไม่ล้มลง
เมื่อยังน้อยเจ้าล้มยังคอยอุ้ม
ปลอบประโลมในอกอุ่นจนเจ้าหาย
พอโตมาแล้วเจ้าคิดอย่างไร
เคยคิดถึงท่านบ้างไหมถามใจดู
20 มิถุนายน 2550 08:31 น.
นักเขียนพเนจร
สายลมพลิ้วไหวผ่านกายหนาวสะท้าน
ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านใจยิ่งหนาว
ยังคิดถึงธอคนนั้นอยู่ทุกคราว
ยังจดจำเรื่องราวที่ผ่านมา
ก่อนมีเธอคอยเคียงข้างอยู่ไม่หาย
แต่วันนี้เธอจากไปอยู่หนใด
เธอจะรู้บ้างไหมว่าใครคอย
อยากจะมีเธออยู่เหมือนวันเก่า
จะคอยเฝ้าดูแลไม่ห่างหาย
เธอจากไปไม่รู้อยู่หนใด
ฉันคิดถึงเธอรู้ไหมคนใจดำ
หน้าส่วนตัว
814
