ศศิธรผ่อนแสงสว่างหล้า แต้มนภาราตรีมิให้เหงา อาบพิภพทบทาบเป็นเหลือบเงา ด้วยแสงเศร้าสีนวลยวนอารมณ์ เมื่อเจ้าเห็นเพ็ญจันทร์นั้นลอยเด่น ก็เปรียบเช่นจักษุอันขยม คอยเฝ้าดูคู่เคียงเหมือนยามชม ก่อนพระพรหมจะพรากให้จากกัน แสงบุหลันนั้นเป็นเช่นสายเนตร คอยสังเกตุทุกพบจบสวรรค์ มิให้มีสิ่งใดมารอนรัน จนเจ้านั้นต้องเจ็บฤๅรำคาญ ขอสายลมพรมจูบแทนตัวข้า ช่วยนำพาฤทัยไปเป็นสาร ส่งความรักคิดถึงซึ่งนงคราญ ตราบเท่านานจนกว่ามาพบกัน
หน้าส่วนตัว
1415
