20 ตุลาคม 2544 05:56 น.
นักเลงกลอน
ทุกครั้งที่เศร้าโศกขมขื่นจิต
หมดความคิดสิ้นเหตุและหมดผล
เสมือนหนึ่งร่างกายคล้ายสุดทน
แล้วร่างตนคล้ายแยกออกแตกไป
จิตกับร่างมันเหมือนออกห่างเหิน
ครั้นตนเดินก็เห็นตนในพิสัย
คนนานาสารพัดไม่เข้าใจ
กายและใจเหมือนแยกออกห่างกัน
เมื่อตนทำพลาดพลั้งสิ่งใดไว้
ก็คล้ายได้ย้อนมองดูร่างฉัน
ที่กระทำความผิดทัณฑ์โทษนั้น
มันเหมือนฉันดูเป็นคนอื่นไป
19 ตุลาคม 2544 02:11 น.
นักเลงกลอน
พล็อตไม่มีสมองตันคิดไม่ออก
จะไปลอกไอเดียใครดีล่ะนี่
โอ๊ย! ปวดหัวรอดบาทแรกมาซะที
ทำไรดีให้พ้นๆแล้วจบพลัน
จบบทแรกแล้วพาลขึ้นบทสอง
คระไลคล่องรอดได้แทบอาสัญ
พริบตาเดียวมาถึงวรรคสามพลัน
เพราะฉะนั้นหมดแล้วจบเสียที
โอ๊ย! ไม่ได้ก็ใจมันอยากแต่ง
แต่หมดแรงจะคิดแสนปวดศีร์
นึกไม่ออกจะแต่งอะไรดี
พอเสียทีจะดีกว่าเดี๋ยวตายกัน
18 ตุลาคม 2544 22:00 น.
นักเลงกลอน
คืนหนึ่งฉันฝันเห็นตะวันกล้า
กลางนภาส่องสว่างดังแสงสวรรค์
เห็นสหายมันเล่นฟุตบอลกัน
ส่วนตัวฉันไม่เป็นกีฬาเลย
แต่ในฝันฉันรี่ไปเล่นด้วย
พระเจ้าช่วย! ลูกบอลลื่นจากเท้าฉัน
วิ่งไล่คว้าตามจับแทบไม่ทัน
ขณะนั้นมีเกวียนรี่เข้ามา
เฉี่ยวเอาฉันกลิ้งลงตกจากเนิน
ลุกขึ้นเดินตามทางออกเดินหา
มันผู้ใดขับเกวียนเฉี่ยวตูว้า
(ท่าจะบ้ายุคนี้ดันมีเกวียน)
ครั้นเงยหน้ามามองต้องสะอึก
สติลึกพลันวิ่งออกจากเศียร
นางมีพักตร์สุกใสเกินแสงเทียน
ผิวนางเนียนยิ่งนักสะดุดใจ
งามยิ่งดวงดาราที่ส่องหล้า
งามยิ่งกว่าเทวีองค์ไหนๆ
งามยิ่งกว่าจะบรรยายด้วยคำใด
โฉมนางไซร้ตราตรึงมิอาจลืม
งามยิ่งกว่าอาร์เธมิสแห่งดวงจันทร์
งามเกินทั่วดารันต์อันสุดปลื้ม
งามจนวีนัสยังอาจถูกลืม
ได้อืมออตามยามจ้องพักตร์
แม้นฟื้นนิทรยังไม่ลืมซึ่งใบหน้า
แม้นตื่นมาใจยังไม่อาจหัก
แม้นฟื้นนิทรใจคงยังนึกรัก
แม้นตื่นมายังหลงพักตร์นางมิคลาย
17 ตุลาคม 2544 23:49 น.
นักเลงกลอน
ฉันนั่งหัดเล่น3DMAXอยู่
ครั้นมองดูงานตนมันไม่สม
อยากจะเปลี่ยนกริยาอภิรมณ์
จึงเดินชมเพื่อนสร้างภาพ3D
ฟังแล้วรู้สึกธรรมดาไป
แต่ดูไอ้เพื่อนแก้วสหายศรี
หัวเราะด้วยชอบใจไม่รอรี
มีทั้งดาบมีดรองเท้าอยู่ครบครัน
แต่สหายหนึ่งกลับวิปริต
มันกลับคิดสร้างส้วมช่างน่าขัน
ครั้นสร้างแล้วยิ่งน่าอัศจรรย์
ดู๋ดูมันดันเหมือนอีกเสียนี่
17 ตุลาคม 2544 22:11 น.
นักเลงกลอน
พระพุทธกล่าวตายแล้วเกิดในภพหน้า
พระคริสต์ว่าตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์
อันไหนแน่ความจริงสิ่งเที่ยงธรรม์
ที่กล่าวนั้นผมยังไม่รู้เลย
แต่ผมมีความคิดที่แตกต่าง
อาจงงบ้างครั้นฟังผมเฉลย
"ไม่มีสิ่งใดที่สูญไปเลย"
"เพียงไม่เคยคงรูปที่มีมา"
ผมคิดว่าความตายคือการเกิด
เพื่อกำเนิดชีวิตใหม่ในวันหน้า
ความตายคัดเลือกผู้สมรอดชีวา
ผู้มีค่าพออยู่สู้ต่อไป
แต่วันใดที่เรานั้นพ่ายแพ้
ต้องตายแน่ไม่ทนอยู่สู้ไหว
ความตายส่งเราไปเกิดสู้ต่อไป
ความตายไม่ให้เราสูญกายา
เมื่อตายไปเป็นเถ้าก็ถูกฝัง
"เซลล์"คุณยังไม่ตายหมดดอกหนา
คุณจะตื่นฟื้นขึ้นซึ่งชีวา
เป็นต้นหญ้าแถบสุสานนั้นเอง
หน้าส่วนตัว
611
