6 พฤศจิกายน 2544 07:26 น.
นักเลงกลอน
หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดเลยอย่ามาเถียง
หรือว่าคิดขึ้นเสียงกับตัวฉัน
อย่ามาพูดว่าเราไม่สมกัน
ว่าตัวฉันเป็นคนที่ดีเกิน
ตัวของเธอไม่เลวอย่างเธอคิด
ไม่ต้องปิดความดีตัวอย่าเขิน
ถ้าเธอว่าตัวเธอมันงกเงิน
อย่ามาเมินที่ฉันนั้นโง่งม
หรือถ้าเธอว่าเธอนั้นขี้ปด
ฉันก็หมดความดีที่สะสม
ขี้โมโห, หยาบคาย, เลวบรม!
ยังจะชมว่าฉันดีอีกหรือไร
เธอคือเธอ! ตัวเธอที่เป็นเธอ!
ใครตาเซ่อด่าทอสนไฉน
ก็ตัวเธอเป็นหยั่งงี้สนทำไม
เมื่อฉันไซร้รักเธอเพราะเป็นเธอ!
6 พฤศจิกายน 2544 03:43 น.
นักเลงกลอน
อันเพื่อนแท้แค่มองตรองพินิจ
ก็จนจิตคิดแยะแยกสหาย
ที่หวังสินกินอยู่คู่เพียงกาย
กับเพื่อนตายยอมวายชนม์เพื่อตัวเรา
จำต้องเปิดดวงใจให้แผ่กว้าง
สิ่งต่างๆอย่างนิสัยในตัวเขา
จะเปิดเผยเฉลยไขในท้ายเอา
ให้ตัวเราเห็นสหายที่ได้เป็น
1 พฤศจิกายน 2544 07:56 น.
นักเลงกลอน
ไฟแค้นแล่นลามเลียร่าง
ทั่วสรรพางค์ผิแผดเผา
โทสะลุแก่โทษเรา
ประดุจเท้าเหยียบเอาเพลิง
ทรมานเพราะโดนเผา
พิศดูเบากว่าว้างเวิ้ง
มองสหายได้ระเริง
แต่ตนเหยิงอยู่ร่ำไป
พิโธ่! เพลิงผะแผดเผา
รุ่มรุ่มเร้าแล้วตายไป
มิเท่าเพลิงโทสะใจ
ที่ทนไว้เพียงข้ามคืน
25 ตุลาคม 2544 11:21 น.
นักเลงกลอน
ในที่สุดเวลาก็มาถึง
วันที่ซึ่งงานการกลับมาหา
วันที่ซึ่งปะสหายได้อีกครา
เปิดเทอมมาสุดปีติแสนยินดี
แต่เวลาปะสหายออนลายน์ลด
กวีบทที่แต่งแต้มซึ่งสันสี
เป็นดั่งรสต่างต่างของชีวี
คงต้องมีลดลงเพราะเวลา
23 ตุลาคม 2544 05:12 น.
นักเลงกลอน
ท้องฟ้า ท้องฟ้าเพื่อนฉัน
ทุกวันเธอเตือนฉันให้สดใส
ผ่านคืนวันอันปวดร้าวไปด้วยใจ
ใยวันนี้เธอดูเศร้าหมองนัก
ท้องฟ้า ท้องฟ้าเพื่อนฉัน
เธอนั้นเคยเตือนฉันให้ประจักษ์
ว่ามนุษย์อยู่ผู้เดียวนั้นเหงานัก
ใยเพื่อนรักไม่เอ่ยว่าใครทำ
ท้องฟ้า ท้องฟ้าเพื่อนฉัน
ไม่ว่าใครทำเธอให้เจ็บช้ำ
ทำให้เธอหมองเศร้าไปเสียร่ำ
เธอจงจำว่าเราเป็นเพื่อนกัน
ท้องฟ้า ท้องฟ้าเพื่อนฉัน
เมื่อเธอคั้นน้ำตาแห่งเศร้านั้น
จงปล่อยให้ไหลสิ้นหัวจิตพลัน
แล้วเธอนั้นจงทำใจให้สบาย
ท้องฟ้า ท้องฟ้าเพื่อนฉัน
ในที่สุดเธอนั้นก็ยิ้มได้
เมื่อหยาดฝนแห่งเศร้าไหลผ่านกาย
ฉันก็ได้เห็นฟ้าใสอีกครา
หน้าส่วนตัว
1106
