7 กุมภาพันธ์ 2545 09:07 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
เปรียบครูเช่นเรือจ้าง นาวา
สอนสั่งข้ามอวิชา ป่ากว้าง
แม้อยู่ในพนา หุบเขา
บังฟันฝ่าเพื่อสร้าง ศิษย์รู้วิทยา
มารดาทวิเอื้อ อาทร
ค่อยบ่นพร่ำสั่งสอน ลูกแก้ว
ดั่งสมเด็จพระชินวร บรมครูเราแฮ
นำเหล่าศิษย์หลุดแล้ว กิเลสร้ายปราชัย
ดั่งแสงไฟเจิดจ้า นำทาง
มืดดำอันอำพราง ชั่วร้าย
มุมมืดพลันสว่าง ปลอดโปร่ง
อบอุ่นยามทุกข์คล้าย รุมเร้าเบียดเบียน
บำเพ็ญเพียรแม้หนักร้อย ัพันทวี
หน้าที่ยมิหน่ายหนี ลาร้าง
ทุกข์ร้อนป่วยราวี บ่หยุดสอนเฮย
เพราะมุ่งสอนเคียงข้าง เด็กน้อยยไรเดียงสา
ขอพระมาคุ้มเกล้า เกศา
ศัตรูหรือภยา พ่ายแพ้
อีกตำแหน่งยศฐา ปรากฎเกียรตินา
ผู้คนสรรเสริญแม้ เทพไท้ก็อวยพรฯ
7 กุมภาพันธ์ 2545 08:38 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
คิดถึงหมู่เมฆไม้ หุบเขา
สายสินธุป่าลำเนา แผ่นฟ้า
อีกหนึ่งแลบ้านเก่า เคยอยู่ แลนอ
จำห่างมาเหว่หว้า อ้างว้างวังเวง
บรรเลงขลุ่ยเล่นล้อ คร่ำครวญ
ฝากคลื่นผ่านลมหวน สู่บ้าน
คิดถึงใจเจียนจวน จักขาด
ฝากดาวทั่วหมื่นล้าน ส่องแจ้งดูแลฯ
หน้าส่วนตัว
908
