28 มกราคม 2550 21:17 น.
นางฟ้าซาตาน
ตอนแรกที่รู้จัก
เธอจูงมือฉันทายทักกับความรู้สึกใหม่ๆ
มีอะไรบอกกัน...ผูกพันหัวใจ
บนทางทอดไกลมีเพียงเราสองคน
คราใดที่เหนื่อยล้า
เธอคอยยื่นมือมา..คลายความสับสน
บนทางทอดยาว เราจับมือกันผูกพันมั่นคง
ร้อน หนาว หยาดฝน ไม่เคยรู้สึกว้าวุ่นวกวน
...เพราะเรามีเรา...
วันนี้..บนหนทางทอดไป
ฉันมองตามหลังเธอไกล-ไกล ด้วยหัวใจเหงา-เหงา
หลายครั้งน้ำตาไหลออกมา ต้องแอบสะอิ้นเบา-เบา
คิดถึงมือคู่นั้น..คิดถึงวันที่เราเดินด้วยกันสองคน
เมื่อไหร่..เธอจะกลับมาจูงมือกันอีกครั้ง
กลับมาเดินด้วยกัน จูงมือไปกับฉันอีกสักหน
อย่าเดินไปคนเดียว อย่าลืมว่ายังมีใครที่เธอต้องดูแลอีกคน
อย่าปล่อยฉันอ้างว้างไปกับผู้คนที่ปะปนอยู่ในทางของเรา
++++++++++++++
เมื่อเราเริ่มเดินไปบนทางของความรักด้วยกัน
มีเพียงเธอกับฉัน ที่เดินจับมือกันไปเท่านั้น
ทุกครั้งที่หกล้ม สะดุดก้อนหิน
เราต่างยื่นมือมาไห้กันและกันทุกครั้ง
แต่พอวันนี้
ยิ่งเราเดินไปไกลเท่าไหร่
ฉันกลับพบว่า..
ไม่ได้มีเพียงเราสองคนอีกต่อไป
ยังมีคนอื่นๆอีกมากมายอยู่บนเส้นทางของเรา
และในบ้างครั้ง
ฉันรู้สึกว่า...ไม่มีมือคู่เดิมที่คอยจับมือฉันอีกแล้ว
ฉันพบตัวเองเดินอยู่เพียงคนเดียว
และในบางครั้ง
ผู้คนที่เดินมากับเราชนฉันหกล้มอย่างไม่ตั้งใจ
ฉันเจ็บ ฉันร้องไห้
สิ่งที่ฉันต้องการที่สุด...คือมือคู่เดิมที่จูงฉันมาตลอด
ช่วยฉุดฉันให้ลุกขึ้นมา...แต่สุดท้ายกลับ...ไม่มี
+++++++++++++++
25 มกราคม 2550 00:40 น.
นางฟ้าซาตาน
..เธอเคยถามตัวเองบ้างรึเปล่า..
เรื่องราวของเราจะจบลงตรงไหน
เธอมีฉันไว้เป็นส่วนเติมเต็มของหัวใจ
หรือแค่คบๆไว้ ให้คลายเหงาไปวัน-วัน
..ที่เธอคบฉันเอาไว้..
อาจเพราะหัวใจแค่เคยชินเท่านั้น
ไม่ได้รัก ลืมเลือนไปแล้วว่าเคยผูกพัน
..ความอบอุ่นที่เคยให้กัน..
ไม่เหลือร่องรอยในคืนวัน..ให้ฉันได้กลิ่นไอ
..ฉันนั่งฟังเพลงก่อนนอน..
หัวใจร้าวรอน..อ่อนไหว
ความหมายของบทเพลง..กรีดลึกในหัวใจ
ตอบคำถามที่ฉันสงสัยตลอดมา
..คงเป็นเพราะความเหงา..
หัวใจของเรา กลัวความเหว่ว้า
กลัวความปวดร้าวจากการจากลา
จึงไม่อาจลบความรักที่มีมา..ให้เลือนหายไป
..แล้วพรุ่งนี้..ฉันจะลองถามเธออีกครั้ง..
อย่าปล่อยหัวใจให้เจ็บช้ำมากไปกว่านี้ดีไหม
พอกันที..ถ้าจะคบกันเพราะความเคยชิน..จะคบไปเพื่ออะไร
เราสองคนควรปลดปล่อยหัวใจ อย่ารั้งเอาไว้เพราะวันเวลา
- - - - ฟั ง เ พ ล ง โ บ . . เ ป็ น ไป ไ ด้ ข น า ด นี้- - - - - -
9 มกราคม 2550 16:05 น.
นางฟ้าซาตาน
..อยู่เมืองไทย..ที่ไหนก็ปลอดภัย..
เสียงสดใส..บอกไว้ด้วยความมั่นใจ..ก่อนก้าวไปตามหาฝัน
กราบเท้าลาพ่อแม่..ลาก่อนไอหมอกในดวงตะวัน
..ฉันตั้งใจจะสร้างคืนวัน..ให้เด็กน้อยเหล่านั้น..มีทางก้าวเดิน..
..วันนี้..เหลือเพียงรอยน้ำตา..
ตามทางที่ฉันก้าวมาระหกระเหิน
บุกบั่นฟันฝ่า...เหนื่อยล้าเหลือเกิน
ฉันไม่อาจเดินไปถึงจุดหมายที่ตั้งใจ
ขอหยุดพัก..เก็บลมหายใจที่มี
เป็นแสงส่องทางให้หลายชีวิต..มีวันที่สดใส
หยุดความคิดแตกแยก..รวมเป็นหนึ่ง..รวมเป็นไทย
เพื่อสิ่งที่ฉันหวังไว้..จะไม่อยู่ไกลเกิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอไว้อาลัย..ดวงวิญญาณของคุณครูจูหลิง
ขอไว้อาลัย..ความมุ่งมั่นและความกล้าหาญของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ที่ต้องจากครอบครัวไปไกลเป็นระยะทาง หลายร้อยหลายพันกิโลเมตร
ด้วยความเชื่อมั่นว่า..
จะสร้างสิ่งดีให้กับคนไทยด้วยกัน
ถึงแม้ว่า..สิ่งที่ครูตั้งใจ..ครูจะไม่ได้เห็น
แต่..
การจากไปในครั้งนี้..อาจเป็นสัญญาณเล็กๆ
ที่เปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย
ขอให้ครูนอนหลับให้สบายนะคะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
15 ธันวาคม 2549 01:03 น.
นางฟ้าซาตาน
ฉันเป็นเพียงดอกหญ้า
ลู่กิ่งใบตามสายลมพัดพาพัดไหว
บางครา..ลมพัดแรงเกินไป
ฉันไม่อาจฝืนก้านใบต้านสู้แรงลม
ฉันเหนื่อย..ฉันท้อ..เจ็บล้า
เมื่อไหร่หนอ..พระอาทิตย์จะสาดแสงมา
..ให้ฉันได้อบอุ่นสุขสม..
ได้แต่ภาวนา..อย่าพัดแรงกว่านี้เลยนะ..สายลม
ก้านของฉันอาจลู่ล้ม..ดอกใบร่วงหล่น..หลุดลอย..หายไป
สายลมเริ่มอ่อนแรง..
ท้องฟ้ายอมให้พระอาทิตย์สาดแสงสดใส
ดอกหญ้า..ต้นเล็ก-เล็ก..อย่างตัวฉัน กลับคืนชีวิตจิตใจ
หลังพายุลูกใหญ่..ทุกสิ่งขับเคลื่อนไป..ได้อีกครา
.................................................................................................
บางครั้ง..ปัญหาที่เราต้องเจอในชีวิต..
ก็คงคล้ายกับพายุลูกใหญ่..
แล้วเรา..คงเป็นต้นหญ้าต้นเล็กๆ..
ที่ต้องต้านทั้งลมและฝน..
ในขณะนั้น..
เราคงรู้สึกว่ามันโหดร้ายจนบางครั้งไม่สามารถทนได้..
ที่ต้องต้านทั้งลมแรงและเม็ดฝน..
สุดท้าย..รอเวลาอีกนิด
หลังพายุผ่านไป..เราจะพบว่าท้องฟ้านั้นสวยงามเพียงใด..
มีใครหลายคนบอกนางฟ้าเสมอค่ะ
ว่า...ทุกปัญหามีทางออก
ขึ้นอยู่กับว่า..จะหาทางออกนั้นเจอเมื่อไหร่
จริงรึเปล่า?
**ขอบคุณที่ยังจำกันได้และแวะมาทักทายนะคะ
ยังคิดถึงบ้านกลอนเสมอ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้เข้ามาก็ตาม
ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่แวะมาอ่านและฝากข้อความไว้ด้วยนะคะ**
13 ธันวาคม 2549 00:15 น.
นางฟ้าซาตาน
บอกเธอออกไปในคืนร้าวรอน
เราหยุดเวลาเอาไว้ก่อนจะได้ไหม
ยิ่งเดิน..เรายิ่งเหนื่อย..แล้วจะเดินไปเพื่ออะไร
เมื่อรู้ว่า จุดจบคงไม่ต่างออกไป..ไม่ว่าอย่างไร..
...ปลายทางของเราคงไม่บรรจบกัน...
ถ้าลืมตาตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้..
ฉันจะนึกว่า..ทุกอย่างที่มี..เป็นแค่ความฝัน
เธอเอง..เป็นแค่ความสุขที่ฉันไม่อาจจับต้องมัน
ยังไง..ช่วยทำเหมือนฉัน..ไม่เคยมีตัวตนในชีวิตของเธอ
ฉันขอคืนช่วงเวลาทั้งหมดที่มี
ความรักที่เธอให้..ความห่วงใยที่เธอมีเสมอ
ให้กับใครคนที่เธอควรจะได้เจอะเจอ
ไม่ใช่ฉัน..คนที่ไม่สามารถดูแลเธอได้ดีเพียงพอ
...........................................................................................
ฉันเสียใจเท่าไหร่..
เธอเองคงรู้สึกไม่ต่างไปจากฉัน
เรารักกันได้แค่ใจ..แต่กายไม่อาจผูกพัน
เหตุผลของชีวิต..ไม่อาจทำให้เราดื้อรั้น..
..ยอมรับสิ่งที่แปรผัน..แล้วเดินต่อไป
ขอให้เธอเจอใครที่แสนดี
ช่วยบอกเขาที..
ว่าความรักที่เธอให้มา..ทำให้ฉันมีความสุขแค่ไหน
บอกเขาว่า..เขาโชคดีที่สุด..ที่ได้เธอมาดูแลหัวใจ
ช่วยดูแลเธอ..ให้เท่าหัวใจที่ฉันฝากเอาไว้ก็พอ
.........................................................................................
ไม่ได้เข้ามานาน...เหอๆๆ..กลอนมันฝืดๆไปบ้างนะคะ
ไม่ได้แวะทักทายพี่ๆเพื่อนๆน้องๆในบ้าน Thaipoem ด้วยล่ะ
อย่างไร..ฝากทักทายทุกคนไว้ตรงกลอนหน้านี้ ด้วยนะคะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนางฟ้าซาตาน
หน้าส่วนตัว
1069
