10 มิถุนายน 2548 12:25 น.
นางสาวธรรมดา
เธอ....คนที่ผ่านเข้ามา
ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองบอกว่า...เขาไม่ใช่
และแล้วเมื่อเขาจากไป
ก็ได้ยินเสียงของหัวใจ....บอกมาว่า ไม่ใช่ไม่รักเธอ
10 มิถุนายน 2548 02:57 น.
นางสาวธรรมดา
เขาไม่มาใส่ใจ เขาไม่เคยรู้สึก
คนที่เจ็บอยู่ลึก-ลึกจึงยังเป็นฉัน
คบกันเหมือนกับว่า...ทำหน้าที่ไปวัน-วัน
ความผูกพัน เหมือนมันไม่ใช่...คนมีใจกันมา
ฝืนไหม...จะทนไปทำไมเล่า
ถึงยังไงคงปวดร้าว....ไม่เท่ากับว่า
รู้ถึงความในใจ...ว่าในทุกเวลา
เธอไม่เคยเห็นค่า ว่าฉันรักเธอ
8 มิถุนายน 2548 21:23 น.
นางสาวธรรมดา
คืนนั้นจันทร์สวย...เธอยังเห็นด้วยกับฉัน
คำพร่ำรำพัน...เหมือนมันพึ่งจะผันผ่าน
ลมผัดรำเพย... เหมือนดังที่เคยพบพาน
พัดพาเธอพลัน....ให้ผ่านเลยไป
คืนนี้จันทร์เหงา...เมื่อเราต้องมาเหินห่าง
ลมพัดบาง-บาง ก็ยังกระทบหัวใจ
ไม่มีคำลา...พูดจาหรือว่าอย่างไร
ลบเลือนเลื่อนคลาย....คล้ายจันทร์วันแรม
7 มิถุนายน 2548 23:15 น.
นางสาวธรรมดา
อยู่ลำพังอย่างคนหมองหม่น
อยู่เป็นคนที่ยังว่างเปล่า
มองไปทางไหน....ก็เกิดคำถามในใจ.....ว่าทำไมมีแต่เรา
ที่ยังคงเงียบเหงา...และเปล่าดาย
บนถนน...ผู้คนสวนทาง
จะมีใครมองมาบ้างอย่างมีความหมาย
ด้วยแววตาที่บอกว่าจะห่วงใย
ด้วยหัวใจที่บอกว่า...จะดูแล
จะเป็นได้ไหมใครคนนั้น
ทุกคืนวันฉันทวงถามก็ตามแต่
ภายนอกไม่หวั่นไหว..เหมือนไม่แคร์
แต่อ่อนแอเกินใคร...คือใจฉันเอง
26 พฤษภาคม 2548 23:03 น.
นางสาวธรรมดา
เธอคือเหตุผล...ให้คนคนนี้ยังมีลมหายใจ
ยังชีวิตที่เดียวดายและอ่อนล้า
ให้มีเรี่ยวแรงต่อไปไร้รอยน้ำตา
เธอเยียวยาให้ได้ไว้ด้วยรัก
เธออาจเป็นใครที่ฟ้ากำหนดให้มาพบกัน
และผูกพันฉันไว้ในความรัก
สิ้นสุดการรอคอยและพลัดพราก
และจากนี้ไป...คงไม่อาจรักใคร...ได้เท่ารักเธอ
หน้าส่วนตัว
949
