23 มิถุนายน 2548 00:41 น.
นางสาวธรรมดา
เคยวาดฝัน---จิตนาการถึงรักแท้
และคิดว่าคงมีแค่ในอากาศ
เพราะฉันมีแต่ความหลังจากความพลั้งพลาด
เข็ดขยาดหวาดหวั่นไม่มั่นใจ
เกิดเป็นแรงต้านทานนานเหลือเกิน
มีเพียงความหมางเมินกับสิ่งใหม่
รักไม่เคยให้คุณค่า นอกจากคำว่า เจ็บปวด--ร่ำไป
ปิดตัวเอง บังหัวใจ ไม่ให้ใครเข้ามา
แล้วเธอก็เป็นใคร---ที่ฉันไม่อาจคาดเดา
มาสั่นคลอนใจว่างเปล่า---ราวกับว่า
แท้จริงแล้ว---สิ่งที่ใจนั้นไขว่คว้า
คือเธอที่อยู่ตรงหน้า คนนี้นี่ไง
บอกกับใจ---ว่านี้อาจเป็นไปเพราะปาฏิหาริย์
หรือเป็นเพราะคำบันดาลของคนบนฟ้า
แต่ที่รู้ว่ามีจริง คือทุกสิ่งที่รวมเป็นเธอขึ้นมา
ทำให้ฉันรู้สึกถึงคำว่า---รักที่แท้จริง
10 มิถุนายน 2548 12:25 น.
นางสาวธรรมดา
เธอ....คนที่ผ่านเข้ามา
ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองบอกว่า...เขาไม่ใช่
และแล้วเมื่อเขาจากไป
ก็ได้ยินเสียงของหัวใจ....บอกมาว่า ไม่ใช่ไม่รักเธอ
10 มิถุนายน 2548 02:57 น.
นางสาวธรรมดา
เขาไม่มาใส่ใจ เขาไม่เคยรู้สึก
คนที่เจ็บอยู่ลึก-ลึกจึงยังเป็นฉัน
คบกันเหมือนกับว่า...ทำหน้าที่ไปวัน-วัน
ความผูกพัน เหมือนมันไม่ใช่...คนมีใจกันมา
ฝืนไหม...จะทนไปทำไมเล่า
ถึงยังไงคงปวดร้าว....ไม่เท่ากับว่า
รู้ถึงความในใจ...ว่าในทุกเวลา
เธอไม่เคยเห็นค่า ว่าฉันรักเธอ
8 มิถุนายน 2548 21:23 น.
นางสาวธรรมดา
คืนนั้นจันทร์สวย...เธอยังเห็นด้วยกับฉัน
คำพร่ำรำพัน...เหมือนมันพึ่งจะผันผ่าน
ลมผัดรำเพย... เหมือนดังที่เคยพบพาน
พัดพาเธอพลัน....ให้ผ่านเลยไป
คืนนี้จันทร์เหงา...เมื่อเราต้องมาเหินห่าง
ลมพัดบาง-บาง ก็ยังกระทบหัวใจ
ไม่มีคำลา...พูดจาหรือว่าอย่างไร
ลบเลือนเลื่อนคลาย....คล้ายจันทร์วันแรม
7 มิถุนายน 2548 23:15 น.
นางสาวธรรมดา
อยู่ลำพังอย่างคนหมองหม่น
อยู่เป็นคนที่ยังว่างเปล่า
มองไปทางไหน....ก็เกิดคำถามในใจ.....ว่าทำไมมีแต่เรา
ที่ยังคงเงียบเหงา...และเปล่าดาย
บนถนน...ผู้คนสวนทาง
จะมีใครมองมาบ้างอย่างมีความหมาย
ด้วยแววตาที่บอกว่าจะห่วงใย
ด้วยหัวใจที่บอกว่า...จะดูแล
จะเป็นได้ไหมใครคนนั้น
ทุกคืนวันฉันทวงถามก็ตามแต่
ภายนอกไม่หวั่นไหว..เหมือนไม่แคร์
แต่อ่อนแอเกินใคร...คือใจฉันเอง
หน้าส่วนตัว
917
