11 ธันวาคม 2547 12:37 น.
นางแอ่นน้อย
ฉันถูกกักขังในหนังสือ
ถูกมัดสองมือด้วยศึกษา
ปิดตาผูกหน้าด้วยตำรา
ปริญญาได้มาฤน่ามอง
ปริญญาแท้จริงหรือยิ่งใหญ่
จึงขังฉันไว้แต่ในห้อง
เกียรตินิยมใช่ไหมที่จำลอง
ให้มองสังคมอย่างเดียวดาย
ฉันรู้โลกนี้ช่างกว้างใหญ่
รอฉันได้คนคว้าหาความหมาย
ภาพมวลชนทุกข์ทนยังท้าทาย
ยังไม่สายให้ฉันนั้นก้าวไป
ให้ฉันรู้ค่าของชีวิต
ความเป็น ศึกษิต ที่ยิ่งใหญ่
ศรัทธาเชื่อมั่น อันยาวไกล
ปริญญาหนึ่งใบรับใช้คน
1 ธันวาคม 2547 14:06 น.
นางแอ่นน้อย
เป็นอย่างไรบ้างตอนนี้
มีความสุขดีอยู่ใช่ไหม
อยู่ห่างกันความฝันเป็นอย่างไร
ความทรงจำของหัวใจ...ยังเก็บไว้หรือเปล่า
ฉันเองยังคง...สบายดี
แม้จะมีบ้างบางที...ที่เหงา
คิดถึงคืนวันและความผูกพันของเรา
ความรู้สึกเก่าเก่า ยังงดงามเสมอมา
ความฝันไปได้ดีเหมือนเดิมไหม
ถ้าอ่อนล้าเมื่อไหร่...ก็ส่งข่าวมาหา
หากไม่มีใครและวันใดต้องรินน้ำตา
ให้เธอรู้ไว้ว่า...ฉันเต็มใจเป็นบ่าให้พักพิง
หน้าส่วนตัว
2341
