18 เมษายน 2547 11:43 น.
นายกระต่ายขาว
ยามค่ำคืนเสียงลมพัดพาดผ่าน
ยวดยิ่งปานความเหงาเร้าดวงจิต
ใบไม้ปลิวพริ้วไหวให้ชวนคิด
ใครสะกิร้องเรียกถามตามมา
น้ำค้างปลิวซาดเซ่นเป็นละออง
ชวนให้มองชวนให้คิดนั่นสิหนา
เดือนดาวระยิบริบหรี่สะกิดตา
ดั่งนภาประดับด้วยแก้วมณี
ลมพริ้มไหวเฉื่อยเฉียวผิ่วไปมา
เดือนดาราเรียงร้อยเป็นราศรี
ยิ่งดูดวงยิ่งเหงาไปทุกที
โอ้ราตรีเปลี่ยวเหงาเกินจะจน
โดนใครเขาทอดทิ้งให้เดียวดาย
เจ็บเจียนตายมลายสิ้นในกมล
เดี๋ยวได้ชื้นได้ช้ำชั่งเวียนวน
เป็นเช่นจันทร็บนฟ้าท่าจะดี
ไม่ต้องทนเหงาหงอยคอยอ้างว้าง
ได้อยู่กลางหมู่ดาวแสนสุขี
มีสุขได้ทุกทิวาและราตรี
เหนื่อยเต็มทีฤดีนี้มีแต่ตรม
18 เมษายน 2547 11:26 น.
นายกระต่ายขาว
เปลวเทียนละลายแท่ง
เพื่อเปล่งแสงเห็นทางไกล
ชีวิตมลายไป
เหลือสิ่งใดทิ้งไว้แทน
วัวควายตายทิ้งซาก
ประดับฟากฝาห้อยแขวน
มีดีสถิตย์แดน
ชื่ออยู่แทนซากอินทรีย์
18 เมษายน 2547 11:17 น.
นายกระต่ายขาว
คืนหนึ่งคืนหวามที่เฝ้าฝัน
คืนหนึงคืนนั่นที่ฝันหวาน
คืนหนึ่งคืนนี้ที่รนราน
เพียงคืนผ่านรักจางให้ระทม
คืนความรักให้กลับดับเป็นสูญ
ความอาดูรสูญสิ้นไม่สุขสม
คืนนั้นฝันคืนนี้ทุกข์เฝ้าตรอมตรม
คืนขืนขมจมรักเฉียดเฉือนใจ
9 เมษายน 2547 13:41 น.
นายกระต่ายขาว
เหนื่อยความรักที่เป็นอยู่อย่างนี้
เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายให้สับสน
มีความรักเหมือนเล่นกับเกมส์กล
ให้วกวนจนใจเหนื่อนทุกครา
อย่างมีรักให้ได้สมดังหวัง
รักเก่าพังหักล่มไม่เป็นท่า
หากมีใครไหนเลยมาเมตตา
รักษารักให้ดีอยู่จีรัง
9 เมษายน 2547 13:28 น.
นายกระต่ายขาว
วันวานหวานรักยังแว่วอยู่
วันหนึ่งรู้รักแรกให้แปลกเห็น
วันหนึ่งนั้นแรกรักเดี๋ยวร้อยเย็น
รักไม่เป็นลองรักอยากลองดู
หวานใดปานเปรียบเปรยจะเทียบเท่า
เฝ้าเป็นเงาสองคนอยู่เคียงคู่
ไกลห่างกันแสนห่วงแสนอาดูร์
แม้เพียงครู่ก็ไม่ยากให้ห่างกาย
หน้าส่วนตัว
513
