9 เมษายน 2547 12:37 น.
นายกระต่ายขาว
ดอกไม้บานหอมฟุ้งทั่วทุ่งกว้าง
ผีเสื้อกางปีกโถมโลมเกษร
แย้มกลีบสวยรวยรินกลิ่นขจร
นกเริงร่อนบอกไพรดอกไม้บาน
เสียงหึ่งหึ่งผึ้งขานไม้บานออก
คอยเย้าหยอกโบยบินกินน้ำหวาน
เอื้อยเอื้อยลมลอยพัดทุ่งสถาน
ลมพัดผ่านกลิ่นคละครุ้งพุ้งกระจาย
9 เมษายน 2547 12:14 น.
นายกระต่ายขาว
ผิดหรือไม่ถ้าคิดอะไรไป
เรื่องหัวใจที่มีนั้นเป็นสอง
อยากจะรักอีกคนเกินที่ครอง
กลัวจะหมองสองใจรักสองคน
คนแรกนั้นยืนยันยังรักอยู่
รู้ทั้งรู้แต่อยากรักคือเหตุผล
รักไม่ได้จำใจฝืนใจทน
รักสับสนเมื่อมีอีกคนมา
อยากจะรักทั้งสองแต่คงยาก
มันลำบากใจแท้ใช่โลภหา
แต่ถ้าเลือกใครคนหนึ่งมันยากกว่า
เลือกก้าวขาเดินได้ไม่ถูกทาง
2 เมษายน 2547 16:57 น.
นายกระต่ายขาว
ท้องนภาฟังข้าจะประกาศ
ว่าความรักข้าขาดแต่บัดนี้
เคยหวานชื่นชวนชมร่วนฤดี
มาไม่มีเยื้อใยให้แก่กัน
พิษรักดังเพลิงเผาไหม้ร่าง
เพราะความห่างขว้างหน้าแค่ฟ้ากั้น
รักเป็นอื่นไม่รู้เขาเปลี่ยนผัน
เฝ้าโง่งันฝันรักแต่ข้างเดียว...
2 เมษายน 2547 16:44 น.
นายกระต่ายขาว
มีดอกไม้อยู่หนึ่งดอก คิดจะบอกว่ารักในวันนี้
ยิ่งเข้าใกล้เสียงหัวใจยิ่งเต้นถี่ ทำไงดีเริ่มอย่างไงได้หนอเรา
กล้าปนกลัวเสียงสั่นพูดไม่ออก แค่บอกรักเท่านี้ชั่งโง่เขลา
คิดไปไกลกลัวเขาไม่ชอบเรา กลัวต้องเศร้าอกหักรักไม่เป็น
2 เมษายน 2547 16:38 น.
นายกระต่ายขาว
ในวันนี้จิตใจไม่อยู่ที่
เหมือนจะหนีร่างกายห่างหายหา
ล่องลอยตามสายลมที่พัดพา
ปล่อยกายาให้อยู่ตามลำพัง
คิดถึงคนคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล
ฝากหัวใจให้ดูแลช่วยสอนสั่ง
ใจละเมอไปหาหมดทางรั้ง
อย่าให้หวังฝันเองเพียงข้างเดียว
หน้าส่วนตัว
671
