3 มีนาคม 2545 18:57 น.
นายหมูตุ้ย
เจ้าดอกทานตะวัน...ผู้อาภัพ
เจ้าไม่เคยจะยอมรับในความจริงว่า
สิ่งที่เจ้าเหลียวตามตลอดมา
ไม่เคยที่จะรู้คุณค่าในตัวเจ้าเลย
ดวงตะวัน...ผู้สูงส่ง
เธอยังคงงามสง่าและชาเฉย
เธอยังคงแผดเผาเจ้าอย่างเคย
เจ้าก็ยังคงไม่สนใจคำเยาะเย้ยจากผู้ใด
เฝ้าแต่มอง...ก็คงได้แต่มอง
เจ้าสามารถจะจับต้องก็หาไม่
คำถามจึงเกิดขึ้น...ทำไมล่ะทำไม
เจ้าจึงอดทนได้ช่วยตอบที
1 มีนาคม 2545 16:33 น.
นายหมูตุ้ย
บอกมาได้ว่าไม่ใช่แฟน
แล้วไอ้ที่เดินควงแขน...ใครล่ะนั่น
ขนาดน้ำแสนจะขุ่นเธอยังดำไปได้คิดดูละกัน
เธอคงจะคิดว่าหูของฉันปลิวได้หรือไง
ก็คนมันเห็นจะจะตา
เธอยังปฏิเสธมาได้ว่าไม่ใช่
อ๋อ เพิ่งรู้...นี่เป็นวิธีการสับรางรถไฟ
งั้นขบวนนี้ต้องขอบาย...ยอมตกราง
3 มกราคม 2545 10:48 น.
นายหมูตุ้ย
ไม่เคยต้องง้อใครเลยนะเนี่ย
เพราะมันเสียเวลามากรู้ไหม
แต่ไม่รู้ว่าทำมั้ย--ทำไม
เธองอนเมื่อไหร่ต้องตามง้อทุกที
ก็ตั้งปณิธานเอาไว้
เธองอนครั้งต่อไปจะไม่ง้อละทีนี้
จะได้รู้ว่าศักดิ์ศรีของฉันก็มี
แต่ตอนนี้ขอนิ้วก้อยคืนดีก่อนละกัน (แหะๆ)
หน้าส่วนตัว
1160
