11 ธันวาคม 2546 17:05 น.
นาวี นาวา
เดินคนเดียวบนถนนที่อ้างว้าง
ไม่มีใครเดินร่วมทาง.....ช่างหวั่นไหว
ฟ้าที่นี่ไม่มีดาว.....บอกทางใด
ไม่มีเลยไม่มีใครบอกเส้นทาง
ฟ้าจ๋าฟ้าเหตุใดฟ้าไร้ดาวหนอ
ทดแล้วท้อหม่นไหม้ใจอ้าวว้าง
เจ็บปวดช้ำเท่าไหร่ในร่างบาง
ไร้แสงไฟส่องทางหนทางไป
เธออยู่ไหนใกล้หรือไกลจากตรงนี้
ช่วยฉันทีบอกทางสว่างไสว
มืดเหลือเกินมองไม่เห็นเส้นทางใด
เดินคนเดียว...ช่างหม่นไหม้ใจร้าวราน
หนาวน้ำค้างพร่าพรมลมพลิ้วโบก
เพลงลมโศกกระจายไอจนแผ่ซ่าน
หนวาเหลือเกินไม่มีแรงจะต้านทาน
ไม่มีใครเจือจานความอุ่นไอ
11 ธันวาคม 2546 16:55 น.
นาวี นาวา
เหนื่อยไหมที่ทุ่มเทเพื่อเขา
แล้วมีเพียงความว่างเปล่ากลับมาหา
ทุกครั้งที่เธอเจ็บ.....จนมิอาจเก็บซ่อนเจ้าน้ำตา
ฉันเองก็ปวดปร่าไม่น้อยไปกว่าเธอเช่นกัน
อยากเป็นคนที่คอยดูแล
คอยห่วงคอยเทคแคร์ทุกความเป็นไปของความฝัน
อยากบอกว่ายังอยู่ตรงนี้.....เหมือนทุกครั้งทุกทีที่เคยผูกพัน
เธอยังคงมีฉันที่ร่วมฝ่าฟันไปกับเธอ
กลับมาเถอะนะ...ถ้ายังสับสน
ที่ตรงนี้ยังมีคนที่พร้อมจะเคียงข้างเสมอ
ทุกนาทีที่อ่อนแอ....ฉันยังคงมีรักแท้ให้กับเธอ
และยังคงเคียงข้างเสมอ....แม้ในฐานะเพื่อนของเธอเท่านั้น
ฉันยังคงยืนอยู่......ที่เก่า
แม้จะเงียบเหงาแต่ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนผัน
เมื่อมั่นใจแล้วว่า.....เธอคือคนเดียวที่อยากผูกพัน
และยังคงเป็นภาพฝัน...ที่ฉันมีในหัวใจ
กลับมาเถอะ....ถ้าเธอยังไหวหวั่น
หรือสับสนเกินฝ่าฟันข้ามไปไหว
กลับมาที่นี่...สร้างแรงใจที่มี...แล้วค่อยไป
ฉันยังอยู่คอยห่วงใย....และจะเป็นแรงใจให้กับเธอ
11 ธันวาคม 2546 16:27 น.
นาวี นาวา
ก็แค่อยากบอกว่าคิดถึง
และเธอก็ยังเป็นหนึ่งในความห่วงหา
ที่ผ่านมาไม่เคยลืมเลยสัญญา
และยังคงรักษามันเช่นเดิม
ขอยืนยันว่าไม่เปลี่ยนไป
ความรู้สึกที่มีให้เหมือนในที่แรกเริ่ม
อาจจะมีบ้างก็แค่มีมาเพิ่มเติม
และรอเธอประเดิมมาเปฺดใจ
ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหน
ที่เราสองห่างไกลกันแบบนี้
อาจจะนานเหลือเกินกับความหมางเมินที่เรามี
แม้วันนี้ไม่เพิ่มทวีแต่ก็ไม่มีท่าทีจะลบไป
ฉันเองรู้เพียงแค่ว่า
ทุกทุกวันนี้น้ำตายังคงรินไหล
เหตุผลเดียวง่ายง่ายแค่เธอมาลาจากไป
คือสาเหตุเดียวที่ทำให้เสียน้ำตา
วันนี้ฉันจึงได้รู้
ว่าความจริงที่มีอยู่คือความห่วงหา
ระยะทางห่างไกลเหมือนดินกับฟ้า
เหมือนรักฉันที่รอเวลาเธอเปิดใจ
11 ธันวาคม 2546 16:13 น.
นาวี นาวา
อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
หนูคิดถึงอ้อมกอดพ่อจังพ่อรู้ไหม
อยากเอาใบหน้าน้อยๆซบลงตรงไหล่
และนอนหลับไหลในอ้อมกอดใหญ่ๆให้อุ่นอิง
คิดถึง...คิดถึง...คิดถึงพ่อ
หนูไม่ได้แพ้แต่หนูท้อๆทุกสิ่ง
การรอคอยมันเนิ่นนานนานจับใจจริงจริง
อยากได้อุ่นไอที่เคยอิงอยากหลัยตานิ่งนิ่งให้อุ่นไอ
11 ธันวาคม 2546 15:56 น.
นาวี นาวา
ฉันรู้ตัวเองดี
ว่ากับเธอคนนี้ฉันเป็นได้แค่ไหน
คำว่ารักถ้าเอ่ยปากบอกคงง่ายไป
แบบฉันที่เป็นได้แค่เพื่อนของเธอ
ไม่อยากให้ตัวเองไปตีสนิท
กลัวความใกล้ชิดจะทำให้ใจพลั้งเผลอ
กลัวกระวนกระวายในวันที่ไม่ได้เจอ
กลัวว่าถ้าบอกรักเธอจะเสียเธอไป
ขอเป็นฝ่ายแอบมองอยู่แบบนี้
ขอเก็บความรู้สึกที่มีอย่างหวานไหว
ขอเก็บความรู้สึกที่มีในหัวใจ
ขอเก็บเอาไว้รอวันเธอหันมอง
ปล่อยหัวใจเธอให้หยุดพัก
และรอรับที่จักเลิกโหยไห้
ฉันจะใช้รักที่มีในหัวใจ
เยียวยารักษาให้เธอหายดี
และหากเธอหายแล้วในวันหนึ่ง
และเธอพึงอยากไปไหนสักที่
อยากไปหารักที่เธอปรารถนาจะมี
ฉันก็ไม่ยื้อคนดีหากคิดดีแล้วก็จะไป
หน้าส่วนตัว
630
