20 มิถุนายน 2545 17:03 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ถึงเธอจะแสดงออกว่ารัก
แต่จะให้ทึกทักเอาเองก็ไม่ได้
ฉันน่ะเป็นผู้หญิงมียางอาย
จะพูดได้ไงว่าเธอมีใจ และรู้สึกดีดี
อยากให้เธอยืนยันว่ารักลงไป
ฉันจะได้มั่นใจมากกว่านี้
ว่าความรู้สึกของฉันกับความรู้สึกที่เธอมี
มันเป็นความรู้สึกรักที่ ตรงกัน
20 มิถุนายน 2545 17:02 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ไม่รู้จะเป็นอย่างไรถ้าขาดเธอ
คงได้แต่พร่ำเพ้อละเมอฝัน
เหมือนค่ำคืนที่ฟ้าไร้แสงจันทร์
คงอ้างว้างหวาดหวั่นและเดียวดาย
เพราะเธอคือคนสำคัญ
ชีวิตฉันก็มีแค่เธอเป็นความหมาย
ขาดเธอหนึ่งคนคงเหมือนขาดอะไรมากมาย
แล้วจะขาดเธอได้อย่างไร ..ในเมื่อลมหายใจฉันคือเธอ
20 มิถุนายน 2545 17:00 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ถ้าเธอไม่เคยคิดจะรักกัน
ก็อย่าทำดีให้ฉันหวั่นไหว
อย่าอ่อนโยนกับฉันให้มากมาย
เพราะมันทำให้ฝันใฝ่ ..คิดไปเอง
18 มิถุนายน 2545 17:08 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ให้รักเขาไปแล้วเป็นไง
เขาไม่อยากได้ สะใจไหมทีนี้
เรามอบความรักผูโบว์ถวายอย่างดี
เขาทิ้งมัน ใช้เท้าบดขยี้ เป็นยังไง
ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้สึก
และสำนึกว่าเขาไม่เห็นความหมาย
เราสู้อุตส่าห์ภักดีแทบตาย
มองสิว่าได้อะไร...กลับคืนมา
เจ็บแล้วจะได้เลิกโง่งม
ไม่ร้องไห้ร้องห่มให้เขาสมน้ำหน้า
ต่อไปนี้จะไม่ให้รักมาบังตา
รับความจริงว่า...คนที่เราเผชิญหน้า
........มันซาตาน......
16 มิถุนายน 2545 09:03 น.
นาฬิกาหัดเดิน
คนที่มีคนรักมากมายอย่างเธอ
คงไม่เคยเจอความรู้สึกเหงา
เคยไหมที่อยู่กับความว่างเปล่า
มองไม่เห็นแม้เงาของใครใคร
มันคือความรู้สึกของฉัน
อยู่อย่างเงียบเหงาไปวันวันเคยรู้ไหม
หากวันนี้เธอมีคนเคียงข้างก็คงไม่เข้าใจ
แต่ถ้าเธอเดียวดายเมื่อไหร่ จะรู้เอง
หน้าส่วนตัว
508
