18 พฤศจิกายน 2552 11:39 น.
นิระนา
หญิงหนึ่งคนจมอยู่กับอดีต ของความรักระหว่างเธอและชายผู้นั้น ยังเก็บเอาความรู้สึก ความคิดถึง ความห่วงใย รอเขาอยู่เรื่อยมา และด้วยหัวใจที่เฝ้ารอคอยมานานแสนนาน ชายผู้นั้นกลับมา....กลับมาพร้อมใครอีกคน บอกว่ารักเธอคนนั้นมากมาย มากจนไม่อาจขาดเธอไปได้ หัวใจดวงนี้หมดเรี่ยวแรง หมดสิ้นความรู้สึก เหลือเพียงใจ ใจที่มันแทบขาด เมื่อเทียบกับระยะเวลาที่รอคอยเขากลับมา มันคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ รู้สึกมั้ย? รู้สึกว่าเวลาที่เฝ้ารอคอยชายคนนั้นกลับมามันไร้ค่ามากเลย แต่เปล่าเลยกับความรู้สึกของผู้หญิงหนึ่งคนนั้น เธอบอกว่ามันมีค่ามากกว่า เพราะมันทำให้เรารู้ว่าใจของผู้ชายคนหนึ่งมันไม่คู่ควรกับความรักที่เรามีให้เลย เธอผู้นั้นได้แต่ปลอบใจตัวเอง เขาไม่คู่ควรกับความรักของเราด้วยซ้ำ ดีที่สุดแล้วที่เขากลับมาพร้อมใครอีกคน ถึงเราจะเป็นแค่คนของวันวาน แต่ก็ยังดีกว่าการทรมานหัวใจไปอีกนานแสนนานถ้าหากถึงวันที่เราตกลงใจแต่งงานกับเขาแล้วเขานอกใจเรา เป็นคนของวันวานก็ดีอย่างนี้นี่เอง ซักวันหนึ่งจะมีผู้ชายที่ดีพอ ที่คู่ควรกับความรักของเราอย่างแน่นอน เมื่อถึงวันนั้น ความรู้สึกของเรา...ผู้ชายคนนั้นก็คงเป็นได้แค่วันวานของเราเช่นกัน
18 พ.ย.52
13 กรกฎาคม 2552 16:32 น.
นิระนา
ความรักแบบคู่รัก เราคงจำกัดขอบเขตให้กันและกันไม่ได้ หากรักแล้ว
เราต้องการผูกมัด ครอบครอง หรือหวงแหนมากเกินไป มันไม่สามารถยั้งยืน
นาน บางครั้งคำพูดที่ว่า "รัก" แค่คำนี้คำเดียวไม่สามารถเชื่อถือได้เลย ถ้า
เปรียบเทียบกับการกระทำ "คนรักกัน" แบบไหนที่เรียกว่าถูกต้อง เหมาะสม
บรรทัดฐานของความรักเราสามารถวัดได้ด้วยสิ่งไหน นั่นคือคำถามสำหรับทุกคู่
ฉันรักคุณมากกว่า คุณรักฉันมากกว่า มองจากตรงไหน ความเอาใจใส่ ความ
ไว้เนื้อเชื้อใจ ความเห็นอกเห็นใจ หรืออะไรต่อมิอะไรที่เราเอามาวัด แต่
สำหรับฉัน สิ่งที่สำคัญที่สุด คือความจริงใจ หากเมื่อมีความจริงใจให้แก่กันเหตุ
ผลข้ออื่นๆมากมายก็จะเกิดตามมามากมายไม่ว่าจะเป็น ความเข้าใจ ความห่วง
ใย ความรับผิดชอบหรืออีกมากมายที่เราต้องการจากคนที่เรารัก อาจไม่มีเงิน
ทองมากมาย มีสังคมหรูหรา มีทุกสิ่งทุกอย่างที่คนอื่นเขามี ฉันก็มีความสุข สุข
ที่ได้อยู่เคียงข้างกันและกัน ทรัพย์สินเงินทองฉันจะภูมิใจเมือเราร่วมกันสร้าง
กันก่อ นั่นสิคือสิ่งที่สำคัญสำหรับคำว่าคู่ชีวิตที่แท้จริง การที่เรามีเขาอยู่เคียงข้าง
ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุขนั้นอย่างน้อยที่สุดก็มีกำลังใจเกิดขึ้นระหว่างเราไม่ว่าปัญหา
จะหนักหนาแค่ไหน ถึงเราไม่สามารถแก้ไขมันได้เราก็ภูมิใจแล้ว
13 กรกฎาคม 2552
10 กรกฎาคม 2552 11:36 น.
นิระนา
ผ่านมาแล้ว 7 ปี มันช่างเป็นเวลาที่สั้นเหลือเกินเมื่อมาถึงวันนี้ วันที่เรายืน
อยู่ตรงนี้ ณ เวลาปัจจุบัน อดีตที่ผ่านมา สิ่งต่างๆที่ผ่านพ้นไป ทำให้เราได้คิด
คิดอะไรอีกหลายหลายอย่างมากมาย ซึ่งมันก็ทำให้เราได้เรียนรู้รสชาดของชีวิต
มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป แต่ฉันมีกำลังใจ กำลังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัว
ฉัน ถึงแม้วันนี้เขาคนนั้นไม่อยู่ที่ตรงนี้กับฉัน แต่เขาก็ยังคงอยู่ในใจของฉัน
อยู่เสมอมา ทุกครั้งที่พบเจออุปสรรค ปัญหา ความทุกข์ใจ ฉันสามารถผ่านพ้นมาได้ ด้วยกำลังใจจากเขา พ่อของฉันเอง
19 กุมภาพันธ์ 2552 10:56 น.
นิระนา
เวลาที่ฉันหมดกำลังใจ ท้อแท้ อ่อนแอ อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันไม่ทิ้งกันไปไหน บ่อยครั้งที่ฉันต้องแอบร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ เพราะฉันอยากเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอในสายตาใคร ในวันที่เธอเดินไปจากฉัน
ยอมรับมันเจ็บปวดมาก มากเหลือเกิน จนไม่อาจอธิบายได้เป็นคำพูด แต่มันไหลออกมาเป็นน้ำใสๆจากตาทั้งคู่ของตัวฉันเอง ฉันเพิ่งรู้ก็ในวันนั้นเอง ว่าป่วยทางใจมันเป็นยังไง เธอพาคนที่เธอรักกลับมา เพื่อให้ฉันได้รับรู้ว่าเยื่อใยเก่าๆระหว่างเรามันจบลงแล้ว แต่ก็คงเป็นเพราะฉันเองที่เลือกให้เป็นแบบนี้
ฉันได้แต่ทำใจ ยอมรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้เรื่อยมา แล้วเวลาก็ล่วงผ่านไปตั้งนาน เธอโทรมาบอกว่าเสียใจ....อยากเริ่มต้นใหม่กับฉันคนนี้ อยากถามอะไรเธอสักอย่างได้ไหม ฉันคนนี้มีค่าเพียงเวลาที่เธอไม่เหลือใครงั้นหรือ...และคำตอบที่เธอได้รับจากฉันก็คือ ฉันไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมได้ เหตุผลที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอคือ ฉันเห็นค่าของตัวเองในวันที่เธอจากไป ฉันพยายามทำตัวเองให้มีชีวิตที่ดี ฉันหวังเสมอว่าสักวันหนึ่งฉันต้องพบเจอคนที่ดีกว่าเธอ ฉันคิดอย่างนั้น ชีวิตของฉันมีค่า แม้ว่าเธอจะมองมันไร้ค่าก็ตาม ฉันเสียใจ ผิดหวังในตัวเธอเป็นที่สุด เมื่อนึกถึงวันนี้แล้วไม่รู้ว่าฉันรักเธอมากมายอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันรักคนที่มองไม่เห็นค่าของฉันได้อย่างไรกัน..............
18 กุมภาพันธ์ 2552 10:49 น.
นิระนา
ตลอดระยะเวลา 1 เดือน ที่พ่อต้องนอนป่วย ไปไหนไม่ได้ อารมณ์ไม่ดี ใครเข้าใกล้ก็ไม่ได้ ฉันรู้สึกหมดกำลังใจเหลือเกิน ทุกทุกครั้งที่พ่อป่วยฉันไม่เคยรู้สึกกังวลใจเท่านี้มาก่อน เพราะไม่มีครั้งไหนที่พ่อเป็นหนักอย่างครั้งนี้เลยสักครั้ง
พ่อต้องเข้าออกโรงพยาบาลประมาณ 3 ครั้งเห็นจะได้ จำได้ครั้งที่สองที่พ่อออกจากโรงพยาบาล พ่อบอกกับฉันว่า อยากกินมะพร้าวเผาจังเลยลูก แต่เพราะพ่อเป็นโรคเบาหวานฉันเลยปฏิเสธ บอกพ่อออกไปว่าพ่อกินไม่ได้ น้ำตาลจะเพิ่มน่ะ พ่อบอกว่าให้พ่อกินเถอะอีกหน่อยพ่อคงไม่มีโอกาสได้กิน ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าเวลามันช่างเหลือน้อยเข้ามาทุกที แต่แล้วฉันก็ไม่ได้หาให้พ่อกิน และเพียงไม่นานเท่านั้น พ่อก็อาการหนักขึ้น และพ่อก็ได้กลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่มันเป็นครั้งสุดท้าย สุดท้ายจริงจริง เพราะพ่อกลับบ้านมาครั้งนี้ พ่อมาแต่ตัว แต่วิญญาณไม่ ฉันนึกถึงคำพูดของพ่อทันที "พ่ออยากกินมะพร้าวจังลูก" ฉันอยากหาให้ท่านกินในตอนนั้นเหลือเกิน แต่ฉันไม่
เมื่อถึงวันเผา สิ่งที่ฉันทำได้ คือเดินจูงผ้าขาวไปส่งพ่อเป็นครั้งสุดท้ายที่วัด
มันน่าเศร้านะ แทนที่จะพาไปไหนก็ได้ที่ท่านอยากไป หาอะไรให้ที่ท่านอยากจะกินให้ท่านก่อนที่ท่านจะไม่ได้กิน แทนที่ท่านจะได้กินมะพร้าวเผา แต่ได้แค่น้ำมะพร้าวล้างหน้าก่อนเผาศพนั่นเอง
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พิธีการก็ดำเนินต่อไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ฉันนั่งคิดไปน้ำตาก็ไหลตลอด นึกเสียดาย นึกโทษตัวเอง ที่ไม่ทำอะไรเพื่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ฉันได้แต่เสียใจ เสียใจเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1306
