น้ำตาสายลม

นิล ลมหวน

พอตะวันพลบค่ำฉันร่ำไห้  
            เพราะอะไรเธอถึงไม่รักฉัน
             ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นกัน    
            หรือเพราะฉันนั้นมันเหมือนสายลม

                      ล้านสายลมรัตติกาลพัดพ้นผ่าน  
                ทำให้กาลพาทุกข์มาทับถม
               หนักหน่วงช่วงช้ำซ้ำจนทุกข์ระทม    
              ใจระบมเกินกว่าพรรณา

                       ทุกวิธีที่ฉันนั้นนั้นได้ทำไป     
                 ไม่ได้ให้อะไรกลับมาหา
                   ทำไมถึงไม่เห็นฉันในสายตา          
                   ช่างเหนื่อยล้าพัดผ่านไปได้ยากเย็น

                        สายลมใช่ว่าจะไร้น้ำตา
                  แต่เพราะว่าไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น
                  รินน้ำตาโชลมโหมกระเซ็น
                  ร้องไห้เป็นสายวิรุณขุ่นเคืองใจ