30 กันยายน 2552 19:39 น.
นิล ลมหวน
เพียงผู้ใดทำผิดแค่แต่เล็กน้อย
เขาทยอยกล่าวด่าว่าสาปแช่ง
ซุบซิบนินทาว่าร้ายแรง
เหมือนแค่แกงแปลงเปลี่ยนเป็นน้ำเมา
นินทาเขาจริงหรือเปล่าจะใคร่รู้
ด่าไม่ดูไม่รู้จริงเสียศักดิ์เขา
ไม่ได้ศัพท์จับกระเดียดหนอคนเรา
เขาถูกเข้าไม่ไขข่าวกล่าวไม่เคย
ดีแต่ว่าคนอื่นหมื่นความชั่ว
แต่ดูตัวชั่วร้ายคลายเงียบเฉย
ไม่บอกกล่าวข่าวชั่วของตัวเลย
ยังกล้าเงยหน้ามองฟ้าหน้าด้านดี
คนแบบนี้มีแต่แค่อย่าคบ
แม้เขาพบประสบลบศักดิ์ศรี
แบบนี้มีทั่วไปในประชาชี
ทั้งชีวีมีหรือจะไม่เจอ
18 กันยายน 2552 19:32 น.
นิล ลมหวน
นามธรรมคำนี้ไม่มีเขต
เบิกดวงเนตรประเภทใดไม่อาจเห็น
สิ่งสิ่งเดียวเหนี่ยวรั้งยั้งไม่เป็น
ทั้งยากเข็ญลำเค็ญที่จะดึง
ถ้าสิ่งนี้หนีเข้าใจใครได้
จิตจำเกิดเยื่อใยให้คิดถึง
ก่อเกิดรักจักหลงใหลไม่คำนึง
ว่าสุขซึ่งทุกข์ซุกซ่อนบ่อนทำลาย
รู้ดีอยู่ว่าใครมีเจ้าของ
ยังอยากลองจึงต้องใจสลาย
เกลือกกล้ำกลืนฝืนทนจนต้องตาย
คราสุดท้ายภายในใจไร้ใครมอง
อยากหักห้าม หัวใจ ไม่ให้รัก
ไม่อยากผลักมันให้คนมีเจ้าของ
รักเข้าแล้วแคล้วเจ็บตามครรลอง
น้ำตานองหน้าเนืองเคืองหัวใจ
6 กันยายน 2552 19:09 น.
นิล ลมหวน
- ดวงดาราเดือนดาวสกาวใจ
เคยหรือไม่มองเห็นคนเช่นฉัน
รู้เธออยู่สูงเกินกว่าคู่กัน
เปรียบสวรรค์เทวัญเทียบเชลย
- ควรหรือไม่ที่ใจจะบอกกล่าว
กลัวนางสาวสกาวใจจะเมินเฉย
จะบอกรักจักให้รู้สู้ไปเลย
หรือไม่เอ่ยแอบรักภักดิ์ข้างเดียว
- อยากให้รู้ว่ารักมันปักใจ
แต่รักไปทำไมเธอไม่แลเหลียว
เหมือนใจถูกถล่มด้วยคมเคียว
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายดับสิ้นทรวง
- คำว่ารักมันปักอยู่กลางอก
เจ็บสะทกดั่งเทวาคราตกสรวง
ดารานับแสนสิ้นดิ้นดับดวง
ฤา ล้านพวงมาลย์ร่วงหล่นจนเจียนตาย
- เธอจะรู้หรือไม่ใครแอบรัก
รักได้สักสลักใจให้ความหมาย
แต่เมื่อเธอไม่เห็นเป็นเสียดาย
มันกลับกลายเป็นพิษร้ายทลายใจ
- ใจฉันให้เธอไปไม่มีเผื่อ
แลกเศษเหลือเสี้ยวใจไว้ได้ไหม
คงไร้ค่าถ้าหากพรากมันไป
แค่เศษใจเธอให้ได้ไหมเธอ
5 กันยายน 2552 19:32 น.
นิล ลมหวน
รักของใครใหญ่ยิ่งกว่านภาลัย
รักของใครไม่ห่างยามโศกศัลย์
รักของใครคอยเลี้ยงดูแลกัน
รักนิรันดร์ด้วยฟูมฟักนักห่วงใย
รักของใครรักไปไม่หวังตอบ
รักของใครคอยปลอบยามร้องไห้
รักของใครผูกพันกันด้วยใจ
รักของใครไม่ห่างยามทุกข์ทม
รักของใครทั้งยอมอุ้มและแบก
รักของใครเหงื่อแลกลูกสุขสม
รักของใครเลือดแลกด้วยน้ำนม
กลั่นผสมเป็นน้ำนมห่มชีวา
รักของใครไหนเล่าเท่ารักแม่
เฝ้าดูแลด้วยรักนักห่วงหา
อ้อมอกแม่แสนอบอุ่นกายา
รักมารดาไม่อาจหารักใดแทน
4 กันยายน 2552 18:37 น.
นิล ลมหวน
ฉันนั้นนั่งร้องไห้ถึงฟ้าสาง
ช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวเปลี่ยวความเหงา
มองทางไหนได้เห็นเป็นแค่เงา
มองตัวเราช่างโง่เขลาซะเสียจริง
วันเวลาพลาพัดจัดเดินผ่าน
มองดูกาลผ่านมานานนักยิ่ง
นับจากวันเวลาที่ถูกทิ้ง
สิ่งบางสิ่งหายไปไม่คืนมา
แสงตะวันผันผ่านพร่าสะพัด
เธอขจัดทลายใจไกลภูผา
จวนจนรัตติกาลผ่านนภา
ทั้งอุราหายไปใจทลาย
แม้ทั้งใจได้ไกลจากตัวฉัน
ภาพเธอนั้นมันไม่เคยจะจางหาย
อยากบอกเธอว่าฉันอยากตาย
ทั้งใจกายได้กลายเป็นของเธอ
หน้าส่วนตัว
2040
