18 พฤษภาคม 2547 10:08 น.
น้ำตา_
เกี้ยวผู้หญิงเปรี้ยวเปรี้ยวต้องเกี้ยวคล่อง
เกี้ยวผู้หญิงจองหองต้องขยัน
เกี้ยวผู้หญิงลวดลายต้องไล่ทัน
เกี้ยวผู้หญิงสามัญต้องอ้อนวอน
เกี้ยวผู้หญิงสมัยใหม่ต้องใจกล้า
เกี้ยวผู้หญิงมารยาอย่าใจร้อน
เกี้ยวผู้หญิงไก่แก่ต้องแง่งอน
เกี้ยวผู้หญิงใจอ่อนต้องอ่อนตาม
เกี้ยวผู้หญิงช่างพูดอย่าพูดมาก
เกี้ยวผู้หญิงหุบปากต้องหมั่นถาม
เกี้ยวผู้หญิงนิ่มนวลอย่าลวนลาม
เกี้ยวผู้หญิงรูปงามต้องวางโต
เกี้ยวผู้หญิงคนชั่วต้องสอนสั่ง
เกี้ยวผู้หญิงรวยตังค์ต้องทำโก้
เกี้ยวผู้หญิงนักศึกษาอย่าคุยโม้
เกี้ยวผู้หญิงยะโสอย่าขัดใจ
เกี้ยวผู้หญิงรูปชั่วต้องยอยก
เกี้ยวผู้หญิงของตกต้องเก็บให้
เกี้ยวผู้หญิงใจร้อนต้องมือไว
เกี้ยวผู้หญิงบ้านไกลต้องหมั่นเยือน
เกี้ยวผู้หญิงเดินทางต้องเงินหนัก
เกี้ยวผู้หญิงอกหักต้องเป็นเพื่อน
เกี้ยวผู้หญิงรุ่นน้องต้องคอยเตือน
เกี้ยวผู้หญิงเป็นเพื่อนต้องใจเย็น
เกี้ยวผู้หญิงชนิดใดฉันไม่ว่า
อย่าไปเกี้ยวภรรยาให้ผัวเห็น
ประเดี๋ยวจะเลือดหัวไหลกระเซ็น
ตัวกระเด็นตกบ้าน...เพราะฉันเคย
18 พฤษภาคม 2547 09:46 น.
น้ำตา_
ทำไมถึงทิ้งฉันไป ทั้งที่รักเธอมากมายอย่างนี้
ทุ่มเทจนหมด..เท่าที่มี คบกันมานานหลายปีน่าจะเข้าใจ
ทำไมถึงไปง่ายดายอย่างนี้ หรือว่าความรักที่มีมันไร้ค่า
สุดท้ายที่เธอตอบแทนฉัน..คือน้ำตา อยากรู้นักว่า..เพราะอะไร......
17 พฤษภาคม 2547 19:02 น.
น้ำตา_
ฉันเขียนกลอนนี้ด้วยน้ำตา
แลกมากับวันเวลาที่มีเธอและฉัน
ผ่านเรื่องราวเลวร้ายของความผูกพัน
ผ่านความเจ็บปวดนับแสนล้านที่ฉันมี
อยากแค่เพียงให้เธอได้อ่าน
เผื่อจะได้รู้ถึงความทรมาณของคน-คนนี้
หลังจากเลิกลา..ฉันรู้ว่าเธอคง happy ดี
แต่คนล้มเหลวคนนี้...ยังเจ็บปวด..เพราะเธอ
17 พฤษภาคม 2547 18:57 น.
น้ำตา_
ใจเหงา-เหงา..เฝ้ารอใจใครคนหนึ่ง
คนที่รัก ที่คิดถึง แต่เหินห่าง
ไกลกันไป รักที่ให้ ไม่จืดจาง
ให้เวลา ระยะทาง พิสูจน์ใจ
ใจเหงา เหงา ยังคอยเฝ้า อยู่ตรงนี้
อาจมีบ้าง บางที ที่หวั่นไหว
กลัวนะกลัว ว่าอีกใจ จะมีใคร
คิดไปไกล กลัวหัวใจ เธอเปลี่ยนแปลง
ใจเหงา เหงา ซึมเศร้า และท้อแท้
ปล่อยแบบนี้ คงแย่ แก้ไม่ไหว
อย่าปล่อยให้ ใจเหงา-เหงา เศร้าเดียวดาย
รีบกลับมา ดูแลใจ ให้เหมือนเดิม
17 พฤษภาคม 2547 10:26 น.
น้ำตา_
จำได้มั้ย..ที่ตรงนี้..เราพบกัน
แต่ละช่วงวัน..ทุกนาทีนั้นมีความหมาย
ยิ้มร่าเริง..บอกว่ารักกันมากมาย
แล้ววันนี้..เธอกลับกลาย..เปลี่ยนแปลงไป
ทิ้งคนตรงนี้..ให้นั่งเหงา
อยู่กับความเป็นเรา..ในอดีตทำได้แค่นี้ใช่ไหม
นั่งหัวเราะกับโชคชะตา..ความรักที่เปลี่ยนไป
เก็บเกี่ยวทุกความรู้สึกไว้..เป็นบทเรียนช้ำๆเพื่อตัวเอง
ได้แต่เก็บ..ความทรงจำดีๆ
ที่เคยมีระหว่างเรา ทำได้แค่นั้น
อยากเข้มแข็งไร้น้ำตา แต่ยากจะทำมัน
ก็ขอบ้าเพ้อฝัน..ร้องไห้ไปกับวันเก่าๆแล้วกัน...ขอเวลาทำใจ
นี่แหละคนที่เคยคิดว่าใช่..อาจไม่แน่
วันนี้บอกรัก..วันต่อมาอาจไม่แยแส..ให้จำไว้
เป็นบทเรียน..อย่าให้ใครไปหมดทั้งใจ
เมื่อถึงเวลาที่เขาผลักไส ..จะได้ไม่เสียใจมากเกินทน
หน้าส่วนตัว
777
