...เพียงความว้าเหว่...

บางคนเรียกทะเลสีน้ำเงิน

โพล้เพล้นั้น
ความเงียบสร้างความรู้ในด้านที่ไม่คิดหมายได้มากนัก... 
นี่กระมังครับ หลายคนจึงเตือนฝากไว้ คนเหงาง่ายอย่าอยู่กับเงียบให้นานนัก
...
เมื่อฟ้าสิ้นแววแห่งระวีแล้ว 
ช่วงเวลาแห่งรัตติฯก็มาเยือน 
ดั่งมีรัตติกรมาปลอบปลุก ประคองความหวั่นนัยก่อนค่ำนี้ 
...
มองออกไปไกล ณ ปลายฟ้าเบื้องหน้า 
มิตรผู้มากด้วยความรู้สึกแห่งวาสนาแห่งการเจอเคยกล่าวไว้สั้นๆในการออนไลครั้งก่อน 
ว่าการได้รู้ว่าได้ทำสิ่งเดียวกันกับอีกหนึ่งดวงใจ
แม้อยู่ไกลกัน ก็เป็นความสุขครับ
...
ราตรีกาลนี้เราคงนั่งมองดาวดวงเดียวกันนะคุณคนไกล...
...
ในรัติกาลหนึ่งคงมีอีกหลายชีวิตกระมัง ที่มานั่งปล่อยจินตนาไปไกลๆเช่นนี้ 
และคงมีไม่น้อยที่พบความงามง่ายใต้รัตติการนั่น... 
ท่านทั้งหลายก็คงเคยเป็น

แต่บางรัติกาลบางคนอาจกำลังจดจ่อกับการงาน หรืออยู่บนท้องถนนที่มีแต่ดวงดาวสองฝั่งฟาก 
ไม่มีเวลาแหงนหน้าไปดูความสวยงามบนฟ้านั่น... 
คุณทั้งหลายก็เช่นกัน อาจมี
เหนื่อยนักก็พักกันนะครับ...

ขออวยพรให้ดวงใจสวยๆทุกดวง ได้สัมผัสกับทุกรัตติกาลที่หมายใจ พิเศษเฉพาะคุณคนซึ่งในรัติกาลหนึ่งกำลังทำบางประการเพื่อคนที่คุณรักดุจกว่าชีวิต... ดวงใจคุณสวยจัง

ด้วยรัติกาลแห่งอารมณ์

ที่นี่...กรุงเทพมหานคร....

ข้าพบว่าความเหว่ว้า
ช่างท้นทรมา
บางคราก็งดก็งาม

มนต์ขลังดั่งฟ้านิยาม
พิศดาววาววาม
ล่องลอยไปตามจินตนา

แสงแห่งรัตติกาลจารทา
นุ่มนวลยวนตา
อวลไอทรมาพลันหาย

เก็บดาวพราวตามาราย
ร้อยเป็นสร้อยสาย
มาลัยไว้คล้องใจตัว

อาการหวั่นไหวใจรัว
หวั่นหวาดขลาดกลัว
ท่วมทั่วทั้งหัวใจนั้น

พลันพิศมาลัยแห่งจันทร์
อุ่นอิ่มอัศจรรย์
หยุดท้อทรมานทรมา
.............................
จึ่งพบว่าความเหว่ว้า
เพียงปล่อยจินตนา
บางคราก็งดก็งาม
............................
มนต์ขลังดั่งฟ้านิยาม
พิศดาววาววาม
ล่องลอยไปตามจินตนา

แสงแห่งรัตติกาลจารทา
นุ่มนวลยวนตา
อวลไอทรมาพลันหาย

เก็บดาวพราวตามาราย
ร้อยเป็นสร้อยสาย
มาลัยไว้คล้องใจตัว

อาการหวั่นไหวใจรัว
หวั่นหวาดขลาดกลัว
ท่วมทั่วทั้งหัวใจนั้น

พลันพิศมาลัยแห่งจันทร์
อุ่นอิ่มอัศจรรย์
หยุดท้อทรมานทรมา

ข้าพบว่าความเหว่ว้า
เพียงปล่อยจินตนา
บางคราก็งดก็งาม
...........................
มนขลังดั่งฟ้านิยาม ฯลฯ...
 

ดวงดาวดวงเดือนที่บ้านคุณจะงดงามและอบอุ่นเหมือนที่นี่ไหมหนอ