30 สิงหาคม 2550 17:14 น.
บินหลาสีน้ำเงิน
หยดน้ำหมึกมาทาบราบกระดาษ
ค่อยค่อยวาดสร้างถ้อยร้อยไสว
ด้วยวลีสารภาพจากหัวใจ
ถึงความนัยลงบอกกรอกคำกลอน
หยดน้ำหมึกรอยค้างที่ข้างรัก
จะเขียนปักต่อเติมเพื่อเสริมศร-(รัก)
วาดดวงใจแนบไว้ในคำกลอน
เส้นขาดตอนร้อยบางห่างเหลือเกิน
ร่างสีพรมชมพูว่ารักไหม
จากคนไกลแดนดงห่างหงส์เหิน
ถึงนางฟ้าแดนดวงห้วงเจริญ
ข้าอายเกินบอกรักทักทายนาง
เจ้าพริ้งพรายแต่ลายหยาบกระดาษข้า
อ่อนภาษาด้วยน้ำอ้อยที่คอยสาง
ท่วงทำนองคล้องคำกล้ำเจือจาง
เจ้าคงวางกระดาษไปกับไอจันทร์
แค่คำรัก..ประดับความที่ขลาดขิน
แทนเสียงยิลด้วยกรานท์เพื่อสานฝัน
จากคำหนึ่งเรียงถ้อยนับร้อยพัน
เขียนต่อกันด้วยสายใยใจทักทอ
ระเรื่อยร่อนอ้างว้างวังเวงนัก
ไร้แหล่งพักแอบอิงเพื่อพิงหนอ
จึงเสนาะรักผ่านจากการรอ
เข้าเคลียคลอเนื้อความรักนางเอย
บินหลาสีน้ำเงิน ณ. ลุ่มน้ำตาปี
๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๐
29 สิงหาคม 2550 08:50 น.
บินหลาสีน้ำเงิน
๏ ลอยละลิ่วปลิวฉลุยบนปุยเมฆ
ปีกวิเศษโบกสะบัดลัดเวหา
กางปีกบินลอยละล่องร่อนเรื่อยมา
กลางนภามองตระการลานพื้นดิน
ร่องภูผาทั้งพนัสดัดเวหน
รุ้งน้ำปนที่รอยลาดสาดก้อนหิน
สายน้ำตกที่ไหลหยดหกระริน
ลงผืนดินให้กลับกลายเป็นสายธาร
ข้ามทะเลสีฟ้าครามงามสดใส
บินมาไกลด้วยหัวใจที่ขับขาน
หอบความรักโบกโบยบินถิ่นสำราญ
แล้วลัดผ่านข้ามขอบฟ้าธาราไป
คงยังไร้ซึ่งจุดหมายที่ปลายฟ้า
คอยเวลาสร้างนำพาสว่างใส
แม้หนทางระหว่างหน้าจะแสนไกล
ขอบินไปกับหัวใจไหลตามลม ๚ะ๛
บินหลาสีน้ำเงิน ณ.ลุ่มน้ำตาปี
๒๙ สิงหาคม ๒๕๕๐
26 สิงหาคม 2550 10:54 น.
บินหลาสีน้ำเงิน
...ปลายพู่กัน...พันธุ์ด้ามกลม...ผสมลาย...
...ไว้ผ่อนคลาย...ร้อยอารมณ์...สะสมศิลป์...
...ท่วงทำนอง...เขียนอักษร...ฟ้ารดดิน...
...ระรวยริน...พราวพร่าง...สรรสร้างกลอน...
...ด้ามใส...ใส ...ขนนวลขาว...วาววับสี...
...รื่นฤดี...คราสัมผัส...ลัพธ์อักษร...
...อาบความรัก...โอบห่อหุ้ม...คลุมบทกลอน...
...ลายงามงอน...ล้ำเลิศลักษณ์...ประจักษ์ใจ...
...รอยน้ำหมึก...ลงรอยทาบ...ฉาบท้องฟ้า...
...ทอแสงทา...เพียง บาง...บาง ...สว่างไสว...
...เอกลักษณ์...ความงดงาม...ตามแบบไทย...
...ระบายไป...ตามลวดลาย...ปลายพู่กัน...
...คือขุมทรัพย์...นับค่า...มหาศาล...
...ชัชวาลย์...สราญรัก...ศักดิ์เลื่อนลั่น...
...ขอบท้องฟ้า...ใต้พื้นภพ...จบนิรันดร์...
...ไม่ขีดกั้น...หรือมลาย...กลายเป็นตำนาน...
บินหลาสีน้ำเงิน ณ. ลุ่มน้ำตาปี
๒๖ สิงหาคม ๒๕๕๐
24 สิงหาคม 2550 09:03 น.
บินหลาสีน้ำเงิน
หยิบปากกาจากกล่องร่องหน้าต่าง
จะเขียนร่างเรื่องไหนใจคิดอยู่
แค่เพียงคิดอยากเขียนเรียนบทครู
พะวงดูชั่วขณะแล้วผละไป
สี่ชั่วโมงผ่านเลยคล้ายโกหก
ปากกายกย่ำแรกคอยแทรกไหว
ร่ำน้ำหมึกรอยวาดกระดาษใจ
โยงสายใยเป็นคำพร่ำบทกลอน
ห้วงความคิดเริ่มล้นอ้อนภาษา
เปลี่ยนวาจาฝากถ้อยห้อยอักษร
เติมด้วยรักสลักอยู่มิตรคู่กลอน
กับเปียกปอนก้อนหมึกผนึกพิง
คลอเคลียนิ้วเนิบนุ่มชุ่มเป็นสาย
ถอดลวดลายจากจิตให้ขีดขิง
ทุกถ้อยคำตะแคงไว้ชโลมพิง
กรุ่นไออิงดวงใจแนบเข้าแทบเคียง
ด้วยดวงใจไหวเคลื่อนเลื่อนหมึกหยด
จักจารจดฝากไว้ใส่แทนเสียง
ลูบโลมเล้าขัดเกลาเหลาสำเนียง
แล้วมาเรียงร้อยรักอักษรา
บินหลาสีน้ำเงิน ณ. ลุ่มน้ำตาปี
๑๙ สิงหาคม ๒๕๕๐
หน้าส่วนตัว
1450
