28 ธันวาคม 2550 11:15 น.
ปลาวาฬปุกปุย
แต่ก่อนเคย ประมาท การอยู่ป่าเราอยู่บ้าน ดีกว่า ได้ค้าขาย
มีเงินทอง ไว้ใช้ ไปจนตาย
ไม่ต้องย้าย ออกไป อยู่ไกลคน
เมื่อมาอยู่ ได้รู้เห็น ธรรมชาติ
มีโอกาส ศึกษา หาเหตุผล
ภาพธรรมชาติ ป่าใหญ่ ปลุกใจคน
เพียรคิดค้น ภายใน ไม่จืดจาง
หยุดปรุงแต่ง สงบใจ ไม่ดิ้นรน
รู้เหตุผล ดับไป ในความว่าง
ไม่ยึดถือ สิ่งใด ได้ปล่อยวาง
เป็นแนวทาง ดับทุกข์ ถูกวิธี
20 ธันวาคม 2550 23:17 น.
ปลาวาฬปุกปุย
ก่อนนั้นเนิ่นนานแสนนาน..มาแล้ว
เธอก็แคล่วเธอก็คล่องเหมือน..ล่องหน
ช่วยหยิบช่วยจับขยับทำ..ในบัดดล
แต่ตอนนี้เรียกเป็นสิบหน..เธอไม่สนใจ
เมื่อก่อนนั้นฉันเห็นเธอไม่เคยท้อ..ไม่เคยถอย
แต่เดี๋ยวนี้แม้เพียงเรื่องเล็กน้อยเธอ่ก็บอก..ทำไม่ไหว
เธอทำใหฉันไัม่อยากนึกถึงวันข้างหน้า..ที่ยาวไกล
แล้วจะใหฉัน้ทำอย่างไรไม่อยากเห็นเธอเป็น..แบบนี้เลย
13 ธันวาคม 2550 22:20 น.
ปลาวาฬปุกปุย
เดียวดายอ้างว้าง ท่ามกลางผู้คน
ไม่เคยสักหนจะพบกับแสงตะวัน
จนมาวันนี้ ที่เราได้พบกัน
ก็เหมือนว่าโลกของฉันได้แปรเปลี่ยนไป
คำเพียงหนึ่งคำ ของคนๆนี้
ได้ทำให้รู้ว่าชีวิตมีค่าเพียงใด
เธอเข้ามาหา เข้ามามอบหัวใจ
ฝากคำที่ฉันนั้นเฝ้ารอคอยเรื่อยมา
คำรักแผ่วๆ ฟังแล้วก็สั่น
แค่นี้ใจฉัน ก็ลอยไปสุดขอบฟ้า
คำนี้ที่บอก เรื่องจริงใช่ไหมที่พูดมา
ช่วยสบตาแล้วบอกกันอีกสักที
คนเพียงหนึ่งคน แค่เธอเท่านั้น
ที่คนอย่างฉันจะฝันถึงทุกนาที
ใจเดียวของฉัน ด้วยรักที่ฉันมี
จากนี้จะมีให้เธอเพียงผู้เดียว
คำรักแผ่วๆ ฟังแล้วก็สั่น
แค่นี้ใจฉัน ก็ลอยไปสุดขอบฟ้า
คำนี้ที่บอก เรื่องจริงใช่ไหมที่พูดมา
ช่วยสบตาแล้วบอกกันอีกสักที
คนเพียงหนึ่งคน แค่เธอเท่านั้น
ที่คนอย่างฉันจะฝันถึงทุกนาที
ใจเดียวของฉัน ด้วยรักที่ฉันมี
จากนี้จะมีให้เธอเพียงผู้เดียว
7 ธันวาคม 2550 23:22 น.
ปลาวาฬปุกปุย
เสียงซู่ซ่าซาบซ่านซานกระเซ็น
เสียงน้ำใสไหลเย็นกระเซ็นสวย
เสียงหรีดหริ่งนกร้องรื่นระรวย
เสียงหมู่ไม้ใบกล้วยช่วยชื่นใจ
เสียงอบอบกบภูเขาเจ้าอึ่งอ่าง
เสียงของบ่างข้างชะนีมิหนีหาย
เสียงเจ้านกการะเวกเฉกเช่นพราย
เสียงมิหายยังจดจำธรรมชาติเอย
6 ธันวาคม 2550 23:51 น.
ปลาวาฬปุกปุย
โน่นแน่ะโน่น แน่ะฟ้า จะเปลี่ยนสี
ช่างดูดี ดูเด่นงาม อร่ามเหลือง
ดั่งแสงทองส่องสว่างรางเรื่อเรือง
ฟ้าสีเหลืองแกมส้มอมชมพู
สูดกลิ่นอายหอมกรุ่นแห่งเช้าตรู่
สายตาดูจดจ้องท้องฟ้าใส
เสียงนกร้องได้ยินอยู่ไม่ไกล
ช่างสดใสสดชื่นรื่นอารมณ์
ไม่อยากให้ฟ้าสางแค่เพียงครู่
อยากให้อยู่อย่างนี้ไม่หนีหาย
อยากให้ฟ้าสดใสอย่ารู้คลาย
ฉันจะได้โปรยยิ้มอิ่มอุรา (กับฟ้าสาง)
หน้าส่วนตัว
984
