13 ตุลาคม 2550 00:09 น.
ปิ่น วลัยภรณ์
ธรรมดาตัวเราจะอยู่ในหัว
ตัวเราเป็นสําเสียงไร้ตน
ที่ค้นหาแล้วเหมือนไม่มี
แต่ยังมีเสียงในหัวตลอดวัน
ถ้าเลิกเกาะเกี่ยวกับเสียงในหัวสักสองพริบตา
แล้วตั้งความรู้สึกเข้าไปที่ความเงียบงันกลางอก
จะเห็นความเปิดเผยอันว่างจากเสียงกระซิบแห่งตัวตน
เหมือนพ้นจากมิติแห่งความวุ่นเข้าสู่ความว่างชั่วคราว
สายลมเหยียดยาวท่ามกลางความสงัดเงียบ
สัมผัสแจ่มชัดในความนุ่มนวลของลมหายใจ
ที่ลากลึกเข้ามาสู่ความว่างภายใน
แล้วระบายคืนกลับสู่ความว่างภายนอก
ณ จุดนั้นจะเกิดขณะหนึ่งแห่งความลืมตัวตน
ไม่ค้นหาสิ่งใดเพราะใจปีติอยู่กับสายลมประณีต
และแม้ขณะแห่งความไร้ลมอันปรากฎความว่างไร้รอย
สติบริสุทธิ์ก็หาได้หยุดสะดุดลง
ยังคงสว่างโพลนอาภาคงเส้นคงวาอยู่อย่างนั้น
ถ้าทรงอยู่กับความว่างอันเงียบเชียบกลางอกได้
จะเหมือนพบขุนทรัพย์โอฬารอยู่ที่นั้น
คืนวันหดสั้นลงสู่การยุติความเคลื่อนไหว
เผยให้เห็นมหาสมุทรแห่งความสงบอันเป็นทิพย์
ครั้นความว่างสนิทกลับแปรปรวน
เปลี่ยนเป็นว่างอย่างเห็นนิมิตรหมาย
คล้ายชายม่านหลายผืนสะบัดปลิวอยู่ในหัว
วาระแรกอาจเป็นการสะบัดปลิวที่ปราศจากสุ้มเสียง
ต่อมาผืนม่านกระพือพัดเร็วแรง
จึงเกิดเสียงในหัวตามเดิม
และเสริมด้วยความรู้สึกตัวตนเข้าจนได้
แต่อย่างไรสละไมแห่งความเงียบก็น่าพึงใจยิ่ง
ไม่ผิดและไม่แปลกหากจะอยากหวนกลับไปเห็น
สายลมหายใจเหยียดยาวท่ามกลางความว่างเงียบงัน
เพื่อหลีกห่างจากเสียงในหัวที่พัวพันยุ่งเหยิง
ตั้งหลังพักนิ่งอยู่กับความสว่างแจ้งทางใจ
จากความสว่างเงียบไร้สําเสียงสารพัน
จากความว่างลําลึกไร้ขอบให้คะเน
และจากความไร้ตัวตนดิ้นรนอย่างเร่าร้อน
ตัวเราจะกลับมาอย่างสงบสุข
เริ่มคิดใหม่ด้วยมุมมองที่แปลกเปลี่ยน
แทนการคิดสู่ความวุ่นเป็นการคิดสู่ความว่าง
จากนั้นจึงเริ่มคุ้นกับชีวิตที่ว่างแล้วคอยคิด
นั่นจึงเรียกว่าคิดจากความว่าง
ป.ล
อ่านยากหน่อยนะครับเป็นกลอนเกี่ยวกับธรรมะ
อ่านไปคิดตามไปจะพบจิตใจที่ว่าง สาธุ
12 ตุลาคม 2550 23:37 น.
ปิ่น วลัยภรณ์
วันนี้ชีวิตเกิดเรื่องราวขึ้นหลากหลาย
ฉันเหนื่อยหน่ายท้อแท้และสิ้นหวัง
นั่งสู้ทนคนเดียวเหมือนมันไม่มีหวังไม่มีพลัง
นั่งถอดถอนใจคิดถึงเธอ
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็นานหนักหนา
แต่มันเหมือนเวลาไม่เคยเดินไปกับฉัน
ยังชอบมองรูปเธอรูปเก่าๆทุกๆวัน
ถ้าฟ้าให้พรฉัน ฉันจะขอให้เธอกลับคืนมา
ฉันเหนื่อยมากเธอรู้ไหม
ฉันท้อแท้จะมีใครปลอบใจฉัน
ยามฉันเศร้าจะมีใครยิ้มให้เหมือนเธอที่เคยทําให้ฉันเห็นทุกๆวัน
แต่ตอนนี้มองไปไม่เห็นใครเลยแม้แต่ตัวเอง
อยากตะโกนให้ก้องฟ้าว่าทําใจไม่ได้
กับการเสียเธอไปอย่างกะทันหัน
ฉันเศร้า ฉันท้อ กับการเสียเธอไป
แล้วทําไมเธอไม่คิดจะกลับมาเยือมฉันบ้างสักนิดเดียว
บนฟ้าเธอสบายดีใช่ไหม
ถ้าไม่สบายยังไงก็เข้าฝันมาบอกกันหนา
ฉันพร้อมจะตามเธอไปทุกเวลา
แม้ว่าฉันจะติดธุระอะไรแต่ฉันก็ทําให้ได้ถ้าเธอต้องการ
หนุ่ยรักปิ่นนะ...
...ถึงวันนี้จะครบ5ปีแล้วที่เธอจากไป...
..ตะโกนดังๆผมรักคุณ..
10 ตุลาคม 2550 15:49 น.
ปิ่น วลัยภรณ์
ได้ชื่อชีวิตคู่
เพราะไม่คิดทรยศ
ไม่โป้ปดแม้น้อย
คอยประคองยามล้ม
เฝ้าชื่นชมยามสําเร็จ
เท็จจริงเปิดเผย
เฉลยหมดใจ
ไร้อาภรณ์ปิดบัง
ทั้งเนื้อหนังตลอดตัว
ไม่กลัวยามเคียงหลับ
ไม่สับสนยามเคียงเดิน
ภาพบาดตา
ปริศนาบาดใจ
ไม่มีใครอยากเจอ
แค่เผลอลับตา
หาความวางใจไม่ได้
ทายใจไม่ถูก
จะผูกพันสักกี่น้ำ
ลับลมคมใน
หาใช่สิ่งดี
ใจมีพิรุธ
ไม่อาจหยุดบาป
สาบกามติดตัว
ทนแรงยั่วไม่ไหว
กระทั่งไร้สํานึก
คึกคะนองอยากลองใหม่
โหยหาบาปบนเตียงไม่สิ้นสุด
ยังหน้าด้านครองคู่
ทั้งสมสู่กับชู้รัก
จักไม่เป็นสุข
สนุกกายแค่วูบเดียว
ต้องเสียวหลังไปถึงไหน
จากบาดใจคนอื่น
เป็นบาดเจ็บกับตัวเอง
เมื่อหมดความไยดีในความอบอุ่น
หมกหมุ่นแต่รสหฤหรรษ์ชั้นตํา
ก็เหยียบย่ำราศีให้เสื่อมลง
ชีวิตไม่อาจคงเส้นคงวาใต้ฟ้าสว่าง
เหมือนเรือเคว้งคว้างกลางทะเลเปลี่ยว
ล่องลอยไปเพียงเดียวสุดกู่กลับ
พินาศลับตาเพียงลําพัง
เหมือนครั้งปฎิบัติกามบาดใจลับตาคน
เมื่อลับตาชีวิตคู่
ต้องคิดเตือนตัวเองได้
ห้ามใจไม่อ่อนไหวง่ายเกินแก้
ไม่แพ้แรงยั่วยุ
มุที่จะยืนข้างมโนธรรม
เมื่อกายใจว่างจากวงจรชู้
ก็ดูตัวเองในกระจกได้เต็มตา
และมองหน้าคนรักได้เต็มใจ
พร้อมเป็นผู้ให้ความอบอุ่นกับครอบครัว
เช่นนี้นับเป็นมหาทานประการที่สาม
ไม่ถามหาคาวเน่า
เฝ้ารักษาศีลสะอาดหอม
ยอมจุกอกเพราะเห็นแก่หัวอกผู้อื่น
หลับและตื่นจะชื่นใจไปจนตาย
หน้าส่วนตัว
1317
