24 มีนาคม 2551 18:06 น.
ป้าแช่ม
. ถึงยามดึกดูดาวจนหาวง่วง
น้ำค้างร่วงพร่างพรมระดมใส่
ทั้งหนาวเนื้อเจือง่วงพ่วงอาลัย
ก็นึกให้เห็นเตียงเพียงจะนอน
แล้วก้าวย่างเยื้องกรายเข้าในห้อง
แสงโคมส่องแสงพร่าจับผ้าผ่อน
เห็นชุดใหม่เตรียมไว้จะใส่นอน
ชมพูอ่อนเอี่ยมอ่องละอองตา
แล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้ามาอาบน้ำ
พอชื่นฉ่ำหนำใจไม่ชักช้า
ผ้าขนหนูห่มไว้ได้ออกมา
เอาแป้งทาหน้าตัวทั่วสรรพาง
จับชุดนอนอ่อนเนียนมาเปลี่ยนใส่
ผมเผ้าไล้ครีมยีแล้วหวีสาง
กระจกส่องมองหน้าทำท่าทาง
ดูสำอางเอี่ยมอิ่มเรี่ยมระไร
นึกพอใจในร่างแม้อย่างยิ่ง
ก็เพียงสิ่งสวยดีที่มีไว้
หากขาดผู้คู่เนื้อมาเจือใจ
ก็มิได้ดั่งสมอารมณ์ปอง
พอนิ่งคิดจิตไกลไปหลายคุ้ง
ให้ยิ่งยุ่งยาวเฟือนละเลื่อนล่อง
พอนึกนานพาลบึ่งกึ่งคะนอง
ดูหอห้องหาวห้วงให้ง่วงเงีย
แล้วขึ้นเตียงเคียงหมอนลงนอนข้าง
ผ้าห่มบางแบคลายสยายเกลี่ย
เอาตัวซุกซ่อนหนาวยังร้าวเพลีย
แสนละเหี่ยแห้งเหี่ยวเปลี่ยววิญญาณ์
ดูเงียบเงียบเชียบแชเหลียวแลไหน
มิมีใครเคียงนวลให้หวนหา
เหมือนนกน้อยคอยคู่อยู่เอกา
เหงาชีวาพาคะนึงรำพึงครวญ
หากยามนี้พี่อยู่อย่างคู่รัก
สุดที่จักสาธยายบรรยายถ้วน
ที่มองเมียงหรือจะเพียงแค่เคียงนวล
ใดรัญจวนควรข้องก็พ้องใจ
ดังไฟรุมสุมขอนนอนประหวัด
ดึกสงัดเงียบงันแต่หวั่นไหว
ฤดีลามวามวูดูกระไร
จึงปรามให้ได้ระงับหลับนิทรา
พอหลับลงส่งนิมิตวิจิตรฝัน
บรรเจิดนั้นในสถานพิมานฟ้า
ระยิบระยับวับวามอร่ามตา
ประดับประดาดวงมณีรุจีพราว
ปรากฏแท่นบรรจถรณ์พร้อมหมอนมุ้ง
หอมจรุงฟุ้งกลิ่นประทินสาว
ดนตรีกล่อมพร้อมบรรเลงด้วยเพลงยาว
เป็นเรื่องราวร้องรับขับประโคม
ตัวเองนั้นฝันเห็นเป็นอัปสร
อรชรอ่อนองค์ดำรงโฉม
วิไลลักษณ์เรือนร่างสำอางโลม
ฉวีโฉมโนมเนื้อดังเจือทอง
พักตร์เอิบอิ่มพริ้มเพราเยาว์ดรุณ
ดั่งเริ่มรุ่นแรกสาวขาวผุดผ่อง
ทุกสัดส่วนชวนชายให้หมายมอง
จนหลงร้องรักเธอเพ้อตะลึง
ยังหลับเนตรนิ่งนิทราอยู่ครานั้น
ยินเสียงอันไพเราะเสนาะซึ้ง
เป็นเพลงยาวกล่าวกลอนอ้อนรำพึง
ฟังคล้ายคลึงคลอเสียงอยู่เคียงกาย
ว่ารินรินกลิ่นผกามาโชยชื่น
เพียงจะตื่นรื่นรมย์ก็สมหมาย
เกสรกลิ่นรินโรยโชยระบาย
น้ำค้างชายเชยชุ่มพุ่มพะยอม
ดอกโศกเศร้าเหงาสร้อยละห้อยหา
พระพายพาพลิ้วเฉื่อยเรื่อยเรื่อยหอม
สาโรชรินกลิ่นอวลชวนดมดอม
เหมือนแนบน้อมหอมอวลเนื้อนวลปราง
โอ้นางแย้มแย้มยิ้มเหมือนพริ้มพราย
ให้เชยชายชื่นอยู่มิรู้สร่าง
มาส่งกลิ่นรินรสไม่หมดจาง
ให้หอมค้างเคลิ้มคลุ้งจรุงใจ
โอ้สร้อยฟ้ายาใจมาลัยรัก
หอมประจักษ์จับจิตยามชิดใกล้
รัญจวนกลิ่นหอมกรุ่นละมุนละไม
แสนอาลัยรอสงวนเฝ้าชวนเชย
โอ้ดึกดื่นคืนหนาวพราวน้ำค้าง
จันทร์กระจ่างแจ่มดวงพุ่มพวงเอ๋ย
ไม่ลืมตามาบ้างนวลนางเอย
พี่ชวนเชยชมจันทร์เจ้าขวัญตา....
ยังนึกไม่ออกจะแต่งต่ออย่างไรดีน้อ..
7 มีนาคม 2551 12:55 น.
ป้าแช่ม
. ล่องนาวาหารักไม่พักหยุด
ท้องสมุทรสุดที่ไหนไม่ไขว่เขว
จะดั้นด้นค้นไปไม่รวนเร
จะทุ่มเทเตร่ตามห้ามไม่ฟัง
สุดขอบฟ้าคณาไหนแสนไกลโพ้น
หาอ่อนโอนเอนเอียงเพียงแต่หวัง
ถึงน้ำขวางทางวนทะเลวัง
ไม่หยุดยั้งย่อนย่อทดท้อเลย
ลำบากทางอย่างไหนไม่รู้สึก
ด้วยรักลึกนึกอยู่ไม่รู้เฉย
ดังต้องมนต์ดลจิตไม่รู้เงย
รังแต่เปรยเอ่ยรักไม่พักวาง
ก็ตามแต่ดวงชะตาฟ้าจะโปรด
มิเคืองโกรธโทษฟ้าให้มาห่าง
นึกว่ากรรมทำไว้ให้เดินทาง
ถึงอัปปางกลางนทีไม่มีกลัว
หากเรือล่มจมกลางหว่างสมุทร
ไม่สิ้นสุดพยายามตามสุดขั้ว
จะว่ายต่อตามติดลำพังตัว
ถึงมิดมัวมืดค่ำว่ายจ้ำไป
มาอ้างว้างกลางชลระคนหมอง
นวลละอองนองหน้าน้ำตาไหล
สะอื้นอ้อนอ่อนจิตสะท้อนใจ
ละห้อยไห้หวนหาด้วยอาวรณ์
ทินกรอ่อนแสงสีแดงเรื่อ
อยู่ในเรือนั่งทอดฤทัยถอน
เห็นอาทิตย์ตกน้ำจะดำจร
นึกสะท้อนคนรักจะจากไป
ยิ่งสุดเหงาสุดเงียบระงับงัน
จะแลหันเหลือเห็นเส้นทางไหน
ลมสงัดสงบเงียบยะเยียบใจ
ปานจะให้หมดหวังลำพังเดียว
โอ้ว้าเหว่เว้งว้างกลางสมุทร
ดังโลกหยุดสุดแกนแสนโดดเดี่ยว
ไม่เห็นใครไหนเลยสักคนเดียว
ให้ห่อเหี่ยวเหือดแห้งหทัยโทรม
ตะวันลับลงน้ำเข้าค่ำคืน
ยิ่งขมขื่นกลืนกล้ำน้ำค้างโหม
ยะเยือกเย็นหนาวระยับจับโพยม
หยาดชโลมพรมเนื้อให้เหลือทน
ถึงหนาวเนื้อหนักหนาว่าสาหัส
ยังกำจัดลงไปได้ตั้งหลายหน
แต่หนาวใจนี้ลำบากยากผจญ
คอยกังวลอยู่ทุกวันไม่ผันแปร
แม้ฉะนี้พี่อยู่ไม่รู้หนาว
เพราะถึงคราวเคียงข้างไม่ห่างแห
นึกแล้วอายหมายเมียงชม้ายแล
เห็นดวงแขเคลื่อนคล้อยก็น้อยใจ
เป็นดวงเสี้ยวเซียวซีดเสียสุดสุด
เหมือนแกล้งผุดโผล่ให้เห็นเป็นไฉน
ดวงจันทร์งอเหมือนง้อว่ารอใคร
ดังหทัยนวลลออเฝ้ารอมา
โอ้พี่เอ๋ยเลยไปที่ไหนหนอ
ให้น้องรอร้างใกล้อาลัยหา
เฝ้ารำพึงคิดถึงแต่พี่ยา
ทุกทิวาราตรีมีแต่ตรม
ดาวพร้อยพร่างกลางฟ้าเวหาห้วง
ระยิบดวงดารดาษปราศเมฆข่ม
หากมีพี่จะได้ชี้ให้น้องชม
แสนสุขสมชมชื่นตื่นดารา
เห็นดาวเหนือวอนดาวเหนือจุนเจือด้วย
โปรดจงช่วยชี้สว่างทางข้างหน้า
ให้ได้พบคู่รักสักหน่อยนา
อย่าปล่อยข้าเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ดาวลูกไก่ดูกระไรอยู่ไกลลิบ
ช่วยกระซิบส่งเสียงสำเนียงหมาย
บอกสาราว่าซึ้งถึงหนึ่งชาย
มิเคยคลายความรักที่ภักดี
ดาวคันไถมีคันถือให้มือจับ
ช่วยกำชับกับจิตว่าติดพี่
ถึงห่างตัวหัวใจคือไมตรี
รักล้นปรี่ปลาบปลื้มมิลืมเลือน
ดาวคนคู่มีคู่อยู่เคียงข้าง
แต่น้องนางร้างคู่ดูไม่เหมือน
แสนร้าวใจไร้คู่มาอยู่เรือน
เห็นดาวเตือนเหมือนจะแกล้งแสลงใจ
ดูดาวศุกร์สุกสกาวพราวพริ้งเพริด
เหมือนรักเกิดกับน้องสุกผ่องใส
เพื่อรักพี่นี้คนเดียวไม่เหลียวใคร
รักแค่ไหนให้หมดไม่เหลือเลย
ดาวจระเข้นึกสนเท่ห์จระเข้นัก
จะรู้จักรักบ้างไหมจระเข้เอ๋ย
เมื่อรักแล้วไยต้องแคล้วขาดคู่เชย
ไม่รู้เลยสักเมื่อไหร่จะได้เจอ
ดูเดือนดาวคราวนี้มีแต่เหงา
ลำพังเราเฝ้าพร่ำรำพันเพ้อ
จนดึกดื่นยังจะขืนฝืนละเมอ
คิดถึงเธอสุดที่รักสลักใจ
หน้าส่วนตัว
1817
