19 มีนาคม 2547 16:19 น.
ผิวจันทร์
วันที่เหมือนกับทุกวันที่ผ่านไปเรื่อยใช้ชีวิตเหมือนทุก ๆ วัน
ไม่เคยเปลี่ยน
หากวันไหนเศร้าก็อยากได้คนที่เข้าใจ
ให้กำลังใจ ไม่ให้เสียใจเพียงลำพังและอยู่เคียงข้างค่อยปลอบโยน
หวังให้คนนั้นมาเปลี่ยนวนวันที่ผ่านไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ความหมาย
ให้เป็นวันที่มีค่า คงจะมีสักวันที่คนนั้นจะมาปรากฎ
ฉันยังคงหวังและรอเขาคนนั้นเสมอและตลอดไป
เขาคนนั้นอาจจะมีจริง
4 มีนาคม 2547 13:04 น.
ผิวจันทร์
แนนนั้งกินอาหารกลางวันคนเดียวอีกแล้วและนั้งคิดว่าทำไมเธอถึงไม่มีเพื่อนทั้งที่เธอไม่เคยทำให้ใครโกรธ ทุกครั้งเพื่อนๆที่เดินผ่านก็จะทักว่ากินข้าวคนเดียวอีกแล้วเหรอ ไปนั้งด้วยกันสิ แต่แนนก็ไม่กล้าไป
หนึ่งปีที่แนนกินข้าวคนเดียวเดียวดาย เปิดเทอมใหม่แล้วเป็นเวลาที่ดีสำหรับแนนเพราะในห้องเรียนใหม่ก็จะมีเพื่อนใหม่ๆ ซึ่งแนนต้องมีความกล้าเข้าไว้ต้องกล้าชวนเพื่อนคุย ต้องมีเพื่อนให้ได้ แต่โชคร้ายที่คนที่นั้งข้างๆ แนนเป็นผู้ชายจะมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายได้ยังไง แต่ถ้าเป็นเพื่อนแต่ไม่สนิทคงได้ต้องกล้าพูดสิแนะนำตัวเราและถามชื่อเขาเอาเลย แนนค่อยๆหันหน้าไปหาเขาแล้วพูด
เออคือ.ฉันชื่อแนน แล้วเธอละ ในที่สุดก็พูดออกมา
นัท ฉันชื่อ นัท เธอเป็นนักเรียนใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
เราเหมือนไม่ตัวตนเลย ไม่มีใครรู้จัก แต่การคุยง่ายกว่าที่คิด
ฉันอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่แปลกหลอกที่ไม่เคยเห็น
ไมละ นัทถามแต่ใครจะไปกล้าบอกหน้าอายจะตาย
วันนี้มีแต่เรื่องดี ๆ มีเพื่อนไม่ก็ต้องกินข้าวคนเดียวแนนมีเพื่อนถึงสองคนในที่เดียวคือนัท และ โบเป็นเพื่อนผู้หญิงที่เป็นคนหน้ารักเขาเป็นเพื่อนกับนัทอยู่ก่อน แล้วก็เป็นคนมาชวนฉันไปกินข้าว มีความสุขจังได้ทั้งเพื่อนผู้หญิงและชาย
ตั้งแต่นั้นเราทั้งสามก็เป็นเพื่อนที่รักกันมาก
หน้าส่วนตัว
419
