11 สิงหาคม 2553 19:24 น.
ผู้สัญจร
ฉันตามหาหญิงชราผู้อาภัพ
เธอเคยจับฉันนอนในตอนเด็ก
เคยชงนมกล่อมนอนตอนเล็กเล็ก
สายใยเหล็กผูกพันทุกวันมา
หยิบไม้เรียวตีก้นเพราะซนมาก
น้ำตาพรากเช็ดให้บนใบหน้า
เมื่อเป็นไข้พันผูกหาหยูกยา
เฝ้ารักษาจนหายสบายตัว
ส่งฉันเรียนเขียนอ่านเธองานหนัก
ทุกเช้าตักข้าววางในจานทั่ว
ทั้งไข่เจียวแกงส้มเธอลงครัว
ฟ้ายังมัวไม่สว่างต้องห่างกัน
แบกไม้คานหาบของเธอร้องขาย
ไม่เคยอายหยาดเหงื่อทำเพื่อฉัน
เธอคงเหนื่อยคงคร้านเพราะนานวัน
แต่สิ่งนั้นไม่เคยจะเอ่ยมา
ทุกเย็นเธอกลับมาคอยท่ารับ
บางครั้งหลับรอฉันในวันล้า
เธอยังเตรียมอาหารจานข้าวปลา
รอเวลาฉันกลับช่างจับใจ...
ฉันตามหาหญิงชราผู้อาภัพ
เห็นไหมครับคนนี้อยู่ที่ไหน
หากพบเจอเธอนั้นในวันใด
ช่วยบอกให้เธอฟัง "ลูก" ยังรอ
-------------
7 สิงหาคม 2553 09:03 น.
ผู้สัญจร
ฉันพกร่มสองคันวันฝนตก
ในหัวอกฉันคิดตั้งจิตว่า
หากได้เจอเธอนั้นวันฝนมา
ฉันรีบคว้าร่มพกมาปกเธอ
หากถูกฝนสัดสาดเธออาจป่วย
ร่างระทวยด้วยฤทธิ์เป็นพิษเพ้อ
ต้องนอนซมห่มผ้าที่หาเจอ
นอนละเมอเผลอครางไม่สร่างเซา
กลางสายฝนหล่นตกในอกฉัน
อยากมีวันใกล้ชิดสนิทเข้า
อยู่ในร่มสองคันเพียงขั้นเรา
จนความเศร้าเหงาพรากต้องจากไกล
ฉันพบเจอเธอแล้วอีกแนวฝั่ง
ฝนพรูพรั่งลมโบกวิโยคไหว
สายฟ้าแลบแปลบปลาบดุจนาบใน
กลางหัวใจเจ็บช้ำต้องกล้ำกลืน
ภาพที่ฉันเห็นเธอและเจอเขา
ทั้งสองเข้าเงาร่มภิรมย์ชื่น
อยู่ท่ามกลางเม็ดฝนที่หล่นครืน
ดุจหยิบยื่นความช้ำหรือกรรมเรา
ฉันทิ้งร่มหนึ่งคันวันฝนตก
ฉันเหลือพกคันเดียวดูเปลี่ยวเปล่า
รอหาใครเหมือนกันช่วยบรรเทา
มาเดินเข้าร่มพกพร้อมปกเธอ
----------------
หน้าส่วนตัว
1792
