13 กรกฎาคม 2548 10:24 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
มันมีชื่อว่าอะไร ? .... ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ แต่ก็มั่นใจอยู่ว่า มันต้องในหนึ่ง ในจำพวก ดาวสิงห์ ดาวธนู ดาวแมงป่อง มันต้องใช่สักอันล่ะ
ทั้งที่เคยไปนั่งดูดาวปลอมๆ ที่เขาทำไว้ให้รู้จักหน้าค่าตาว่า เจ้าพวก ดาวกลุ่มนี่ชื่อว่าอะไร ดาวกลุ่มนั้นชื่อว่าอะไร แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ได้ช่วยให้ฉันแยกแยะพวกมันออกได้เลย
"ดาวก็เป็นดาว แหละเนอะ.....แต่กะอีแค่แสงวาวๆ เล็กๆ ประกายสุขเนี่ย จะอะไรนักหนา" เสียงจากอีกฟากของฉัน
"เออ ก็นั่นน่ะซิ แต่จะว่าไป....ถึงจะเป็นแค่แสงวาวๆเล็กๆ ประกายสุข ที่ไม่น่าจะสำคัญอะไร อย่างที่เธอว่าเนี่ย มันก็มีอิทธิพล เอาการอยู่นะ ฉันเคยร้องให้ได้ เพราะมัน หลบหาย ทั้งเคยสดชื่นขึ้นได้เพราะเห็นมันในยามที่อ่อนแรง" ฉันตอบหุ้นส่วนอีกซีกของความคิด
"ไม่ใช่เพราะมันหลอก มันเป็นแค่ อารมร์ที่เธอมี ความรู้สึกที่เป็นทุนอยู่ภายในใจเธอต่างหาก ที่หนุนพาเธอไปในบรรยากาศต่างๆ ที่คิดว่ามันเป็นอยู่" ฝั่งนั้นยังคงชี้แจงหลักการของตัวเอง
"อาจจะถูกของเธอก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ ฉันแค่ยินดีที่จะรู้สึก พร้อมๆไปกับบรรยากาศรอบข้าง ด้วยอารมณืข้างในด้วยต่างหาก" ฉันยังอธิบายต่อ
"อืม...." ฝั่งนั้นตอบเพียงเท่านี้
เท่านั้นคือบทสนทนาก่อนนอนของฉันกับฉันอีกคนหนึ่ง เราตกลงใจจะเข้านอนกัน โดยไม่ต้องกล่าวราตรีสวัสดิ และปล่อยหมู่ดาวทำหน้าที่ของมันต่อไป...
4 กรกฎาคม 2548 19:47 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
ฉันเฝ้ามองคุณ..ผ่านหน้าต่างบานนี้ ด้วยท่าทีเฉยเมย มาระยะหนึ่งแล้ว
คุณสดใส ร่าเริง ทำตามความรู้สึกที่ชัดเจนของตัวเอง ฉันไม่ขอร้องแม้
เพียงให้คุณเห็นฉันสักครั้งหรอก....
ขอให้คุณเดินทางได้อย่างใจ มีความสุขกับทุกสิ่งในชีวิต
ด้วยฉันเป็นเพียงแค่ ดอกพุทธซ้อนในกระถางใบเล็ก เท่านั้น คงไม่มีทางได้
สัมผัสคุณอย่างใจ
แต่ความหวังอันน้อยนิด ที่ฉันจะมีได้ก็คือ
คราวใดที่ฤดูหนาวพัดผ่านมาล่ะก็ ขอให้ลมหนาวอย่างคุณกลับมาทัก
ทายฉันหน่อย หรือเพียงแต่ผ่านมาให้ฉันเห็นใกลๆก้ยังดี
4 กรกฎาคม 2548 19:30 น.
ผู้หญิงสีรุ้ง
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ฉันได้รับกำลังใจจากคนรอบข้าง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ไม่เคยเลยผ่านไป ยังคงมีไมตรีหยิบยื่นความหวังดี และความหวังให้ฉัน ที่มองไม่เห็นทางเดินข้างหน้าของตัวเอง
เขากล่าวว่า เธอต้องลองเริ่มต้นเดินได้ซักทีแล้ว ไม่ว่าการเริ่มต้นเดินนั้น เธอได้มีการไตรตรองไว้ก่อนหรือไม่ก็เถอะ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าการยืนจดจ่ออยู่กับที่เดิมๆ ซึ่งเธอก็ไม่ได้พอใจกับมันนี่ และแม้ว่าการเดินครั้งนี้จะพาเธอไปพบกับอะไรก็ตาม คงไม่มีใครมาตำหนิเธอ
การเฝ้ารอความแน่นอน การคาดเดาผลได้นั้น ไม่เรียกว่าชีวิต ไม่เรียกว่าการเติบโต และด้วยเวลาที่ผ่านไปทุกนาทีนี้ คงไม่มีอะไรจะหยุดรอเธอในที่เดิม โอกาสดีๆ เวลาที่สมควร คงไม่ได้เวียนเข้ามาในชีวิตของเธอบ่อยนัก ทุกอย่างจะดำเนิน ในขณะที่เธอยังคงเหมือนเดิม
เดินเถอะ ก้าวทีละก้าว ก้าวเล็กๆก็ได้ ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอทำได้ดีที่สุดในครั้งแรกหลอก แต่เธอต้องโตได้แล้ว........
ฉันรู้สึกดีใจ ปนกับว่าฉันนี่โชคดีจริงๆ มีคนแวดล้อมที่ห่วงใย อาทร และสอนให้ฉันเติบโตด้วยตัวเอง
อย่างน้อยฉันก็คงไม่หลงทางไปกับตัวเองง่ายๆล่ะ
หน้าส่วนตัว
1355
