7 เมษายน 2548 02:01 น.
ผู้หญิงไร้เงา
แม้เธอมีสุขล้นฉันหม่นหมาง
การแยกทางไปจากลำบากเหมือน
แต่อย่างไรบอกกล่าวเฝ้าย้ำเตือน
ทั้งปีเดือนห่วงใยใจยังคอย
แถมรับรู้อยู่แล้วมิแคล้วว่า
การจากลาพาหรรษามิใช่น้อย
เพราะเธอชอบท่องเที่ยวเกี่ยวกะดอย
ฉันจึงยอมรอคอยไม่น้อยใจ
แต่อย่างไรระวังบ้างยามห่างฉัน
อย่าให้มีใครร่วมฝันอย่าหวั่นไหว
เพราะฉันขอเรื่องเดียวเกี่ยวกับใจ
อย่ามีใครชิดใกล้ให้แทนกัน
ส่วนเรื่องการห่างไกลไม่มาหา
ฉันไม่เคยจะว่าหรือเหหัน
เพราะรับรู้อยู่ในจิตนิจนิรันดร์
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันนั้นแน่นอน
7 เมษายน 2548 01:59 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ไม่เปลี่ยนผัน
ฤกษ์ ชัยพฤกษ์
ฉันรักเธอก็เคยบอกว่ารัก
เหมือนสลักมั่นคงลงแผ่นหิน
โลกทั้งโลกทั่วไปได้ยลยิน
ไม่เคยสิ้นรักแน่นแกนสกนธ์
แม้เพียงเสี้ยววินาทีไม่เคยเลือน
เคยย้ำเตือนทุกคราว่าฉันสน
มิเคยคิดเข็ดขามยามทุกข์ทน
ดวงกมลมอบให้เธอเสมอมา
ถึงห่างไกลใจจริงยิ่งแสนห่วง
กาลเลยล่วงลึกฝังยังห่วงหา
ทุกข์ระทมลุกลามยามไกลตา
อธิษฐานทุกคราพระคุ้มเธอ
หัวใจเราตรงกันไม่ผันเปลี่ยน
วันเดือนปีหมุนเวียนอยู่เสมอ
ยังมั่นคงกว่าสิ่งใดใฝ่บำเรอ
ทุกคืนวันฝันละเมอเพียงเดียวดาย...
ทั้งฉันเธอ
ผู้หญิงไร้เงา
แม้กาลผ่านเลยล่วงยังห่วงหา
ความรักชอบมอบทุกครามหาศาล
มีเธอนั้นแน่นหนักปักดวงมาน
ตลอดกาลไม่เปลี่ยนผันฉันมั่นใจ
แถมห่วงใยคราเธอห่างอ้างว้างยิ่ง
จากใจจริงดวงนี้ที่มอบให้
ด้วยกลัวเธอต้องเจอกับทุกข์ภัย
และอะไรอะไรให้กังวล
จึงสวดมนต์ภาวนาทุกคราห่าง
อย่ามีเรื่องใดสร้างความสับสน
ให้ชีวิตของเธอเจอเล่ห์กล
หรือวังวนอย่างใดในใจเลย
เพราะหัวใจเธอฉันตรงกันแน่
ด้วยรักแท้มอบให้ใจเฉลย
แม้กาลผ่านเพียงใดใจคุ้นเคย
แถมอยากเอ่ยอย่าได้เศร้าเฝ้าเดียวดาย
6 เมษายน 2548 00:57 น.
ผู้หญิงไร้เงา
ฉันรู้เธอไม่เคยรัก
แค่มาทายทักแล้วผ่าน
ฉันรู้ว่าในดวงมาน
เธอไม่ต้องการฉันเลย
ฉันรู้เธอไม่เคยสน
กมลเธอมองผ่านเฉย
ฉันรู้เธอนั้นเฉยเมย
แม้เธอจะเอ่ยห่วงใย
ฉันรู้เธอไม่ห่วงหา
วันนี้วันหน้าวันไหน
ฉันรู้เธอไม่มีใจ
แม้เศษเสี้ยวในใจเธอ
แต่รู้บ้างไหมใจนี้
มอบให้คนดีเสมอ
และอยากให้รู้นะเออ
ฉันรักเพียงเธอนิรันดร์
5 เมษายน 2548 12:20 น.
ผู้หญิงไร้เงา
วนเวียนว่ายวนจนล้า
แต่ใจนำพาชิดใกล้
ไม่เคยทิ้งห่างร้างไกล
เจ้าน้ำใสใสในตา
วนเวียนว่ายวนจนหวั่น
ว่าตัวเรานั้นหละหนา
จะต้องวังวนจนชา
ไม่ยอมจากลาสักที
วนเวียนว่ายวนจนเหนื่อย
แต่ใจกับเฉื่อยหลีกหนี
ยังอยู่วังวนจนมี
น้ำตาล้นปรี่ในใจ
วนเวียนว่ายวนจนเรา
ต้องแสนเงียบเหงาหวั่นไหว
แถมยังรับรู้หทัย
อยู่ในวังวนจนชิน
วนเวียนว่ายวนจนอยู่
ไม่อาจกลับสู่คืนถิ่น
เจ้าความสดใสได้ยิน
แต่ใจกลับสิ้นยินดี
วนเวียนว่ายวนจนฉัน
ไม่อาจเหหันหลีกหนี
ยอมจมวังวนชีวี
อย่างนี้เรื่อยไปใจยอม
หน้าส่วนตัว
994
Calendar
Lovers
6 คน เลิฟผู้หญิงไร้เงา
