17 กันยายน 2547 01:33 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
เช้าวันต่อมาและอีกหลายๆวัน อิงฟ้าก็ได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกกลุ่มหมอกลับและบรรดานักเรียนในโรงเรียนต่างพากันสงสัยว่า สาวน้อยที่สดใสอย่างอิงฟ้าจะเข้าไปอยู่ในกลุ่มของเด็กซ่าส์อย่างกลุ่มหมอกลับได้อย่างไร? แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากถามอิงฟ้าหรือคนอื่นๆในแก็งค์หมอกลับสักคน นับวันอิงฟ้าก็สนิดกับกลุ่มหมอกลับมากขึ้นเรื่อยๆคงเพราะด้วยความที่ว่าอิงฟ้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ดอยคอยเป็นห่วงอยู่เสมอนับตั้งแต่ตอนที่ดอยแบกอิงฟ้าไปส่งที่บ้านครั้งนั้นดอยก็คอยเป็นห่วงอิงฟ้าอยู่เสมอเพราะดอยรู้ว่าอิงฟ้าเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแค่ไหน เขาก็เลยคอยเป็นห่วงอิงฟ้าอยุ่เสมอๆ ในบ้างครั้งดอยก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อนๆในแก็งค์จึงพากันคิดว่าดอยคงชอบอิงฟ้าเข้าให้แล้ว อู๋เพื่อนที่สนิทที่สุดในแก็งค์ของดอยจึงเอ่ยปากถาม
"เฮ้ย..ดอย" อู๋เริ่มต้นการสนทนาแล้ว
"ไรว่ะ"
"ข้าถามไรเอ็งอย่างดิ แต่เอ็งต้องตอบกับข้าตรงๆนะโว้ย ในฐานะที่กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน"
"ถามไรว่ะ"
"ได้ไหมล่ะ"
"เออ.. ถามไรว่ามา -.-"
"มึงชอบอิงฟ้าหรอว่ะ"
ดอยอึ้ง และเงียบไปนานเป็นเวลาได้ประมาณ 15 นาที
"มึงจะทำไม"
"กูแค่อยากรู้ กูเห็นมึงพักนี้ดูมีความสุขตั้งแต่ที่อิงฟ้ามาอยู่ร่วมแก็งค์เราแล้ว พวกกูกับเพื่อนๆในแก็งค์ก็สังเกตเห็นอาการมึง ดูมึงสดใส ร่าเริงกว่าเมื่อก่อนโขเลยว่ะ พวกเราเลยสงสัยว่ามึงคงชอบอิงฟ้า"
"กูเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยหรอว่ะ" ดอยถาม
"เออ..ก็ไม่มากเท่าไหร่ แต่มึงดูมีรอยยิ้มมากกว่าเดิมว่ะ แค่นั้นเอง"
"อือ..คงงั้นมั้ง"
"เฮ้ย..แสดงว่ามึงชอบอิงฟ้ามันจริงดิ" อู๋แซวดอย
"ไอ่เฮี้ย..แม่ง มึงพูดดังทำหอกไรว่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" ดอยพูดกลบอาการเขินของตัวเอง
"555..ไอ่ดอยอายโว้ย 555..กูเกิดมาเพิ่งเคยเห็นครั้งนี้ครั้งแรกนี่แหละ 555 ย่ะฮู้" ดอยยิ่งอายหน้าแดงเข้าไปใหญ่
จากนั้นทุกคนในแก็งค์หมอกลับก็รู้ข่าวนี้ไปทั่วทั้งแก็งค์ แต่เรื่องนี้คนในโรงเรียนไม่มีใครรู้เลย เพราะดอยไม่อยากให้อิงฟ้าตกเป็นเป้าสายตาใครและอีกอย่างดอยก็อายเหมือนกัน มีเพียงอิงฟ้าเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่อง ดอยก็ไม่อยากให้อิงฟ้ารู้เรื่องเหมือนกัน เพราะดอยกลัวว่าเมื่ออิงฟ้ารู้เเล้วจะทำท่าเหินห่างไปจากดอย ดอยจึงกลัวว่าเหตการณ์นั้นจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
//////////////////////////////////////////////////////////
"เย้......................." เสียงอิงฟ้าดังมาจากสวนหลังอาคารที่เป็นแหล่งรวมพลแก็งค์หมอกลับ
"ในที่สุดมันก็มาถึงวันนี้นะ" อู๋พูดต่อ
"นั่นสิ อิงฟ้าดีใจจัง ในที่สุดพวกเราก็จบพร้อมกันไม่มีใครต้องซ่อมเลยสักคน"
"ถ้าเกิดแก็งค์เราไม่มีอิงฟ้า ป่านนี้คงนั่งซ่อมกันมือระวิงแล้ว" เพื่อนคนหนึ่งในแก็งค์พูด
"โถ่นายก็พูดเกินไป อิงฟ้าไม่ได้ทำไรสักหน่อย ทุกอย่างนะ มันเกิดขึ้นจากความตั้งใจของพวกนายทุกคนเองเหละ ไม่เกี่ยวกับอิงฟ้าสักหน่อย" อิงฟ้าแก้เขินที่เพื่อนๆยกย่องความดีให้อิงฟ้า
"ถ้าพวกเราไม่มีอิงฟ้าค่อยเข้านะ พวกเราก็ไม่มาถึงวันนี้หรอก"
"พูดเกินไป" อิงฟ้าอายหน้าแดง ยิ่งทำให้อิงฟ้าดูน่ารักขึ้นไปใหญ่
"เอ้าๆ ชมไปชมมาอยู่นั่นแหละ" ดอยบ่นขึ้นบ้างหลังจากเงียบไปนาน
"ดอนบ่นไรย่ะ เมื่อกี้เห็นนั่งเงียบ ดอยคิดไรอยู่นะ" อิงฟ้าถามดอย
"ไม่มีไรมากหรอก ฉันแค่คิดว่าหลังจากวันนี้ไป พวกเราคงไม่ได้มาเจอมาเห็นกันอีก พวกเราคงแยกกันไปคนละทิศคนละทาง แก็งค์หมอกลับคงต้องล่มสลายก็คราวนี้ ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอหน้าพวกแกอีก ฉันคิดถึงพวกแกว่ะ ฉันคิดถึงวีรกรรมที่พวกเราเคยสร้างร่วมกันมา คิดถึงเรื่องราวทั้งร้ายทั้งดีที่พวกเราทุกคนเคยเจอมาด้วยกัน คิดถึงวันที่พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน ฉันจำได้ไอ่กอล์ฟเอ็งคีบชิ้นเนื้อเดินแล้วสะดุดขาโต็ะล้มแล้วชิ้นหมูที่เอ็งถือมาก็กระเด็นไปติดหัวลุงหัวโล้นนั่นไม่ใช่หรอ" ดอยพูดไปหัวเราะไป แต่เขาก็กลั้นน้ำตาของลูกผู้ชายที่กำลังจะเอ่อล้นออกมา
"ฮือๆ เอ็งจำได้อยู่หรอว่ะ" กอล์ฟพูไปร้องไห้ไป เพื่อนทุกคนก็พากันร้องไห้ รวมถึงอิงฟ้าที่ร้องไห้เอาหน้าซบไหล่ดอยอยู่นั่น
"กูจำเรื่องของพวกมึงทุกคนได้เสมอ กูไม่เคยลืม กูถึงไม่อยากจากพวกมึงไป กูกลัวว่ากูจะคิดถึงพวกมึงจนทนไม่ได้ว่ะ"
"ดอยอิงฟ้าร้องไห้จนไหล่ดอยเปียกหมดเเล้วนะ อย่าพูดให้อิงฟ้าเศร้าได้ไหม" อิงฟ้าร้องไห้หนักไปอีก
"ยังไงพวกเราก็ต้องได้มาเจอกันอีกไม่ใช่หรอไงว่ะ" อู๋ท้วง
"มึงคิดว่ากูจะมาเจอพวกมึงได้อีกหรอไงว่ะ"
"ดอยจะไปไหน" อิงฟ้ารีบลุกมาปาดน้ำตาถามอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยเพื่อนๆในแก็งค์ก็หันมามองดอยเป็นตาเดียว
ดอยเงียบแล้วมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาเงียบนานมากๆ แล้วเอ่ยขึ้น
"แม่ฉันให้ฉันไปเรียนต่อที่อเมริกา" ดอยพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเป็นครั้งแรก หลังจากที่เขาอั้นมานาน
"ดอย ฮือๆๆ ดอยจะไปจริงหรอ ดอยหลอกให้พวกเราใจหายเล่นใช่ไหม ดอยอย่าพูดเล่นงี้สิ ดอยบอกพวกเราดิว่าดอยพูดเล่น ดอยไม่ได้ไปจริงๆใช่ไหม" อิงฟ้าตะโกนใส่ดอยด้วยความโกรธ น้อยใจ และเสียใจที่เพื่อนจะต้องจากไปในที่ๆแสนไกล
"เฮ้ยไอ่ดอยตอบมาดิว่ะ ไอ่ห่าแม่งมึงพูดเล่นทำพ่อมึงหรอ ไอ่ดอยมึงพูดออกมา" อู๋ตบะแตกลุกขึ้นตะโกนใส่ดอยอีกคน
"กู...กูไม่ได้โกหกพวกมึง กูไปจริงๆ" ดอยร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
"ดอย ฮือๆ ไม่ไปไม่ได้หรอ ดอยอยู่เรียนกับพวกเราที่นี่นะดอน" อิงฟ้าอ้อนวอนดอย พร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ไอ่ดอย ไอ่ห่า มึงจะทิ้งพวกกูหรอว่ะ ไอ่เหี้ย ไอ่สันดาน ฯลฯ" อู๋ชักคอเสื้อดอยออกมาชกเข้าที่หน้าดอยอยู่หลายหมัด เพื่อนๆแต่ละคนช่วนกันแยกออก แต่ก็ไม่สามารถแยกได้
"กูไม่รู้จะด่าอะไรมึงแล้ว" อู๋สบัดมือออกจากคอเสื้อดอย แล้วเดินออกไป อู๋เหลียวกับมาแล้วพูด
"ถ้ามึงตัดสินใจทิ้งพวกกู กูก็ขอให้มึงโชคดี วันที่มึงขึ้นเครื่องมึงค่อยติดต่อมาหากู เวลาอื่นมึงไม่ต้องโทรมากู กูไม่อยากมานั่งสั่งเสียกับมึง" อู๋เดินออกไป แล้วก็ไม่หันกลับมาอีก เพื่อนคนอื่นๆของดอยก็ทยอยเดินออกไปทีละคนๆ เหลือแต่อิงฟ้านั่งข้างดอย
"อิงฟ้าเธอไม่เดินไปเหมือนคนอื่นๆหรอ" ดอยถามอิงฟ้า
"อิงฟ้าเดินไปแน่ แต่ก่อนที่อิงฟ้าจะไป อิงฟ้าอยากจะให้ดอยยืนยันกับอิงฟ้าก่อนว่า ดอยจะไปจริงๆหรอ ดอยไม่คิดถึงพวกเราบ้างเลยหรอ" อิงฟ้าถามทั้งน้ำตา
"ฉันจะไปจริงๆ ฉันคิดถึงพวกเราเสมอ อิงฟ้าอย่าเข้าใจผิดสิ ฉันคิดถึงเพื่อนๆทุกคนเสมอมา และจะคิดถึงตลอดไป" ดอยพยายามอธิบาย
"แล้วทำไมต้องไป เมืองไทยมันเรียนไม่ได้หรอ ไปเมืองนอกมันดีตรงไหน มันก็ได้เรียนเหมือนกัน"
"ฉัน...........ไม่รู้" ดอยตอบเสียงเบา
"ดอยเธอรู้ไหมว่าพวกเรารักเธอมากแค่ไหน พวกเราไม่อยากให้เธอไปนะเธอก็น่าจะดูออก เธอทำกับพวกเราอย่างนี้ได้ไง เธอทำกับความรักที่พวกเรามีให้นายได้ไง ดอยเธอมีหัวใจบ้างไหม" อิงฟ้าพูดแล้ววิ่งออกไปพร้อมร้องไห้ เธอร้องไห้อย่างไม่สนใจใครไม่ว่าใครจะมองเธอเธอก็ไม่อาย เธอร้องไห้เสียใจที่เพื่อนจะจากเธอและคนในแก็งค์ไปไกล อิงฟ้ากลับบ้านปิดประตูขังตัวอยู่แต่ในห้อง
กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถืออิงฟ้าดังขึ้น อิงฟ้าเธอไม่ยอมรับสายเพราะเธอรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา คนนั้นคือ *ดอย*
15 กันยายน 2547 00:26 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
เมื่อช่วงเวลาปิดเทอมใกล้จะหมดลงทุกที ย่าเอื้อยก็รู้ตัวว่าสักเดี๋ยวหลานรักก็จะต้องกลับกรุงเทพ ย่าเอื้อยจึงทำทีเป็นล้มป่วย อยากให้อิงฟ้ามาอยู่ดูแลใกล้ๆ ซึ่งแม่และอิงฟ้าหลงกล อิงฟ้าจึงต้องรีบทำเรื่องย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่ มาอยู่กับย่าเอื้อยที่นี่ แม่อิงฟ้าก็ต้องกลับกรุงเทพเพื่อไปทำงานต่อ จึงฝากอิงฟ้าไว้กับย่าเอื้อยและน้าหล้าให้ช่วยดูแลอิงฟ้า
///////////////////////////////////////////////////
เมื่อเปิดเทอมมาถึง-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"สวัสดีค่ะนักเรียนห้อง 5/1 ทุกคนสู่ภาคเรียนที่ 2 ของปีการศึกษานี้นะค่ะ และในวันนี้ทางห้องเราก็ได้ต้อนรับนักเรียนใหม่ของห้องเราด้วย นักเรียนทุกคนค่ะ ปรบมือต้องรับเพื่อนใหม่ของเราหน่อย" อาจารย์ประจำชั้นได้กล่าวนำและผายมือไปทางประตูที่กำลังเปิดออก และมีร่างของเด้กสาวที่ผิวขาว รวบผมเรียบร้อยแต่งฟอร์มของโรงเรียนดูแล้วน่ารักมากๆ สังเกตได้จากสายตาของเพื่อนร่วมห้องที่เป็นผู้ชายคอยมองอยู่
"เอ้านักเรียนทุกคนเงียบได้แล้วจ๊ะ ให้เพื่อนเเนะนำตัวหน่อย"
"สวัสดีค่ะ เราชื่อ สุดธาทาน XXXXXXX (นามสกุลขออุบไว้นะ) เรียกเราเล่นๆว่า อิงฟ้าก็ได้นะ เรามาจากโรงเรียน XXX ที่กรุงเทพ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ" อิงฟ้าแนะนำตัว พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนประทับใจ
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเพื่อนๆร่วมห้องที่แสดงการต้อนรับให้อิงฟ้า
"สุดธาทาน เธอไปนั่งที่ที่ว่างตรงมุมห้องนั้นนะ เอ้นพวกเธอดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ อาจารย์ไปสอนก่อนนะ เงียบๆด้วยล่ะพวกเธอ" อาจาย์เดินออกห้องไปแล้ว
"เธอๆ เธอชื่ออิงฟ้าหรอ เราชื่อ ส้มนะ" ส้มเพื่อนคนแรกที่มาคุยกับอิงฟ้า
"เรากุ่ยจ๊ะ"
"เราเอ๋ย"
"เราเข้มนะ"
"ส่วนกระผม...นาย ดัง ฮะ " เพื่อนที่เเนะนำตัวกับอิงฟ้านี้เป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน มีทั้งชายและหญิง ในวันนั้นอิงฟ้าได้ไปกินข้าวกลางวันกับกลุ่มของส้ม และนั่งเรียนจนโรงเรียนเลิก
"อิงฟ้า ไปคาราโอเกะกันมะ เดี๋ยวพวกเราเลี้ยงเองไปป่ะ" เอ๋ยออกปากชวนอิงฟ้า
"อืม วันนี้ยังดีกว่าเราขอกลับบ้านไปดูแลย่าก่อนนะ ย่าเราป่วยนะ ต้องดูและ ไปนะ" อิงฟ้าบอกลาเพื่อนๆ แล้วเดินออกจากห้อง
"อิงฟ้าเอาไว้คราวหน้านะ" ดังตะโกนส่งท้าย
"จ้า" อิงฟ้าพูดได้แค่นี้แล้วเดินกลับออกมาจากโรงเรียน
เอ๊ะ...เอาไงดีปวดฉี่ง่ะ ไปห้องน้ำดีกว่า อิงฟ้าเดินเข้าห้องน้ำทางด้านข้างโรงเรียนอยู่ติดกับหลังอาคารเรียนที่อิงฟ้าเรียน โดนที่อิงฟ้าไม่รู้เลยว่าที่นั่นเป็นที่สุมหัว รวมพลของแก็งค์ หมอกลับ ที่ไม่ว่าจะเป็นใครในโรงเรียนก็ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้ ด้วยความที่อิงฟ้าไม่รู้จึงได้เข้าไป และเมื่ออิงฟ้าเสร็จกิจ จึงเดินออกมาล้างมือที่อ่าง และเหลือบไปเห็นสวนหลังอาคารสวยดี เป็นสีเขียวสดชื่นน่าไปจัง อิงฟ้าจึงเดินไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีกลุ่มของดอยอยู่ที่นั่น
"ว้าว..ไม่นึกเลยแฮะ ที่หลังอาคารจะมีที่ที่ร่มรื่นงี้อยู่ด้วย ไมส้มเขาไม่พามานะ" อิงฟ้ามองไปรอบๆและไปหยุดที่จุดๆหนึ่งซึ่งทำให้อิงฟ้าอึ้ง แทบพูดอะไรไม่ออก ภาพที่เห็นต่อหน้าอิงฟ้าคือ ชายคนที่เคยหัวเราะใส่เธอถึง 3 ครั้ง อยู่พร้อมกับเพื่อนๆ ที่ เคยเจอกันครั้งแรก ทุกคนในแก็งค์ต่างดูอิงฟ้าตาไม่กระพริบ ไม่ใช่เพราะทึ่งในความน่ารักของอิงฟ้าหรอก แต่อึ้งในอิงฟ้าที่พวกเขาเคยเจอตอนที่อิงฟ้าสะดุดล้ม แล้วพวกคนในแก็งค์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"ว้าว..น้องสาวคนนั้นนี่เอง ที่ล้มต่อหน้าพวกเรา 5555" ทุกคนช่วยกันหัวเราะยกเว้นดอย ที่จ้องอิงฟ้า เอาเป็นเอาตาย จนอิงฟ้าที่ตอนแรกประหม่าแต่ตอนนี้รู้สึกงงที่ดอยเอาแต่จ้องเธอ
"ตาบ้า นายจ้องอะไรฉัน" อิงฟ้าพูดออกมา ทุกคนที่หัวเราะหยุด แล้วหันไปมองที่ดอย
ดอยลุกเดินออกมา "น้องสาวนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ" ดอยพูดออกมา
"ฉันเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ ฉันเป็นนักเรียนที่นี่ ทำไมฉันจะมาในที่ที่เป็นบริเวณของโรงเรียนไม่ได้ล่ะ ในเมื่อสวนนี่ก็เป็นสมบัติของโรงเรียนเหมือนกัน" อิงฟ้าเถียง
"ฮ่าๆ เธอคงไม่รู้อะไรสินะ สวนนี่นะไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกเพราะเป็นทีที่พวกฉันอยู่แม้แต่อาจารย์ก็ไม่เข้ามายุ่ง รู้สึกว่าเธอจะเป็นคนแรกในรอบปีนะที่กล้าเข้ามาแถมเป็นผู้หญิงซะอีกมาในเวลานี้ด้วย 555 ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ" ดอยพูดเสร็จทุกคนก็หัวเราะออกมา ดอยเดินย่าง 3 ขุมเข้ามาใกล้อิงฟ้า อิงฟ้าถอยกรู จนสะดุดก้อนหินที่โผล่มาจากดินล้มลง ดอยรีบเข้าไปประคอง ดอยเห็นมีเลือดออกที่เท้าซิบๆจึงเอาผ้าเช็ดหน้าที่อิงฟ้าเคยใช้ซับเลือดให้ตนมาซับเลือดให้อิงฟ้า
"เอ๊ะ นายยังเก็บผ้าเช็ดหน้าฉันอยู่หรอ" อิงฟ้าถามด้วยความสงสัย
"ทำไมล่ะ ฉันกะว่าจะหาเจ้าของส่งคืนอยู่เหมือนกัน ไม่นึกว่าจะหาได้ง่ายขนาดนี้" ดอยนั่งซับเลือดให้อิงฟ้าจนเลือดหยุดไหล
"ขอบใจนะ ฉันกลับบ้านล่ะ เดี่ยวย่าเป็นห่วง" อิงฟ้าบอกดอย
"เธอเดินกลับไหวหรอ ขาเธอยังเจ็บนะ" ดอยเป็นห่วง
"สบายมาก อีกอย่างฉันไม่ใช่เด็กนะ" อิงฟ้าเถียงแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่ไม่สำเร็จ อิงฟ้าล้มลงไปอีกครั้ง
"โอ้ย"
"บอกแล้วเธอเดินไม่ไหวหรอก เด็กหนอเด็ก" ดอยบ่น
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ อีกอย่างถ้าฉันรอให้เเผลหายฉันก็ไม่ได้กลับพอดี ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวย่าที่ไม่สบายจะอาการหนักขึ้นอีก" อิงฟ้าต่อว่าให้ดอย
"ย่าเธอไม่สบายหรอ มาเดี๋ยวฉันช่วยเธอเองเด็กน้อง" ดอยอุ้มอิงฟ้ามาแบกบนหลังแล้วพาเดินไป
"นายจะทำไรนะ ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยๆๆ" อิงฟ้าทุบตีดอยอย่างเเรง แต่ดอยก็ไม่ยอมปล่อยอิงฟ้าลง
"เธออยากเท้าอักเสบเดินไม่ได้เลยหรือไง ฉันจะช่วยเธอไปส่งบ้าน ฉันไม่พาเธอไปขายหรอกน่า เด็กอย่างนี้ใครจะซื้อฮ่ะ" ดอยพูดพร้อมเสียงดังใส่อิงฟ้า อิงฟ้ากลัวจึงเงียบ
"เฮ้ยพวกเอ็งกลับบ้านก่อนเลยนะเว้ย เดี่ยวฉันอุ้มเด็กไปส่งบ้านก่อน" ดอยบอกเพื่อน เพื่อนก็หัวเราะเเล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
พอเดินมาได้ครึ่งทางดอยก็ถามทางบ้านอิงฟ้า อิงฟ้าก็คอยบอกทางเป็นระยะๆ ในที่สุดอิงฟ้าก็ได้ตักสินใจถามดอย
"นาย"
"ไม"
"ทำไมนายถึงเรียกฉันว่าเด็กจังนะ"
"ก็เธอเด็กจิงนิ นักเรียนใหม่ทุกคนส่วนมากจะเป็น ม.1 กับ ม.4 ทั้งนั้น"
"งั้นนายก็ม.6 แล้วสิ"
"บ้าหรอ ฉัน ม.5นะเฟ้ย"
"หาาาาาาาาาาาาาาาาาา "
"เฮ้ย หาไรหนักหนาเนี่ย"
"ก็นายอยู่ ม.5 นี่"
"แล้วไม"
"ขอบอกฉันก็ ม.5 ห้อง 1 "
"เฮ้ย เธอเนี่ย นะ ม.5"
"ใช่ เพราะฉะนั้น ห้ามเรียกฉันว่าเด็ก"
"ยัยเฟอะก็ได้"
"เฮ้ย ฉันมีชื่อนะ"
"ชื่อไรล่ะ"
"อิงฟ้า"
"ดอย"
"ดอยก็สวยดี ฉันตื่นมามองไปที่หน้าต่างก็เห็นดอยทุกเช้าเลย ว่าเเต่ นายพูดว่าดอยไมหรอ"
"ฉันชื่อ ดอย"
"เอ๊ะ ดอย หรอ ดีดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"เออ เหมือนกันยัยเฟอะ"
"ไหนบอกว่าจะเรียกชื่อไง"
"ฉันไม่ได้พูดสักคำ"
"นี่นาย........"
ทั้งอิงฟ้า และดอย ก้ได้เถียงกันไปตลอดทาง จนถึงบ้านอิงฟ้า
"ดอย ขอบใจนะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไร้ เข้าบ้านไป มืดเเล้ว อันตราย"
"กลับดีๆล่ะ อย่ามีเรื่องอีกนะ เดี่ยวเรียนไม่จบ อิอิ" อิงฟ้าพูดจบก็รีบปิดประตูวิ่งเข้าบ้านไป
"นี่เธอ..." ดอยพูดได้แค่นั้น แล้วดอยก็เดินกลับบ้าน พร้อมกับหัวเราะ เเละยิ้มไปตลอดทาง
////////////////////////////////////////////////////////
8 กันยายน 2547 17:49 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
เช้าวันเสาร์..............ในช่วงปิดเทอม
"ว้าว.+.+.หมอกบนดอยสวยจัง เฮ้อ*.*เมื่อไหร่ที่กรุงเทพจะมีหมอกกะเขาบ้างนะ" เสียงบ่นจากสาวน้อยวัย 16 ปีชาวกรุงเทพ ผุ้ซึ่งไม่เคยมาเที่ยวทางเหนือเลยแม้ว่าย่าของเธอจะเป็นคนเหนือก็ตามเหอะ
"รอนานหน่อยนะ ถ้าอยากเห็นหมอกตอนเช้าทุกวันละก้อมาอยู่เชียงใหม่กับย่าเอื้อยไหมล่ะ" แม่ของเด็กสาววัย 16 ที่บ่นเมื่อสักครู่
"อุ้ย....คุณแม่มาเมื่อไหร่ค่ะเนี่ย อิงฟ้าตกใจหมด" อิงฟ้าชื่อของเด็กสาวคนนั้นนี่เอง
"มาตั้งแต่ตอนที่ได้ยินลูกสาวแม่บ่นเหละ"
"อิงฟ้าไม่ได้บ่น แค่มาคุยกับหมอกดอยแค่นั้นเอง"
"อืม ไหนๆหมอกดอยมันคุยกับลูกว่าไงบ้างจ๊ะ"
"แม่มาคุยด้วยกันสิ"
แล้วเสียงหัวเราะของ 2 แม่ลูกก็เริ่มขึ้น แม่ลูก 2 คนนี้เป็นครอบครัวที่รักกันมาก ไม่อาจเรียกว่าครอบครัวสิ เพราะขาดพ่อพ่ออิงฟ้าไปไหนนะหรอ เขาตายในหน้าที่ พ่ออิงฟ้าเป็นตำรวจโดนยิงตายในหน้าที่ อิงฟ้าและแม่ก็ขาดเสาหลักของครอบครัวแต่นั้นมา
/////////////////////////////////////////////////////
"เฮ้ย..ไอ่เหี้ย แม่งมึงอยากโดนมากใช่ไหม มึงอยากตายมากใช่ป่ะ ได้เดี๋ยวกูสมทบให้มึงเอง" คำพูดอาจไม่เพราะหูนัก (แต่เชื่อสิ คุณก็พูดประโยคนี้มากกว่า 5 ครั้งต่อวัน) ของชายหนุ่มอายุ 17 ที่กำลังซ่าส์ เขาชื่อ_ดอย_ เขาเป็นคนที่น่ากลัวพอตัวใครก็ไม่กล้าแหยมเขาเพราะเขานะ โหด ใครๆก็รู้จักเขา ในฉายา...ฮ่อมดอย
คำพูดที่ดอยพูดไปเมื่อกี้คุณเองก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันคงไม่ต้องอธิบายมากนัก
"ไอ่ดอยไปเหอะ แค่นี้มันก็ก็หยอดไป 5 วันแล้ว" เสียง อู๋ เพื่อนในแก็งค์เดียวกับดอย แก็งค์ชื่อ หมอกลับ หมายถึงสายหมอกที่ลับและบดบังพวกเขา ดังเช่นพวกเขาเป็นคนในที่ลับ ไม่ชอบปรากฎกาย เป็นกลุ่มคนที่ลึกลับ
"ไปโว้ย" ไม่ต้องถาม นี่เสียงดอยมัน
เมื่อคนในแก็งค์เดินออกจากจุดเกิดเหตุแล้ว นำหน้าด้วยดอย เดินออกมาจนจะถึงมุมตึก ทันใดนั้น ดอยเเละเพื่อนในเเก็งค์หมอกลับ ก็ตกใจกับภาพที่เป็นเบื้องหน้า และทุกคนก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่อายใคร
ภาพที่เห็นตรงหน้านะหรอ เป็นภาพของเด็กเทพคนหนึ่งที่สะดุดก้อนหินล้มลงต่อหน้าพวกแก็งค์หมอกลับ เด็กคนนั้นก็คือ อิงฟ้า
พอดอยเห็นอิงฟ้า ดอยก็หัวเราะไม่หยุด จนอิงฟ้ารู้สึกโกรธ และอายที่เห็นตนล้มแทนที่จะช่วยเหลือ แต่กลับมาหัวเราะเยาะใส่
"นี่จะหัวเราะอีกนานไหม ถ้าไม่ช่วยก็ช่วยกรุณาเดินไปไกลๆ" เสียงบ่นอีกแล้วจากปากสาวน้อยของเรา
"โอ๋ๆ จะโกรธไปไมจ๊ะน้อง มาเดี๋ยวช่วย" ดอยก้มลงช่วยเก็บของ แต่เขาก็ยังหัวเราะไปด้วย เพื่อนๆในแก็งค์ก็ช่วยพร้อมหัวเราะไปอีก
"อ่ะ เสร็ดล่ะ น้องสาว คราวหลังเดินดีๆนะล้มอีก คราวนี้ไม่มีใครช่วยนะจ๊ะ 555" ดอยเปล่งเสียงหัวเราะอีกครั้ง พร้อมเดินจากไปกับเพื่อนในแก็งค์
*อีตาบ้า อย่าให้ฉันเจออีกนะ ไม่งั้นจะแกล้งให้เค็ดเลย* เสียงลำพึงในใจของอิงฟ้า ////////////////////////////////////////////////////
"แม่ซื้อของครบยังจ๊ะ เดี๋ยวอิงฟ้ามานะ ขอไปห้องน้ำแปป"
"เหลือผ้าพันแผลนะ"
"เดี๋ยวอิงฟ้าไปซื้อมาให้นะ แม่รอนี่ก่อน อิงฟ้าไปห้องน้ำเดี๋ยวแวะซื้อมานะ แม่รอก่อนนะ"
แล้วอิงฟ้าก็วิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จนเกือบชนกับ ดอยที่กำลังออกจากห้องน้ำ
"เฮ้ย..นี่มันน้องสาวคนนั้นนี้ จะรีบวิ่งไปไหนจ๊ะเดี๋ยวล้มนะ 555" แล้วดอยก็เดินจากไป ทิ้งให้อิงฟ้ายืนขุ่นอยู่ตรงนั้น แล้วอิงฟ้าก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป
*อีตาบ้าคนนั้นอีกแล้ว* อิงฟ้าบ่นในใจ
"เฮ้อ..ไปซื้อผ้าพันแผลดีกว่า ชักช้าเดี๋ยวแม่รอแย่เลย" อิงฟ้าเดินปซื้อผ้าพันแผลมา 6 ชุด เดินจะไปหาแม่ที่นั่งรออยู่ เผอิญเจอกับดอยที่โดนรุมอยู่ เพราะวันนี้ดอยมาคนเดียว จึงถูกกลุ่มอื่นรุมเพราะเห็นดอยมาคนเดียว ถ้าเขามากับพวกคงไม่ถูกรุมขนาดนี้หรอก เขาถูกรุมในระดับ 11:1 ไม่ต้องพูดถึงเลยดอยและแน่งานนี้
"ไหนว่ะ ฮ่อมดอย 555ก็แค่ลูกหมาตัวหนึ่งนึกว่าจะแน่" คนหนึ่งในกลุ่มที่รุมดอย
"มาดิ มึงลุกดิ นอนอยู่ทำไมว่ะ ไอ่ลูกเจี๊ยบเอ้ย"
"555+555+555+555+555+555+555+555+555+555+555"เสียงหัวเราะของ 11 คนในกลุ่มที่รุมดอย
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ที่ทำให้ 11 คนรวมถึงดอยต้องเหลียวหันไปมอง
"ไอ่พวกสวะ พวกแกก็เป็นหมาตัวหนึ่งเหมือนกัน พวกแกเป็นพวกหมาหมู่ที่รุมทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ที่พวกแกรุมนี่หมายความว่าไง พวกแกคงสู้เขาไม่ได้สิท่าถึงได้พาคนมาถึง 11 คนมารุมคนคนเดียว หน้าไม่อาย ไม่อายฟ้าดินมั่งหรอไง" เสียงอิงฟ้าที่ระเบิดเสียงเปร่งออกมาอยากน่ากลัว
"น้องสาว น้องเป็นใครนะ อย่าายุ่งเรื่องของพวกเราดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าพวกพี่ไม่เตือน" 1ใน11คนพูด
"เธอ ยัยเฟอะ หลบไปอย่ามายุ่งเดี๋ยวได้ซวยไปกับฉันหรอก รีบหนีบไปดิ" ดอยพูด แม้ว่าเขาจะเคยหัวเราะใส่อิงฟ้ายังไง แต่เขาก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมา
"ตาบ้าเอ้ย ฉันอุตส่าห์มาช่วย ยังมาพูดงี้อีก นายเงียบไปเลย"
"น้องสาวพี่เตือนเป็นครั้งสุดท้านนะ ...............อย่ามายุ่ง..............." เสียงของ ทัด หัวหน้ากลุ่ม 11 คน ที่ตะโกนดังใส่อิงฟ้า โดยเฉพาะเน้นย้ำคำสุดท้าย
อิงฟ้าสะดุ้ง แต่ก็เก็บอาการ
"พวกนายเหละที่ต้องไป นายรู้ไหมฉันเป็นใคร ฉันเป็นน้องของตาบ้าที่พวกนายกำลังรุมอยู่ และปู่กับอาของพวกเราเป็นนายทหานรกับตำรวจระดับบิ๊กอยู่ที่เชียงใหม่ พวกนายอยากจะมีอนาคตอยู่อีกไหม ถ้าอยากมีไปซะ ไม่งั้นฉันโทรหาปู่กับอาแน่" อิงฟ้าพูกขู่กลุ่ม 11 คนนั้น
"เฮ้ย..ไปโว้ย ฝากไว้ก่อนนะมึงไอ่ดอย" ทัดพูดเสร็ดก็วิ่งไปกับพวกและหายลับไป
"ยัยเฟอะมาเกี่ยวด้วยทำไม พวกมันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ สักวันมันต้องเอาคืน หาเรื่องจริงๆเธอนี่" ดอยมักพูดห่ามงี้เสมอๆ
"นี่ตาบ้า ฉันมาช่วยนายไว้แท้ๆคำขอบคุณสักคำก็ไม่มี รู้งี้ปล่อยให้โดนรุมตายไปซะก็ดีหรอก" อิงฟ้ารีบทวงบุญคุณ แล้วต่างคนต่างเงียบไป
"เอ่อ..ขอบใจนะที่มาช่วย" ดอยตัดสินใจพูด
"ก็แค่เนี๊ย...มะเดี๋ยวดูให้แผลเป็นไงบ้าง" อิงฟ้ารีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้ดอย
"โอ้ย...จะฆ่ากันหรือไง เจ็บนะ"
"เจ็บก็อยู่นิ่งๆสิ ใครบอกให้นายไปเป็นศัตรูกับคนอื่นละ นายทำตัวเองทั้งนั้น เพราะฉะนั้นนายก็ต้องได้รับผลกรรมที่นายก่อ" อิงฟ้าพูดไป เช็ดเลือดไป
"เธอนี่พูดเหมือนแม่เราเลยแฮะ"
"จริงสิ แม่"
"โอ้ย...เธอเป็นไรแน่ไมต้องมาตะโกนใส่หูฉันด้วย แล้วเรียกแม่ทำไม" ดอยบ่น
"ฉันออกมาซื้อของให้แม่ ฉันออกมานานแล้ว ฉันต้องไปล่ะน่ะ"
"อ้าว แม่นางฟ้าจะไปแล้วเรอะ"
"นี่ยังไงกันเนี่ยเดี๋ยวเรียกยัยเฟอะ เดี๋ยวเรียกนางฟ้า มานี่ฉันทำแผลให้ก่อนแล้วฉันจะไป" อิงฟ้าเอาผ้าพันแผลพันแผลให้ดอย แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองประกบซับเลือดบริเวณหัวให้ดอย
"ฉันไปนะ บาย หวังว่าคงไม่เจอกันอีก" อิงฟ้าบอกลาแล้วจากไป พร้อมกับลืมผ้าเช็ดหน้าไว้ที่ดอย เดินออกไปเหมือนนางเอกในนิยาย แต่แล้วต้องตกม้าตายเพราะสะดุดไม้ที่วางหล่นอยู่ตรงนั้น ดอยหัวเราะและอิงฟ้าหันมองมาค้อนใส่ดอยแล้วเดินออกไป
ดอยยืนขึ้นพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าในมือ พร้อมกับรอยยิ้มที่น้อยคนจะได้เห็นมัน แต่ในวันนี้ดอยยิ้มออกมาเพราะท่าท่าเปิ่นๆของอิงฟ้า
"ตายล่ะหว่า..ลืมถามชื่อ โถ่เอ้ย ไอ่ดอยเอ็งลืมได้ไงว่ะ เฮ้อ จะมีโอกาศได้เจออีกไหมเนี่ย" ดอยบ่นเเละเดินจากไปอีกทาง
"แม่ค่ะอิงฟ้ามาแล้ว ขอโทดนะค่ะที่อิงฟ้ามาช้าไปหน่อยพอดีว่า เอ่อ อ๋อของหมดนะค่ะ อิงฟ้าเลยเดินไปอีกร้านมันไกลก็เลยช้านะ" อิงฟ้าพยายามโกหกแม่
"แน่นะ แม่ว่าลูกโกหกแม่แน่ๆเลย ใช่ไหมจ๊ะบอกแม่มาดีกว่า เกินอะไรขึ้น ฮึ" แม่คาดคั้นความจริงจากอิงฟ้า อิงฟ้าเลยยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง
"โถ่ เด็กหนุ่มคนนั้นบาดเจ็บมากไหมล่ะ แล้วเราช่วยอะไรเขาบ้างนอกจากไปเป็นนางเอกช่วยเขานะฮ่ะ" แม่เเซว
"ก็แค่ทำแผลนะ ก็ผ้าพันแผลที่อิงฟ้าซื้อมานั่นเหละ แล้วก็ผ้าเช็ดหน้านะ แต่..เอ๊ะ ผ้าเช็ดหน้าอิงฟ้าอยู่ไหนแล้วล่ะ ว้า แย่เลยสงสัยคงอยู่กับตาบ้านั่นแน่ๆ"
"แนะไปว่าเขาอีก ไม่เป็นไรหรอกแค่ผ้าเช็ดหน้าเดี๋ยวเราไปซื้อใหม่ก็ได้นี่จ๊ะ"
"ก็อิงฟ้าชอบผ้าผืนนั้นมากนี่ค่ะ ถ้าอิงฟ้าเจออีกรอบ อิงฟ้าจะทวงคืน" อิงฟ้าทำหน้างอ
"ฮึฮึ เด็กน้อย แปะ แม่จะพาไปซื้อผืนใหม่กันนะ"
"ขอบคุณค่ะ" อิงฟ้ายิ้มขึ้นมาทันควัน
++รอตอน 2 นะค่ะ++
17 มิถุนายน 2547 23:09 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
ในวันที่ฟ้าสดใส
" เฮ้อ! ในที่สุดก็เปิดเทอมซะที วันนี้จะมีไรมันๆป่ะเนี้ย " นี่คือคำสบถของเด็กนร.ใหม่ทั่วไปในรร.ชายหญิง
ฉันชื่อ ยูจัง ชื่อออกจะญี่ปุ่นหน่อยนะ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทย พบรักและแต่งงานมี ยูจัง ก็คือเรา ฉันมาเรียนรร.นี้ชั้น ม.4
" เธอๆ เธอมาจากที่ไหนหรอ "
" เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ป่ะ เราไม่เคยเห็นเธอเลย " เด็กสาวในห้องเดียวกันที่เป็น นร. เก่าถามขึ้น
" เรามาจากรร.XX (ไม่ขอเอ่ยชื่อ) รร.หญิงล้วนนะ เราเพิ่งย้ายมาใหม่ "
" หรอ หวัดดีนะ เราชื่อ ปิ๊ก เธอล่ะ "
" เรา ยู ยินดีเช่นกัน " หน้าตาบ่งบอกความเย็นชา อันเนื่องมาจากการที่ไม่อยากเข้ารร.นี้เท่าไหร่เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย
" นี่เธอยูหรอ เรา อี๊ นะ และนี่ ไหมแก้ว กาลและยายบิ๋ว " อี๊แนะนำเพื่อนๆให้ เรา รู้จังทีละคน
" หวัดดีจ๊ะ " ทุกคนต่างอัธยาศัยดี เปล่าเสียงมาทักทาย ยูจัง พร้อมๆกัน
' อืมคนที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ' เราคิดอยู่ในใจและเราก็เริ่มยิ้มและพูดคุยกับทุกคน
" ยูเธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นป่ะ " ด้วยความอยากรู้ปิ๊กจึงถามขึ้น
" อืม... ใช่ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น "
" จริงหรอ " ทุกคนแหกปากร้องซะเพื่อนคนอื่นหันมามองด้วยความตกใจ
" จ...จริง ดังจัง ว่าแต่เธอรู้ได้ไง "
" แหมทำไมไม่รู้ก็หน้าตาเธอก็ออกไปญี่ปู๊น..ญี่ปุ่น จริงนะ " ไหมแก้วตอบแทน เหมือนจะรู้ใจว่าปิ๊กจะพูดอะไร
จะไม่ให้เขารู้ได้ไงละ ก็หน้าตาฉันก็ออกไปญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่นี่
" เธอเคยไปญี่ปุ่นป่ะ , ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง , ดาราญี่ปุ่นน่ารักนะ , ยูเคยเห็นป่ะ , งั้นพวกเราก็ต้องเรียกเธอว่ายูจังสินะ , ได้ไหม , น่ารักจังยูจังอยากเรียกตัวเองว่ากาลจังบ้าง , ยูจังมีแฟนยัง , ยูจังมีคนมาจีบไหม ฯลฯ
และอีกหลายๆคำถามที่ถาถมเข้ามา ฉันแทบตอบไม่ทันแนะ จนในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึง
' เย้สวรรค์มาโปรด ' นี่คือคำพูดที่อยากจะตะโกนออกไป ในที่สุดก็หลุดพ้นจากฝูงนักข่าว ประจำสำนักพิมพ์
" เฮ้อ ! กว่าจะตอบคำถามหมด เมื่อยปากจัง " ฉันพูดได้แค่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านหนังสือ .หย่อนจัย. เป็นร้านที่ดูทันสมัยน่ารัก
แต่ว่าภายในถูกตบแต่งไปด้วยความเรียบง่าย และมีหนังสือเก่าใหม่ปะปนกันไป ฉันเริ่มชอบละสิ
จากนั้นมาฉันเริ่มจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ทั้งมาซื้อกลับบ้าน และนั่งอ่านประจำจนรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เค้าชื่อ เคน
เคนอายุมากกว่าฉัน 5 ปี แปลกนะที่คนหนุ่ม อย่างนี้จะมาทำงานที่แทบจะไม่มีรายได้เลย ฉันเคยถามพี่เคนนะ
แล้วคำตอบก็คือ .พี่สุขใจที่พี่ได้ทำ. นี่คงเป็นคำตอบของคนที่รวย มีฐานะสินะ
ทุกวันฉันจะมาคุยกับพี่เขาตลอดเลย เราจะคุยเรื่องเพื่อนทีรร. เรื่องแฟนเก่าของเราทั้ง 2 ทุกเรื่องที่เรามีเวลาคุยกัน ฉันจะนั่งคุยกับพี่เขาจนร้านปิดตอน 2 ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน
บางวันพี่เขาก็จะมาส่งเราที่บ้านเหมือนกัน เราสนิดกันเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง ฉันเจอเขาที่ร้านขายของหน้ารร. ถึงรู้ว่าพี่เขามารอเราอยู่พี่เขามาถามเราว่า
" ยู ตอนนี้ยูคบใครอยู่ไหม "
" เปล่าพี่ถามไมหรอ " ด้วยความแปลกใจและงงกับคำพูด
" ก็คือ..........เอ่อ.........คือว่า........."
" พี่เป็นไร พูดมาสิ " ฉันยิ่งงงใหญ่
" ยูคบกับพี่ได้ไหม ถ้ายูยังไม่มีใคร "
" หา............" ฉันอึ้ง และตะลึงมาก ทั้งๆที่ฉันกับพี่เคนเรารู้จักสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องมากกว่า ฉันยืนเงียบอยู่เป็นนาน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง
เขาเป็นชายที่ขาว สูงใช้ได้ และเขากำลังมองมา ' ใครนะ ' ฉันคิดอยู่ในใจ จนลืมพี่เคน
" ยูจังว่าไง คบกับพี่ได้ไหม "
ทำไมต้องมาถามเรานะ ทั้งๆที่พี่เคนเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี และฐานะดีอีกต่างหาก ทำไมไม่เลือกคนที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเรานะ แต่เราก็นิ่งเงียบ จน
" ยู พี่จะไม่คาดคั้นยูนะ พี่จะรอคำตอบที่ร้านนะ ทุกวัน ทุกคืน พี่จะรอคำตอบจากยู ไม่ว่ายูจะตอบรับ หรือปฎิเสธ " พี่เคนเดินไปแล้ว
' ทำไมเราไม่ตอบไปนะ ไม่สิ เราไม่รู้ว่าเรารักพี่เคนหรือเปล่า รัก...ไม่รัก ไม่รู้ฉันไม่รู้ ' เสียงจากใจฉันมันเปล่งออกมา แทบจะระเบิด
.................แต่ สายตาฉันยังไม่ลับจากชายคนนั้นที่มองมา ซึ่งในตอนนี้เขาก็มองอยู่ ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด อยากจะเห็นหน้าเขาจัง ฉันเลยเดินเข้าไกลๆ
เพื่อที่ได้จะเห็นหน้าเขา ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าที่จะเดินเข้าไป ในตอนนั้นมันเหมือนสติล่องลอย ขามันเดินไปเอง และฉันก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ
เขา เป็นผู้ชายที่ขาว สูง จริงๆด้วย และอีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ เขาหน้าตาดีมากๆ เอ.......ฉันเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนนะ จำไม่ได้ไม่รู้สิ แต่เขาก็เดินไปแล้ว
ทิ้งให้ฉันคิดอยู่คนเดียวว่าเขาเป็นใคร....................?
17 มิถุนายน 2547 23:09 น.
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
ในวันที่ฟ้าสดใส
" เฮ้อ! ในที่สุดก็เปิดเทอมซะที วันนี้จะมีไรมันๆป่ะเนี้ย " นี่คือคำสบถของเด็กนร.ใหม่ทั่วไปในรร.ชายหญิง
ฉันชื่อ ยูจัง ชื่อออกจะญี่ปุ่นหน่อยนะ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น แม่เป็นคนไทย พบรักและแต่งงานมี ยูจัง ก็คือเรา ฉันมาเรียนรร.นี้ชั้น ม.4
" เธอๆ เธอมาจากที่ไหนหรอ "
" เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ป่ะ เราไม่เคยเห็นเธอเลย " เด็กสาวในห้องเดียวกันที่เป็น นร. เก่าถามขึ้น
" เรามาจากรร.XX (ไม่ขอเอ่ยชื่อ) รร.หญิงล้วนนะ เราเพิ่งย้ายมาใหม่ "
" หรอ หวัดดีนะ เราชื่อ ปิ๊ก เธอล่ะ "
" เรา ยู ยินดีเช่นกัน " หน้าตาบ่งบอกความเย็นชา อันเนื่องมาจากการที่ไม่อยากเข้ารร.นี้เท่าไหร่เพราะเราไม่มีเพื่อนเลย
" นี่เธอยูหรอ เรา อี๊ นะ และนี่ ไหมแก้ว กาลและยายบิ๋ว " อี๊แนะนำเพื่อนๆให้ เรา รู้จังทีละคน
" หวัดดีจ๊ะ " ทุกคนต่างอัธยาศัยดี เปล่าเสียงมาทักทาย ยูจัง พร้อมๆกัน
' อืมคนที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ' เราคิดอยู่ในใจและเราก็เริ่มยิ้มและพูดคุยกับทุกคน
" ยูเธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นป่ะ " ด้วยความอยากรู้ปิ๊กจึงถามขึ้น
" อืม... ใช่ พ่อเราเป็นคนญี่ปุ่น "
" จริงหรอ " ทุกคนแหกปากร้องซะเพื่อนคนอื่นหันมามองด้วยความตกใจ
" จ...จริง ดังจัง ว่าแต่เธอรู้ได้ไง "
" แหมทำไมไม่รู้ก็หน้าตาเธอก็ออกไปญี่ปู๊น..ญี่ปุ่น จริงนะ " ไหมแก้วตอบแทน เหมือนจะรู้ใจว่าปิ๊กจะพูดอะไร
จะไม่ให้เขารู้ได้ไงละ ก็หน้าตาฉันก็ออกไปญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่นี่
" เธอเคยไปญี่ปุ่นป่ะ , ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง , ดาราญี่ปุ่นน่ารักนะ , ยูเคยเห็นป่ะ , งั้นพวกเราก็ต้องเรียกเธอว่ายูจังสินะ , ได้ไหม , น่ารักจังยูจังอยากเรียกตัวเองว่ากาลจังบ้าง , ยูจังมีแฟนยัง , ยูจังมีคนมาจีบไหม ฯลฯ
และอีกหลายๆคำถามที่ถาถมเข้ามา ฉันแทบตอบไม่ทันแนะ จนในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึง
' เย้สวรรค์มาโปรด ' นี่คือคำพูดที่อยากจะตะโกนออกไป ในที่สุดก็หลุดพ้นจากฝูงนักข่าว ประจำสำนักพิมพ์
" เฮ้อ ! กว่าจะตอบคำถามหมด เมื่อยปากจัง " ฉันพูดได้แค่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านหนังสือ .หย่อนจัย. เป็นร้านที่ดูทันสมัยน่ารัก
แต่ว่าภายในถูกตบแต่งไปด้วยความเรียบง่าย และมีหนังสือเก่าใหม่ปะปนกันไป ฉันเริ่มชอบละสิ
จากนั้นมาฉันเริ่มจะเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ทั้งมาซื้อกลับบ้าน และนั่งอ่านประจำจนรู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เค้าชื่อ เคน
เคนอายุมากกว่าฉัน 5 ปี แปลกนะที่คนหนุ่ม อย่างนี้จะมาทำงานที่แทบจะไม่มีรายได้เลย ฉันเคยถามพี่เคนนะ
แล้วคำตอบก็คือ .พี่สุขใจที่พี่ได้ทำ. นี่คงเป็นคำตอบของคนที่รวย มีฐานะสินะ
ทุกวันฉันจะมาคุยกับพี่เขาตลอดเลย เราจะคุยเรื่องเพื่อนทีรร. เรื่องแฟนเก่าของเราทั้ง 2 ทุกเรื่องที่เรามีเวลาคุยกัน ฉันจะนั่งคุยกับพี่เขาจนร้านปิดตอน 2 ทุ่ม ถึงจะกลับบ้าน
บางวันพี่เขาก็จะมาส่งเราที่บ้านเหมือนกัน เราสนิดกันเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง ฉันเจอเขาที่ร้านขายของหน้ารร. ถึงรู้ว่าพี่เขามารอเราอยู่พี่เขามาถามเราว่า
" ยู ตอนนี้ยูคบใครอยู่ไหม "
" เปล่าพี่ถามไมหรอ " ด้วยความแปลกใจและงงกับคำพูด
" ก็คือ..........เอ่อ.........คือว่า........."
" พี่เป็นไร พูดมาสิ " ฉันยิ่งงงใหญ่
" ยูคบกับพี่ได้ไหม ถ้ายูยังไม่มีใคร "
" หา............" ฉันอึ้ง และตะลึงมาก ทั้งๆที่ฉันกับพี่เคนเรารู้จักสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องมากกว่า ฉันยืนเงียบอยู่เป็นนาน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง
เขาเป็นชายที่ขาว สูงใช้ได้ และเขากำลังมองมา ' ใครนะ ' ฉันคิดอยู่ในใจ จนลืมพี่เคน
" ยูจังว่าไง คบกับพี่ได้ไหม "
ทำไมต้องมาถามเรานะ ทั้งๆที่พี่เคนเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี และฐานะดีอีกต่างหาก ทำไมไม่เลือกคนที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเรานะ แต่เราก็นิ่งเงียบ จน
" ยู พี่จะไม่คาดคั้นยูนะ พี่จะรอคำตอบที่ร้านนะ ทุกวัน ทุกคืน พี่จะรอคำตอบจากยู ไม่ว่ายูจะตอบรับ หรือปฎิเสธ " พี่เคนเดินไปแล้ว
' ทำไมเราไม่ตอบไปนะ ไม่สิ เราไม่รู้ว่าเรารักพี่เคนหรือเปล่า รัก...ไม่รัก ไม่รู้ฉันไม่รู้ ' เสียงจากใจฉันมันเปล่งออกมา แทบจะระเบิด
.................แต่ สายตาฉันยังไม่ลับจากชายคนนั้นที่มองมา ซึ่งในตอนนี้เขาก็มองอยู่ ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัด อยากจะเห็นหน้าเขาจัง ฉันเลยเดินเข้าไกลๆ
เพื่อที่ได้จะเห็นหน้าเขา ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกล้าที่จะเดินเข้าไป ในตอนนั้นมันเหมือนสติล่องลอย ขามันเดินไปเอง และฉันก็ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ
เขา เป็นผู้ชายที่ขาว สูง จริงๆด้วย และอีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ เขาหน้าตาดีมากๆ เอ.......ฉันเคยเห็นหน้าเขาที่ไหนนะ จำไม่ได้ไม่รู้สิ แต่เขาก็เดินไปแล้ว
ทิ้งให้ฉันคิดอยู่คนเดียวว่าเขาเป็นใคร....................?
ผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้เห็นแสงเรืองรองจากความรัก
หน้าส่วนตัว
688
