15 พฤศจิกายน 2549 10:41 น.
พรรณนิล
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
พิเศษสารเสกสร้าง รังสรรค์
สารประจงจารฉันท- ภาคพริ้ง
พรายฉายเฉกเพชรพรรณ เพราเฉิด เลิศแล
ลายระยับสายสะอิ้ง ส่องสร้อยกรองทรวง
ดวงดอกไม้มิ่งแก้ว โกมุท
มาศเอี่ยมสะอาดพิสุทธิ์ ฉ่ำซึ้ง
คำหลวงโรจน์รุ่งดุจ ดาวฤกษ์ เบิกรา
ดวงประดับรวงผึ้ง ร่ำน้ำคำกวี
ชีวิตนิดหนึ่งน้อย น้ำหนัก
นักปราชญ์ประจักษ์หลัก แน่ล้วน
หน่ายหนีทุกข์สุขศักดิ์ สรรพทั่ว ชั่วกาล
ดีใช่ดีถี่ถ้วน เท็จล้วนเลศนัย
ใช่ชีพนี้ชี้เช่น เป็นแบบ
บทประจงจดแนบ เนื่องร้อย
เรื่องไขหลากข้อแยบ ยลคิด จิตฤา
ใจจักสอดใส่สร้อย สว่างไว้ทางกวี
(จาก....ชักม้าชมเมือง)
14 พฤศจิกายน 2549 12:36 น.
พรรณนิล
บอกตัวเองให้เข้มแข็ง
แล้วทำไมต้องสิ้นแรง ... อ่อนล้า
บอกตัวเองให้หาญกล้า
แล้วทำไมน้ำตาจึง...เอ่อล้น
บอกตัวเองให้อดทน
แล้วทำไมต้องสับสน...อ่อนแอ
10 พฤศจิกายน 2549 13:09 น.
พรรณนิล
คลั่งไคล้ไหลหลง
คงบ้าจริงจริง
รักเธอรักยิ่ง
เหนือสิ่งอื่นใด
แต่ต้องนั่งเหม่อ
เพราะเธอห้ามไว้
เป็นเพื่อนได้ไหม
ไม่อยากเจ็บอีกครา
ฉันตอบตกลง
แต่เธอคงไม่รู้ว่า
ฉันเจ็บนักหนา
ที่ต้องมาห้ามใจ
สัญญา สัญญา
ต้องทำให้ได้
หักห้ามหัวใจ
ไม่ให้หลง..รักเธอ...
10 พฤศจิกายน 2549 09:38 น.
พรรณนิล
เริ่มเห็นแล้วแววรักจากตาเจ้า
เริ่มเห็นแล้วแววเศร้าเริ่มจางหาย
เริ่มเห็นแล้วแววใจอำไพพราย
เริ่มเห็นแล้วแววเหงาคลายมลายลง
จึงมอบรักมอบหัวใจให้เธอสิ้น
ยิ่งได้กลิ่นของรักจริงฉันยิ่งหลง
จึงหวังว่ารักนั้นจะมั่นคง
ไม่เคยรู้พิษสงของรักเลย
แล้วเริ่มเห็นแววดาววายจากปลายฟ้า
แล้วเริ่มเห็นว่าแววตาเริ่มชาเฉย
แล้วเริ่มเห็นแววเหงาเศร้ากลับเหมือนเคย
แล้วเริ่มเห็นแววใจเผยว่าเยือกเย็น
รักจึงจางเหมือนอย่างดาวที่พราวพร่าง
รักจึงร้างเหมือนอย่างที่มีให้เห็น
รักจึงหมองเหมือนมืดฟ้าเวลาเย็น
น้ำกระเซ็นจากตาไหลบ่านอง
10 เมษายน 2549 21:19 น.
พรรณนิล
พลูด่างชูใบใช่น้อย เฝ้าคอยเสรีที่เคย
อยู่ดินถิ่นเดิมเคียงเขนย กลับทุกข์สุขเอ๋ยหายไหน
แก้วน้อยจำกัดเนื้อที่ เสรีไม่มีมาให้
พลูด่างอ้างว้างเหลือใจ ใครใครมองข้ามเสรี
ฉันนี้เปรียบเช่นพลูด่าง เพียงร่างที่มีศักดิ์ศรี
ใจฉันไร้ซึ่งเสรี ใครหนอช่วยที .. แสนเหงา
หน้าส่วนตัว
3089
