4 สิงหาคม 2550 13:21 น.
พิมฝ้าย
เพียงสายลมแผ่ว
กลีบดอกไม้ ร่วงแล้ว หม่นเศร้า
หยาดละอองฝน
เพียงต้องไล้ สัมผัสเพียงเบา ๆ
หัวใจก็หนาวสั่นเทา ไปทั้งกาย
ค่ำหม่น ในคืนหนาว
มีเพียงหัวใจเปล่า กับความหมองไหม้
ดึกแล้ว คืนนี้
นอกฟังเสียงหัวใจ
พริ้วแผ่ว หวั่นไหว รวยริน
เจ็บ เจ็บ ปวด ปวด
อยู่ในความทรงจำที่รวดร้าว ไม่จบสิ้น
ฝันร้าย ปลุกผวา ขวัญวูบร่วงหล่นลงดิน
เมื่อต้องมารับรู้ความจริง ว่ารักนี้สิ้นแล้ว...
ไปจากใจ
4 สิงหาคม 2550 12:59 น.
พิมฝ้าย
หลายครั้งความทรงจำในด้านลบทำให้จิตใจของเรายุ่งเหยิง
แต่ถ้าหากว่า เรามีความตั้งใจจริงที่จะปล่อยวางปัญหาเหล่านั้นลงได้
เราก็จะไม่จมจ่อมอยู่กับเรื่องราวร้าย ๆ ที่ตามมาหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา
ถึงแม้ว่ามันจะผ่านพ้นไปแล้วก็ตาม
อย่ากลัวที่จะต้องเปิดรับความจริงใหม่ ๆ
เพราะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าเรื่องที่เราประสบมาอีกแล้ว
ถึงแม้อาจจะมีแต่เราก็ได้เรียนรู้จักวิธีรับมือกับมันมาบ้างแล้วไม่ใช่หรือ
แล้วเราจะมัวขังตัวเองอยู่กับอดีตทำไม
ก้าวออกมาเถอะแล้วเต็มใจที่อยากจะปลดปล่อยความทรงจำเหล่านั้นเสีย
ไม่นานหรอก..เราจะได้ชีวิตที่เราอยากจะให้เป็นกลับคืนมา.
หน้าส่วนตัว
1233
