17 มีนาคม 2552 18:12 น.
พิมพ์แก้ว
ขอบคุณบ้านกลอนไทยให้ที่พัก
ซาบซึ้งนักรักมีให้ไม่ขาดสาย
บ้างแวะมาเกื้อหนุนเติมทุนใจ
บ้างก็มีดอกไม้เหน็บเก็บฝากมา
บ้างก็มีขนม บ้างมีน้ำ
บ้างก้มีถ้อยคำขำหรรษา
บ้างก็มีอาหารคาวหวานมา
บ้างก็มีข้อคิดมาย้ำเตือนใจ
บ้างก็มีรอยยิ้มให้อิ่มจิต
บ้างแวะมาเป็นมิตรจิตรแจ่มใส
บ้างเชื้อเชิญให้นั่งเล่นก่อนเป็นไร
บ้างก็เชิญดื่มน้ำใสให้ชุ่มเย็น
พิมตัวน้อยกับร่องรอยความหมองเศร้า
ได้ผ่านพักทุกค่ำเช้าได้มองเห็น
สายน้ำใจทุกคนให้คนลำเค็ญ
สายลมเย็นที่พัดพาเอื้ออาทร
อยากจะขอขอบคุณทุกคนมาก
ที่ยังฝากกำลังใจไม่ถ่ายถอน
ที่ยังคงมอบน้ำใจไม่ตัดรอน
เป็นยาใจให้คนจรได้ผ่อนคลาย
16 มีนาคม 2552 15:26 น.
พิมพ์แก้ว
อ่อนแรงอ่อนใจอ่อนล้า
หมดหวังหมดศรัทธาต่อสิ่งไหน
ริบหรี่เต็มทีแล้วกำลังใจ
จะก้าวเดินต่อไปเพื่ออะไรกัน
ผิดหวังเรื่อยมาชีวิต
ถูกผิดเรียนรู้สั่งสม
กี่คราวชีวิตระทม
อับจนขัดสนเงินทอง
อับอายต่ำต้อยวาสนา
เพื่อนฝูงคบมาหนีหาย
หายากเพื่อนแท้เพื่อนตาย
ไร้ใครอยู่ไปคนเดียว
เดียวดายอ้างว้างสับสน
ทุกข์ทนจนอยู่หม่นหมอง
น้ำตาไหลรินเอ่อนอง
เพื่อนแท้ยามต้องอยู่เดียว
ไม่เปลี่ยวไม่เหงาไม่เศร้า
ขาดเขาเราอยู่ได้หนา
ไร้เพื่อนไร้รักศักดินา
ยังศักดิ์ศรีเกิดมาเป็นคน
ทนทนทนทนทนไว้
เจ็บปวดเจ็บใจไม่บ่น
วันนี้เราพ่ายแพ้อับจน
สักวันผู้คนเชิดชู
15 มีนาคม 2552 11:06 น.
พิมพ์แก้ว
หมดเรี่ยวแรงแขนขาอ่อนนอนตาเหม่อ
น้ำตาเอ่อไหลร่วงทรวงกลัดหนอง
ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นยืนฝืนประคอง
ใจมัวหมองสิ้นกำลังประทังตัว
อยากหยุดลมหายใจไว้แค่นี้
ไม่อยากมีเรื่องคิดไปให้ปวดหัว
บ้างหัวใจเต้นอ่อนบางบ้างเร้ารัว
ปลายประสาททั่วร่างกายคล้ายหวิวเบา
เหลือเพียงความเฉยชากับใจเฉื่อย
หวังเรื่อยเปื่อยคิดเรื่อยไปเพราะใจเหงา
ในสมองคิดสับสนปนเรื่องราว
เรื่องรักเราใหม่เก่าย้อนสะท้อนใจ
สมองเอื่อยใจเฉื่อยเหนื่อยอ่อนล้า
ยังลืมตาไม่รับรู้เรื่องสิ่งไหน
เหมือนคนตายทั้งเป็นหมดอาลัย
มีเพียงเสียงหัวใจท้อว่า..." รอเธอ"
12 มีนาคม 2552 13:28 น.
พิมพ์แก้ว
คิดว่าเป็นที่หนึ่งซึ้งในรัก
ต้องอกหักรักเป็นสองรองใจเขา
เคยบอกรักเมื่อวันนั้นเหมือนว่างเปล่า
เพียงเรื่องราวผ่านไปไม่จดจำ
เธอมีเขาอยู่แล้วแล้วไม่บอก
ใยแกล้งหลอกหัวใจให้ถลำ
ตกเป็นรองรักจึงต้องซ่อนเก็บงำ
ต้องเจ็บช้ำน้ำใจหนักเพราะรักเธอ
ใช่อยากเป็นคนคอยรอขอทานรัก
ทนรอรับเศษเสี้ยวใจในวันเผลอ
รอเธอแบ่งเวลามาพบเจอ
เพียงบำเรอรักชั่วคราวเมื่อเขามา
เคยรักฉันบ้างไหมใจอยากรู้
มีฉันอยู่ในใจบ้างไหมหนา
เคยห่วงใยฉันบ้างไหมในบางครา
เคยอยากมาหาฉันไหมในบางวัน
มาทีหลังเป็นที่สองรองคนอื่น
ต้องเก็บกลืนฝืนช้ำคำเย้ยหยัน
ถูกต่อว่าทำบ้านแตกแยกรักกัน
เป็นตำนานมารร้ายชั่วแย่งผัวคน
ชีวิตช้ำมือที่สามระกำจิต
ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องใดให้เป็นผล
เป็นรักซ้อนถูกซ่อนไว้ในวังวน
มุมมืดมนทนรักไปใจตรอมตรม
น้ำใต้ศอกบอกไว้ในภาษิต
ชาตาขีดมาเป็นรองครองสุขสม
แต่ตัวฉันน้ำใต้เข่าเศร้าระทม
ต้องขื่นขมมีเคราะห์ซ้ำเวรกรรมพลอย
ใช่อยากเป็นมือที่สามถูกหยามเกียรติ
คนรังเกียจตีราคาว่าเมียน้อย
เพราะไม่รู้เธอมีเขาเฝ้าห่วงคอย
ลูกรักร้อยหัวใจเรียงเคียงครอบครัว
เมื่อความจริงเปิดเผยมาน้ำตาตก
รักสามโศกเศร้าสามใจใครปวดหัว
ถึงอยากมีเธอเคียงใกล้แต่ใจกลัว
เพราะเจียมตัวเธอมีเขาเฝ้าหัวใจ
อยากเดินหนีรักครั้งนี้ไปให้พ้น
แต่จะหนีหัวใจตนไปที่ไหน
อยู่ก็ช้ำจากก็กลัวกลัวห่างไกล
กลัววันสิ้นลมหายใจไม่มีเธอ
-+-+-+-+-+-+-+-+-
5 มีนาคม 2552 14:20 น.
พิมพ์แก้ว
จับปากกามาเขียนกลอนอาวรณ์รัก
เจ็บปวดหนักอยากระบายให้คลายเหงา
หวังโพสในบ้านกลอนผ่อนบรรเทา
ความเจ็บร้าวคลายลงคงโล่งใจ
จับปากกามาเขียนกลอนอาวรณ์นัก
กับความรักกับจุดจบพบหลากหลาย
รักกี่ครั้งความรักพังปวดร้าวใจ
เจ็บเจียนตายไม่คลายโศกโลกมืดมน
อยากเขียนกลอนผ่อนคลายระบายโศก
อยากเปิดโลกความจริงสิ่งสับสน
เลห์โลกร้ายซ้อนซับสลับกล
หัวใจคนจึงอ่อนแอแผลยับเยิน
อยากเขียนกลอนผ่อนคลายระบายเศร้า
จากใจร้าวเจ็บปวดเหงาเขาห่างเหิน
เหนื่อยใจท้อทรมานนานเหลือเกิน
อยากหยุดเดินเมินความรักพักบ้านกลอน
^_^
หน้าส่วนตัว
1942
