16 พฤศจิกายน 2551 18:43 น.
พิมพ์แก้ว
ลมหนาวพัดหวีดหวิวพริ้วพรมผ่าน
คงถึงกาลฤดูหนาวคราวนี้หนอ
ลมแห้งแล้งแสลงใจให้คนรอ
อดสูหนอ ท้อแท้ แลเดียวดาย
โอ้ลมหนาวพัดหวีดกรีดใจสั่น
เหมือนรู้วันฉันคนนี้ฤดีสลาย
เหนื่อยกับรักเมื่อเขานั้นมาเปลี่ยนไป
ขอเอนกายนั่งพักลงตรงพื้นดิน
มองลมพัดผ่านใบไผ่ใจหวิวหวั่น
มองเมฆผ่านเคลื่อนคล้อยไปให้ใจถวิล
มองเงาไม้ในน้ำใสสายลมระริน
ดังน้ำใจขาดวิ่นสิ้นข่าวคราว
ลมปะทะผิวเยือกเย็นเป็นระรอก
เหมือนยิ่งตอกย้ำดวงใจให้เหี่ยวเฉา
หมดจิตใจจะรับรู้ทุกเรื่องราว
เจ็บปวดร้าวดังใจหยุดทรุดกายา
ลมพัดมาเป็นระรอกบอกความหนาว
ให้ยิ่งเหงาเศร้าหงอยตาลอยหา
จากไปแล้วรักครั้งนี้ที่คอยมา
โอ้ชะตาอาภัพหนักรักลวงเรา
มองเหม่อไปทุ่งกว้างทางข้างหน้า
ยิ่งเหว่ว้าเดียวดายกายเหน็บหนาว
กอดตัวเองน้ำตาไหลใจสั่นเทา
ควาวมว่างเปล่าเข้าครอบงำช้ำดวงแด
โอ้ลมจ๋าลมพัดมาข้าหนาวเหน็บ
ดังคนเจ็บถูกกรีดใจให้เป็นแผล
แสนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจใร้คนแล
มีรักแท้มอบแก่ใครไร้ราคา
.................++++++++..................
13 พฤศจิกายน 2551 21:09 น.
พิมพ์แก้ว
เกลียดตัวเองเหตุใดใจยังรัก
ทนเจ็บหนักกับรักที่มิสมหวัง
เขารังเกียจ ด่าว่า ให้ชิงชัง
แต่เรายังฝืนทนเจ็บเหน็บหนาวใจ
ใจปวดร้าวกายฝืนทนกลืนเก็บ
ยอมทนเจ็บกลั้นน้ำตากี่ห่าโถม
เจ็บปวดแปลบแสบเหมือนมีดกรีดระบม
ยอมอกตรมก็เพราะรักหนักในทรวง
ยามเห็นเธอพร่ำหวานสานรักอื่น
ฉันต้องฝืนบอกน้ำตาว่าอย่าไหล
เก็บน้ำตาไว้ให้ร่วงลงทรวงใน
บอกหัวใจอย่าอ่อนแอแพ้น้ำตา
ยังไม่พออีกหรือไงในความรัก
ที่ฉันภักดิ์ ฉันห่วง หวงเสมอ
ที่ทนมาก็เพราะรักเพราะรักเธอ
หัวใจเธอใยไม่พอรอรักใคร
หรืออาจเพราะฉันไม่สวย ไม่รวยหนัก
ไม่น่ารัก ไม่อ่อนหวานสะคราญโฉม
จึงต้องทนเจ็บเศร้า เหงา ระบม
ทนตรอมตรมเพราะจริงใจไร้มายา
ถ้าหากเธอเจอรักแท้ที่ใช่กว่า
รักของฉันที่ไร้ค่าน่าเหยียดหยาม
ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่น่าจำ
จะทนช้ำยอมให้เธอเจอคนดี
หากว่าเธอคบกับเขาไม่เศร้าโศก
พบแต่โชคสุขสมหวังดังใจหมาย
ฉันคนนี้พร้อมบอกลาอย่างเต็มใจ
หากวันใดรักเธอพังฉันยังคอย
....+...+...+...+...::*+*+*+*::...+...+...+...+....
หน้าส่วนตัว
935
