27 ตุลาคม 2545 01:03 น.
พี่ชา_ย^^
**เพียงแค่เธอหันมา
สบสายตาฉันสักหน่อย
จะรู้ว่าใครแอบคอย
แอบมีความหวังเล็กน้อย.. จากเธอ
**หันมามองกันสักนิด
คนที่ยืนเคียงชิดเธอเสมอ
สบตาจนเมื่อยแล้วนะเออ
เมื่อไรเธอจะลุกให้ฉันนั่งสักที...
26 ตุลาคม 2545 02:04 น.
พี่ชา_ย^^
เธอรอเจ้าชาย
อัศวินเกราะขาวมาหา
ผู้ขับขี่อัศวินอาชา
ที่เธอเพรียกหามาเป็นตัวจริง...
**แล้วเราละ
เราได้แค่เงาของเค้าผู้ขี่ม้า
เขาคู่ควรกับเจ้าหญิงอย่างเธอมากกว่า
นี่สินะเหตุนานาที่เขาเข้ามา..ทดแทน
**ใช่... เจ้าหญิงเธอชนะ
ส่วนฉันคงเป็นซาตานผู้แพ้
ฉันมันก็แค่มารร้ายอ่อนแอ
รอวันแพ้อัศวินแห่งแสง.. คนของเธอ
**จำใจจาก...
พญามารไม่ควรคู่กับเจ้าหญิง
ถูกแล้วคนชั้ว.. ไม่เคยรักใครจริง
ทุกสิ่งที่มารร้ายอย่างฉันทำให้เธอ..คงโกหกตลอดเวลา
24 ตุลาคม 2545 14:15 น.
พี่ชา_ย^^
**ความฝันของคนเขียน
ล้วนเป็นผู้รักในโลกตัวอักษร
แต่งแต้มโครงกันธ์ ฉันท์ กาพย์ กลอน
หวังเพียงท่านอ่านชมเป็นรางวัล
**รางวัลภาพกำลังใจจากผู้อ่าน
สารสรรสร้างงานหมั่นเขียน
ร่างคำกลอนหลากแสนพันบทเรียน
หนึ่งงานเขียนสำเร็จคือความ... ภูมิใจ
**จินตนาการมากจักใช่... ว่าบ้า
คือการนินทาว่าเพ้อฝันอย่างนั้น
รักโกรธสงบได้คือคุณมันอนันต์
กี่หมื่นกันประโยชน์สร้างงานทวี
**มิแต่งแต้มแต่กับซ้ำเติม..
ละเมิดหล้าละลาบล้วนว่าฟุ้งซ่าน
ไม่รู้คำคิดไม่ถึงความเบิกบาน
มีเกียจคร้าน ไม่ทำไร หรือใช่คน....ดี
23 ตุลาคม 2545 23:04 น.
พี่ชา_ย^^
**ท่ามกลางความเหงา
มีเพียงเงาเธอผ่านมาหา
ภาพสะท้อนจากดวงตา
บ่งบอกว่าต้องการ.. เธอ
เสียงตัดพ้อจากหัวใจ
กระซิบรำไรว่าปวดร้าว
แค่เพียงเธอแวะผ่านมาเป็นครั้งคราว
มันยากเกินไปรึเปล่า นะคนดี
**ทุกครั้งที่ฉันหลับตา
ฉันเห็นยืนอยู่ตรงหน้าแค่นี้
เพียงเอามือไปคงสัมผัสได้เธอคนดี
แต่แล้วพอคว้าเต็มที่.. ภาพดวงใจคนดีก็หลุดลอยไป
**กลายเป็นภาพฝันสิเศร้า
ที่ฉันแอบเพ้อเอาเองใช่ไหม
จินตนาการว่าเป็นเธอ.. คนของหัวใจ
ทั้งที่แม้เงาเธอผ่านไป.... ยังไม่เคยมี
23 ตุลาคม 2545 14:32 น.
พี่ชา_ย^^
**ดุจดังฤดูเหงาอันยาวนาน
ละนาทีคืบผ่านช่างหน้าหวั่นไหว
ละภาพพบ พบแล้วเลือนพร่าไป
เหลือกลิ่นหอมกรุ่นไว้เพียงจางจาง
**หวังสักภาพจะพบโดยไม่พร่า
สักนาทีแจ่มจ้าไสวสว่าง
หวังสักหอมกรุ่นให้ไม่อำพราง
เฝ้าแต่หวังอ้างว้างอยู่อย่างนั้น
**ยิ่งพบ ยิ่งเพ่ง ยิ่งพร่า
โลกนี้จริงหรือว่าโลกนี้ฝัน
โลกนี้ลวงหรือใจที่ไหวหวั่น
เช่นไรกันใจนี้.... มิรู้เลย
**อาจจะเป็นฤดูเหงาที่ยาวนาน
ช่างกระไรฤดีกาลของข้าเอ๋ย
คล้ายจะฟุ้งหอมกรุ่นแสนคุ้นเคย
ก็รำเพยแผ่วพ้น.. เสียจนไกล
หน้าส่วนตัว
720
