5 ธันวาคม 2546 19:50 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากบอกพ่อว่า...
พ่อคือน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตผม
พ่อคือผ้าห่มคอยห่มผม
พ่อคือที่พักใจยามทุกตรม
พ่อคือลมที่พัดทุกข์ไป....
อยากบอกพ่อว่ารักพ่อ...
แม้ผมเจ็บที่พ่อตี...จนร้องไห้
อยากบอกพ่อว่า...ผมไม่เป็นไร
แม้พ่อจะตะคอกอะไร...จนผมเสียน้ำตา...
แต่ผมก็รู้ว่าพ่อรัก...
แม้ความในใจมันมักพิสูจน์ไม่ได้
แต่ตราบใดที่โลกยังหมุนไป...
ผมจะรอเพื่อซบอุ่นไอ และเข้าใจที่พ่อทำ...
มีบางครั้งที่ผมดื้อ...
ไม่อยากให้พ่อถือ...แล้วว่าผม
แม้พ่อจะไม่เคยชื่นชม
แค่อยากให้พ่อบอกว่าผม...ทำได้ดี
ผมมีพ่อคนเดียว...
และจะรักพ่อคนเดียวคนนี้...
แม้พ่อผมไม่รวย...หรือใจดี
แต่ตราบใดที่ชีวิตผมมี...พระคุณของพ่อที่ทำให้ผมเป็นคนดี...
จะตอบแทนด้วยการเป็นลูกที่ดี...ตลอดไป
คืนนี้ผมจะบอกพ่อว่า...ผมรักพ่อครับ
แม้รู้ว่าพรุ่งนี้...ผมอาจจะโดนดุ....ซักรื่อง
แม้รู้ว่าพร่งนี้...พ่อจะรักน้องมากกว่าผม...
แต่ผมมีพ่อ...คือพ่อ...ผมรักพ่อครับ...
5 ธันวาคม 2546 19:45 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากบอกพ่อว่า...
พ่อคือตะวัน...
ฉาดฉายแสงสว่างนั่นสู่ผืนฟ้า
ให้ทุกชีวิต...มีชีวา
ให้กำเนิดชีวิตหนึ่ง...คือลูกยาด้วยอาทร
รอยหยาบกร้านที่สัมผัสได้
คือมือของพ่อผู้พร่ำ...คำสอน
คือผู้ปัดปู...ผืนที่นอน...
ให้ลลูกยาหลับนอน...สบายใจ
ทุกสรรพชีวิตในตอนร่งอรุณ
ยังได้รับความอบอุ่นใต้ผืนฟ้า...
อยากบอกตะวัน...ว่าท่านจะไม่มีวันลับลา
ตราบใดที่ท่านยังคือผู้เคารพบูชา...ของลูก ๆ ทุกคน
รักพ่อเท่าชีวิต...
จะไม่ติดสิ่งเสพย์ติดชนิดไหน
จะเป็นลูกที่ดีของพ่อตลอดไป
จะเป็นชีวิตให้เพื่อให้พ่อรับใช้...ยามพ่อแก่ชรา
3 ธันวาคม 2546 16:36 น.
พู่กันของหูกวาง
ความเจ็บปวดที่ผ่านมา
เหมือนเป็นบทเรียนที่มีค่าสำหรับฉัน
เรื่องราวร้าย...ร้ายที่ทำให้เสียใจทุก...ทุกวัน
จากนี้จะทำให้มัน...หมดหายไปจากใจ
เพราะความเป็นจริงของชีวิต
ไม่สามารถลิขิตให้ใคร...คู่ใครได้
คงเกิดจากความผูกพัน...สนิทสนมระหว่างใจ
ส่งสื่อความห่วงใย...ทำให้ได้ใกล้ชิดกัน
บังเอิญฉันไม่ใช่คนโชคดี...
ไม่มีคุณสมบัติใดเหมือนใครในผัน
เมื่อผิดหวัง...ต้องปลอบตัวเองทุกวัน
และตอนนี้ก็รู้ว่ามัน...ไม่ได้ยากอะไร
ชีวิตผู้คน
ยามตากฟ้าลมฝน...จงทนให้ไหว
อีกไม่นาน...ท้องฟ้าจะสว่างกว้างไกล
พร้อมสายรุ้งกำนัลแด่กำลังใจ...เพื่อนคนเข้มแข็งสูต่อไป...อย่างไม่เกรงกลัง
3 ธันวาคม 2546 14:59 น.
พู่กันของหูกวาง
หมกตัวในห้องกว้าง...
นั่งอยู่กับความอ้างว้างเงียบเหงา
สายลมโชยแผ่วพัดบางเบา...
ชวนพร่ำเพ้อถึงความรักเรา...ครั้งก่อนเก่ามา
เอื้อมมือเปิดเพลงเบา...เบา
ซ่อนแววตาสร้อยเศร้าแหงนมองฟ้า
แล้วปาดนำใส...ใสที่รินไหลจากตา
กระซิบบอกหัวใจตัวเองว่า...ไม่เป็นไร
แต่แล้วความเหว่ว้า...
ทำให้น้ำใส...ใสรินจากตาครั้งใหม่
เมื่อคิดได้ว่าไม่มีค่าพอสำหรับใคร...ใคร
ความบอบช้ำจึงยิ่งใหญ่...เกินกว่าใครจะทัดทาน...
3 ธันวาคม 2546 14:40 น.
พู่กันของหูกวาง
ดื้อรั้น !!!
แม้มุมมองที่กว้างขึ้น
จะทำให้ฉันตื่นจากความอ่อนไหว
เคยสับสนเพราะแคร์คนรอบกาย
เจ็บปวดทุรนทุรายเพราะความไม่เข้าใจกัน...
แม้จะเข้าใจ
ว่าสิ่งที่เป็นไปคงไม่ได้เหมือนใจฝัน
แม้รู้ดีว่าพบกันแล้วต้องแคล้วจากกัน
รู้ดีว่าหากยอมรับมัน...คงไม่ต้องปวดใจ
แต่ตัวฉัน...ที่ฉันเป็นนี้
คงเป็นคนธรรมดาดี...ดีที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้
รักใครสักคน...คงไม่ทนเก็บไว้ข้างใน
รักที่จะเจ็บปวดใจ...กับความรักใหม่ที่เข้ามา
เคยรู้ว่าความผิดหวังเป็นเช่นไร
ครั้งนั้นเคยทำใจ และไม่คิดกลับไปหา
จะไม่อยู่กับความพ่ายแพ้...จนท้อแท้เสียน้ำตา
ที่ผ่านไปหรือบทเรียนที่มีค่าสำหรับเรา
จนฉันทนที่จะห้ามรักไว้ไม่ได้
หากต้องอยู่กับความไร้ใจ และเดียวดายเงียบเหงา...
จะวิ่งเข้าใส่...แม้ความทุกข์ใจจะใกล้เพียงเงา
เพราะนั่นเป็นความรักที่คนเรา...ได้ถูกผูกพัน...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
1007
