ไม่ใช่นก..ในกรงเหล็ก

พู่กันของหูกวาง

จะบอกไว้ว่าผมไม่ได้เป็นนกน้อย..
และไม่ต้องการให้ใครมาเป้นกรงเหล็ก

โลกส่วนตัวของผม..
ชีวิตอิสระที่ผมรัก...
เส้นทาง...
เวลา..
..

ผิดแต่ตัวเองที่ยอมรับใครง่าย ๆ โดยที่ไม่ไตร่ตรองถึงความเป้นจริง
ผิดแต่ตัวเองที่คาดหวังวาดฝันจินตนาการไปเกินความเป็นจริง
ผิดแต่ตัวเองไม่ยอมรับความเป็นจริงที่ตัวเองก็เคยร่วมสร้างมันอย่างนั้น
ผิดแต่ตัวเองที่เอาแต่วิ่งเข้าใส่หมอกควันที่ฟุ้งกระจายเพียงเพื่อจะคอยคว้าเพชรงาม

มันไม่มี...อยู่ในอากาศ
ถึงเวลาที่ต้องยอมรับ อะไรที่ต้องเกิด  มันสมควรเกิด..
กับความรักที่ไม่อยากทรงจำ ...แต่จำต้องอยู่ร่วมกัน
เคยมั๊ย...

จนวันที่ตัวเองได้สัมผัสถึงความรุ้สึกนั้น..ก็รู้ได้ทันทีว่า ชีวิตอิสระที่เคยเป็น มีค่าที่สุด และคิดได้ว่าเพื่อน...สำคัญที่สุด


จะบอกตัวเองว่ายังไงดีในวันที่เป็นแบบนี้..
จะต้องถามตัวเองว่า..ทำไงดี..
หรือปลอบตัวเองว่า...ทำไงได้..
ชีวิตมันซับซ้อน ความรู้สึกยิ่งซับซ้อน ต้องนั่งรอจนกว่าวันไหนกรงจะถูกเปิดออก แล้วผมจะบินไปอย่างอิสระ

ไม่ได้จงเกลียด แต่ผมไม่อยากเป็นคนรัก..
ชีวิตที่เติบโต..
มันได้เรียนรู้ความสุขที่ผ่านมา..
วันนี้..
ถึงตาความทุกข์ ที่เลี่ยงไม่ไหว
ถึงเวลาจำเป้นต้องทน
นกตัวนี้จะหาทางออกจากกรงโดยไม่ทำให้กรงต้องเสียหาย
แต่จะปลีกตัวออกจากโครงเหล็กยังไง...
หรือนกตัวนี้จะตายอย่นกรงนั้น

...ทำไมถึงตอ้งคิดว่าตัวเองเป็นนกนะ..
หรือผมกำลังถูกกักขัง...
จริงด้วย..
อิสระของผมไปไหน..
...