23 มกราคม 2547 07:21 น.
พู่กันของหูกวาง
...คนเรามีความหวังเป็นสิ่งที่งดงาม...แต่ส่วนใหญ่ของความหวังของคนเรานั้น...มันอาจมากเกินไปจริง ๆ ...
***คนเรานั้นเกิดมาเพื่อมีความหวัง...แต่ก็มักจะหวังในสิ่งที่ไกลเกินเอื้อม***
แอบหวัง...มันกุ๊กกิ๊กดี
แต่มุ่งหวัง...มันเอาจริงมากเกินไป...
***คนเราหวังมากก็ผิดหวังมาก...บางครั้งก็อาจทำให้หมดความมั่นใจในตัวเองไปเลย***
จงอย่ายึดติดกับตัวตนของความหวัง
อย่าไขว่คว้าแต่สิ่งที่เป็นตัวตนของความต้องการ
...ชีวิตของตัวเราเอง...ควรดูแลให้ดีมากกว่า...
สังคมของชีวิตได้กว้างขึ้นเรื่อย ๆ เราเองก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ แต่เรากลับไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นเลย
เพราะเราอาจจะวุ่นวายกับสิ่งที่มุ่งหวังมากเกินไป...จนบางที่เราเองก็อาจจะไม่รู้ตัวว่า...ทุกสิ่งในโลกได้มีความหลากหลาย
และกว้างไกลเกินกว่าที่เราจะจมอยู่กับความปราถนาเพียงน้อยนิด...ทั้งที่ยังมีอะไรอีกมาให้เราได้ค้นหา และ **รักมัน**
เพราะอย่างน้อยที่สุด...เราก็ยังเป็นเพื่อนใต้ผืนฟ้าเดียวกันไม่ใช่เหรอ
***ทุกคนใต้ผืนฟ้านี้...เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น...เพียงแต่ยังไม่ได้รู้จักและพูดคุยกันเท่านั้นเอง...***
ผืนดินผืนนี้...ส่งความอบอุ่นถึงทุกคนได้เสมอ
สายลม...ก็ส่งความคิดถึงถึงทุกคนได้เช่นกัน
***พระจันทร์...ที่มองที่ไหนก็พระจันทร์***
และต่อให้ไกลสุดขอบฟ้า...ก็คงไม่ยากเกินกว่าคิดถึงแน่นอน
21 มกราคม 2547 07:02 น.
พู่กันของหูกวาง
วันนี้นั่งฟังเพลง คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...แม้อาจไม่เพราะในสายตาใคร ๆ และเก่าเกินไปในช่วงนี้
แต่มันทำให้ฉันนึกถึงวันนั้น...วันที่นั่งฟังเพลงนี้แล้วรู้สึกเหงา ๆ ...
วันนั้นที่พึ่งเจอใครก็ไม่รู้...และเราก็มานั่งคิดถึง โดยไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
เขาอาจเป็นคนนึง ที่ไม่รู้อะไรเลย...
ไม่รู้ว่ามีคนแอบคิดถึงเขาอยู่อย่างนี้...
พอดีเปิดเพลงนี้...เปิดซ้ำ ๆ จนจำความรู้สึกได้พร้อม ๆ กัน...
พอมาวันนี้ ได้ฟังเพลงนี้อีกครั้ง...ความรู้สึกเก่า ๆ ก็เลยเข้ามาในหัวอีกที
คิดถึงฉันไหม...เวลาที่เธอไม่เห็นหน้าฉัน
คิดถึงฉันไหม...เวลาที่เธอเดินผ่านกัน
มองเห็นฉันไหม...เวลาฉันแอบมอง
แล้วรู้สึกบ้างไหม...เวลาฉันแอบรักเธอ...
เราเอง...ชักชอบที่นั่นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้...
ที่ที่เราเจอกันทุกวัน...มันอาจเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เราก็สุขใจ...
พยายามไปเช้า ๆ เพื่อจะได้เจอกัน...มองตากันสักนิด...
ให้หายคิดถึง...ในช่วงข้ามคืนหน้าฝนอย่างนั้น...ยิ่งทำให้หนาวลึกไปข้างในใจ...
เราไม่รู้จักเขาหรอก...เขาก็ไม่รู้จักเราเช่นกัน...
แต่เหมือนมีอะไรบางอย่าง...ดลให้เราเจอหน้ากันเสมอ ณ ที่นั้น...
จิตใจตอนที่เจอหน้า...ไม่ต่างอะไรกับคนที่เจอกับความรักเข้าอย่างจัง...
แต่ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึก...หรือทำความรู้จักกัน...
วันนี้...นั่งคงนั่งฟังเพลงอย่างเงียบเหงา
ไม่มีเค้าคนนั้นแล้ว...เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
จากฤดูฝน...สู่ฤดูหนาว...มันเร็วมาก...และยิ่งทำให้หนาวยิ่งกว่าวันนั้น
จากนี้ต่อไป...คงมีแต่เพลงนี้...ที่ทำให้ความรู้สึกเก่า ๆ มันเข้ามาในความรู้สึก...
ให้เราได้คิดถึงอีกที...
ไม่หวังจะได้เจออีกครั้ง...หากแม้รู้ว่ามีโอกาส
เพราะอะไรไม่รู้...เพียงแค่อยากมีความทรงจำเพียงเท่านี้กระมัง...
คิดถึงฉันไหม...เวลาที่เธออยู่ตรงนั้น
คิดถึงฉันไหม...เวลาที่ผ่านไปนานเพียงนี้
คิดถึงฉันไหม...เวลาที่เธอฟังเพลงนี้
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...
เมื่อเพลงที่เธอฟัง...ทำให้เธอรู้สึกคิดถึงใครคนนึง...
เธอจะอยากฟังมันต่อไปไหม...
แล้วเพลงของเธอล่ะ...
12 มกราคม 2547 23:44 น.
พู่กันของหูกวาง
ทั้งที่วันนี้ เป็นเช้าที่อากาศแจ่มใส...เด็กนักเรียนม.ปลายคนนึง...ยังเร่งรีบที่จะเก็บข้าวของซึ่งระเกะระกะอยู่ตามพื้นห้อง...ทั้งกระดาษ สมุด และขี้ฝุ่นเถ้ากลบคลุกกันอย่างชุลมุน...
นี่ก็ปาเข้าไป 7.00น แล้ว...มันเหมือนชีวิตที่เมื่อเริ่มตื่น ก็มีปัญหาทันที...
ไอ้โน่นก็หาย...ไอ้นี่หาย...หาก็ไม่เจอ...หยุดมันซะเลย หมดเรือ่งหมดราว...
แล้วก็เป็นอีกวันที่อยู่อย่างไร้กฎเกณฑ์ และสังคม ไร้จุดหมาย...และสิ่งที่สำคัญที่สุด...ไร้ความรู้...วันนั้นทั้งวันก็ได้แต่แต่งกลอน เล่นเกมส์...
จนเวลาล่วงเลยยามเย็นโดยไม่รู้ตัว ...มันเหมือนความวุ่นวายกลับมาอีกครั้ง...
เสื้อผ้าที่ระเกะระกะยังพร้อมกองอยู่ให้มองแล้วยิ่งสับสน...กองหนังสือเมื่อกลางวันที่กะว่าจะเก็บตอนเย็น...ทั้งหมดผสมรวมกันอยู่ในห้อง ๆ นึง...
แล้วคืนนั้นก็นิ่งนอนใจ...อาบน้ำ เข้าเวปแต่งกลอนหน้าตาเฉย...
แล้วพร่งนี้ฉันจะทำยังไง...
หลายสิ่งหลายอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง...
*****มันเกิดตั้งแต่เมื่อไรฉันก็ไม่รู้...รู้แต่วันสุดท้ายทีฉันเลิกมีความรัก...มันดูเหมือนชีวิตไม่มีสิ่งเร้าให้เกิดความกระตือรือร้น...ชีวิตที่จืดชืดขาดสีสัน...
และฉัน ก็ยังไม่รู้ว่าพร่งนี้...ต้องเจอกับความว่นวายอะไร...
และวันนี้...ฉันยังวุ่นวายอยู่กับอะไร...ตัวเองยังไม่รู้เลย...
5 มกราคม 2547 00:16 น.
พู่กันของหูกวาง
ความสุข...มันไม่ได้เริ่มที่เรามีความพอใจหรอก
หากแต่มันเริ่มตอนที่เรายิ้มต่างหาก
กำลังใจที่ดี...คือเพื่อนที่รัก
อย่าปล่อยปะละเลยจนห่างเหิน
อย่าผูกมัดจนไปไหนต่อไหนไม่ได้
แต่จงผูกพันด้วยความพอดี
ความพอดี...จะทำให้เรารักแต่พอดี...ไม่มาก ไม่น้อย...*แต่มันไม่หายไป*
ความคิดกับการกระทำบางครั้งทำตรงข้ามกันบ้างคงไม่เป็นไร
แต่อย่าบ่อยจนเขาคิดว่าเราไม่มีใจให้เขาล่ะ...เดี๋ยวเขาจะเสียใจ
-/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/--*/-/*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/-*/*/-*/-*/-*/-
ในบางอารมณ์ของความรู้สึก...
สิ่งที่สำคัญของความรักไม่ใช่การเป็นเจ้าเข้า เจ้าของ
แต่มันเป็นเพียงแววตาที่แสดงออกถึงความห่วงใย...
อย่าให้อารมณ์ ...เป็นตัวบังคับความรู้สึก
แต่จงให้ความรู้สึก...เป็นตัวปลดปล่อยอารมณ์
อย่ากลัวกับการระบายอะไรสักอย่างลงบนแผ่นกระดาษ
แต่จงกลัวกับความรู้สึกกดดันที่ไม่ยอมระบายออกมา...เพราะนั่นมันจะทำร้ายตัวเอง......*และคนที่เรารัก*...
สิ่งที่เขียนลงไปทุกอย่างมันไม่ผิด...และมันก็ไม่ถูก
ตัวเราเองต่างหาก ที่เป็นคนกำหนดความรู้สึกของตัวเองว่าถูกหรือผิด
...*จงปลดปล่อยความเป็นตัวตน
แล้วพยายามค้นหาสิ่งที่เป็นตัวเอง*...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
984
